Αντώνης Λουδάρος: «Από τύχη δεν κόλλησα κορονοϊό,δεν έχω υποκείμενα νοσήματα αλλα είμαι 52 χρονών»

Για τα όσα βιώνουμε με την πανδημία μίλησε ο Αντώνης Λουδάρος στο "Λοιπον" και την Ρενέ Σαραντινού.

Πώς θα χαρακτήριζες αυτόν τον χρόνο που πέρασε, καθώς προσμετράται στην ηλικία μας, αλλά με μια διαφορετική συνθήκη;

Το ηλικιακό κοντέρ γράφει… Δεν είναι μια παρένθεση, απλώς προσπαθώ να με γεμίσει με εμπειρίες και γνώσεις για το μέλλον, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Ίσως με βοηθάει η δουλειά, αλλά δεν το ζω τόσο ζόρικα, όπως την πρώτη φορά της καραντίνας.

Τι έχει αλλάξει τώρα από την πρώτη φορά;

Είναι πιο γνώριμο, ξέρω πώς να το διαχειριστώ, τότε, τον Μάρτη, δεν ήξερα και πάθαινα κρίσεις πανικού, νόμιζα ότι έχω όλα τα συμπτώματα, ότι κάτι έχω… Τώρα ευτυχώς έχω και την ασφάλεια, γιατί κάνουμε τρεις φορές την εβδομάδα τεστ στο σόου. Κι άλλες δουλειές είναι ανοιχτές, αλλά δεν κάνουν στους εργαζόμενους τόσα τεστ, συν το ότι δουλεύω, φεύγω από το σπίτι, κι έτσι δεν το βιώνω πολύ άσχημα.

Ανακάλυψες κάποιο στοιχείο του εαυτού σου, μέσα στην απομόνωση της καραντίνας και την “αναγκαστική” μοναξιά;

Ναι, ανακάλυψα το πόση ανάγκη έχουμε τους δικούς μας ανθρώπους, τους φίλους, τις σχέσεις μας και τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα γι’ αυτό, τα σωστά και τα λάθη… Τα λάθη περισσότερο, γιατί αυτά μας βασανίζουν.

Η κατάθλιψη σε “φλέρταρε” καθόλου αυτόν τον καιρό;

Όχι, ειδικά τώρα, αυτή την περίοδο, δεν άφησα καθόλου τον εαυτό μου να με πιάσει κατάθλιψη, απλώς με βάζει σε σκέψεις για το πού πάμε ως πλανήτης, σε προσωπική ανάπτυξη, τι συμβαίνει ,τι είναι αυτό που ζούμε και γιατί το ζούμε… Αλλά δεν έχω απαντήσεις. Πέρασα κι από το αν όλο αυτό είναι ένα παραμύθι.

-“Πέρασες” από τους αρνητές του κορονοϊού;

Ναι, το σκέφτηκα, γιατί το είδα μπροστά μου, όλους αυτούς τους ανθρώπους και τις απόψεις τους. Δεν έχει κανένα νόημα αν πιστεύω ότι υπάρχει ή όχι ο ιός. Ο ιός υπάρχει, γιατί πεθαίνει κόσμος, αυτό είναι βέβαιο, τώρα το πόσο όλο αυτό είναι τεχνηέντως φτιαγμένο ή όχι, θα το δείξει η παγκόσμια ιστορία. Ακούγονται και διάφορες αηδίες, όπως μπαίνοντας σε ταξί πρόσφατα, ο ταξιτζής μου λέει: “Όλο αυτό έχει ξεκινήσει από τον Χίτλερ, σ’ αυτόν οφείλεται”, το άκουσα και “ξεράθηκα” από τα γέλια. Τα ακούω όλα προσεκτικά και τους λέω: “Ναι; Πείτε μου, μ’ ενδιαφέρει η ιστορία σας”. Φαντάσου ότι υπάρχει κι αυτή η συνωμοσιολογία πάνω σ’ αυτό… (Γέλια).

-Κρατάς τα μέτρα προφύλαξης;

Προφυλάσσω τον εαυτό μου, φοράω παντού μάσκα, προσέχω, δεν έχω συναναστροφές, κρατάω ακριβώς όλους τους κανόνες που χρειάζεται για να μην νοσήσω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί, γιατί ξέρω ανθρώπους που κρατούσαν όσο μπορούσαν τα μέτρα και παρόλα αυτά, μια άτυχη στιγμή τους έκανε να κολλήσουν. Αυτό που πέρασε η Κατερίνα Ζαρίφη, ο Τρύφωνας Σαμαράς, εγώ κατά τύχη δεν το πέρασα, γιατί ήμασταν στον ίδιο χώρο, κινηθήκαμε, μιλήσαμε, φιληθήκαμε, φορούσαμε μάσκα, αλλά όταν είσαι στην διαδικασία του προγράμματος… Από τύχη δεν κόλλησα. Δεν έχω υποκείμενο νόσημα, αλλά είναι η ηλικία, δεν είμαι πιτσιρικάκι, είμαι 52 χρονών.