Porto Leone: Δράμα, κλάμα και το ερώτημα της διάρκειας... - Πόσο άλλο δράμα αντέχουμε;

Το Porto Leone έκανε δυναμική πρεμιέρα στον ALPHA, με υψηλά ποσοστά τηλεθέασης και έναν καλοστημένο καμβά που μας μεταφέρει στην Τρούμπα του ’60. Η παραγωγή ξεχωρίζει για την ατμόσφαιρα εποχής, τα προσεγμένα σκηνικά και το δυνατό καστ, με ερμηνείες που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Η εικόνα είναι κινηματογραφική, η φωτογραφία καλαίσθητη και η σκηνοθεσία δίνει ένταση.

Όμως, πίσω από την καλή παραγωγή, ξεπροβάλλουν τα προβλήματα: η σειρά θυμίζει έντονα παλιές ελληνικές ταινίες, ανακυκλώνει ιστορίες που μοιάζουν πολύ με όσα έχουμε ξαναδεί αλλά και με βιώματα που ζήσαμε όλοι πρόσφατα. Η πλοκή ξεκινά με φόνο και βεντέτα, αλλά αντί να χτίζει σταδιακά χαρακτήρες και συναισθήματα, πέφτει κατευθείαν στη συνταγή του μελοδράματος. Έγκλημα, μυστικά, κλάματα και συνεχής μιζέρια.

Ναι, το κοινό ανταποκρίθηκε στην αρχή, αλλά το ερώτημα είναι αν αυτή η δυναμική θα αντέξει. Γιατί, κακά τα ψέματα, πόσο άλλο δράμα να αντέξουμε; Πόση κλάψα, πόση στεναχώρια και πόση μαυρίλα μπορεί να σηκώσει ένας τηλεθεατής βράδυ με βράδυ; Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον ALPHA· είναι μια γενικότερη τάση σε όλα τα κανάλια, που έχουν γεμίσει το πρόγραμμα με βαριές δραματικές σειρές χωρίς ανάσες.

Το Porto Leone έχει όλα τα φόντα να σταθεί ως μια αξιοπρεπής παραγωγή. Αν, όμως, συνεχίσει να παίζει στην ασφαλή, προβλέψιμη ζώνη του, θα παραμείνει μια μέτρια σειρά που πρόσκαιρα κερδίζει εντυπώσεις αλλά δύσκολα θα αντέξει στο χρόνο...

Και, ρε παιδιά, υπάρχουν κι άλλοι ηθοποιοί… όχι μόνο οι ίδιοι κάθε φορά, που ξαναπαίζουν τα ίδια μοτίβα. Η ελληνική τηλεόραση έχει ταλέντο – ας του δώσουμε χώρο να φανεί!