Τένια Μακρή: Έχω ταχθεί στο γράψιμο βιβλίων

Στο Down Town της Κύπρου παραχώρησε συνέντευξη η γνωστή ψυχολόγος, Τένια Μακρή.

Πλέον έχετε αφοσιωθεί στο γράψιμο;
Ναι, έχω ταχθεί εκεί. Σήμερα -και επισήμως- μπαίνω ολοταχώς να γράψω το νέο μου βιβλίο, το οποίο θα ολοκληρωθεί μέχρι το φθινόπωρο. Εγώ, ξέρεις, γράφω ανά περιόδους. Δεν έχω πάντα διαύγεια. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο γράφω. Τον χειμώνα δεν έχω όρεξη, απλά επιβλέπω όσα έγραψα τους προηγούμενους μήνες και κάνω διορθώσεις. 

Το καλοκαίρι δεν είναι περίοδος ξεκούρασης για εσάς;
Είναι – πως δεν είναι! Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα γράψω κιόλας. Κάθε καλοκαίρι πάω στο Πήλιο, έχουμε σπίτι εκεί. Όμως η μόνη μου παρέα, η βραδινή, είναι το γράψιμο. Κάθε βράδυ παίρνω αγκαλιά το laptop μου, με συντροφεύει η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα και γράφω μέχρι πολύ αργά. Αυτό είναι η συντροφιά μου. Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο, νιώθω χαρά, αλλά και λύπη. Νιώθω ότι χάνω ένα φίλο μου καλό. Γι’ αυτό γράφω δύο βιβλία παράλληλα. Γράφω το ένα και κρατάω σημειώσεις για το δεύτερό μου βιβλίο. Το νέο μου «παιδί» θα βγει τον Νοέμβριο και θα λέγεται «Πώς να κουμαντάρω την μαμά μου» (γελάμε). Αυτό πραγματεύεται το νέο μου βιβλίο.

Επομένως μου δώσατε την κατάλληλη πάσα για να ρωτήσω τη Βιργινία. Χρειάστηκε ποτέ «κουμάντο» η μαμά σου; Της έβαλες ποτέ όρια; 
Βιργινία: Ε, φυσικά! Όλοι οι γονείς χρειάζονται. Τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν και γίνονται αυτόνομοι και ανεξάρτητοι άνθρωποι. Ανοίγουν τα φτερά τους. Οι γονείς πρέπει να λειτουργούν συμβουλευτικά και επικουρικά. Κι αυτό όταν και όποτε τους ζητηθεί.
Τένια: Κι εγώ πιστεύω ότι και οι γονείς χρειάζονται κοντρολάρισμα. Είμαστε προϊόντα της μαμάς μας, Αλέξανδρε. Η μητέρα μας παίζει τον κύριο ρόλο στη δομή της προσωπικότητάς μας. Εκείνη μας φέρνει στον κόσμο, μας χαρακτηρίζει και μας γαλουχεί. Αυτή η σχέση είναι άρρηκτη. Αν είναι μία φυσιολογική σχέση, τότε μια χαρά. Αν όχι και μιλάμε για μία προβληματική σχέση, τότε τα θέματα αυτά μας ακολουθούν και είναι στη ζωή μας, περιμένοντας να τα λύσουμε κάποια στιγμή. Η Βιργινία χρειάστηκε κουμάντο από εμένα ως παιδί, έπειτα που μεγάλωσε έπρεπε να κουμαντάρει εμένα και, κατά συνέπεια κι εγώ τη μητέρα μου.
Βιργινία: Το παιδί μαθαίνει πώς να κουμαντάρει τη μαμά του! (γελάει). Δεν έχω κανένα παράπονο από τη μητέρα μου. Είναι πάντα δίπλα μου και πάντα διακριτική. Δεν υπεισέρχεται ποτέ στα προσωπικά μου θέματα, εκτός αν της το ζητήσω εγώ.

Πάντα είχατε καλή σχέση; 
Τένια: Ναι, πάντα. Η Βιργινία ήταν ανέκαθεν εύκολο παιδί. Καλή πάστα, καλός χαρακτήρας. Δεν μας δυσκόλεψε ποτέ. Ήταν πάντοτε φρόνιμη, υπάκουη, πάντα εντός του πλαισίου της οικογένειας. Βιργινία: Ήμουν εσωστρεφές παιδί, υπάκουο. Αλλά, από την άλλη, είχα την προσωπικότητά μου και, όποτε διαφωνούσα με τους γονείς μου, τα λύναμε όλα με κουβέντα. Εκεί, λίγο στην εφηβεία αντέδρασα κι έκανα την επανάστασή μου.

Με ποιον τρόπο; 
Βιργινία: Θυμάμαι έκανα παρέα με κάτι παιδιά από το σχολείο που οι δικοί μου δεν ενέκριναν. Δεν ήταν τόσο του στιλ τους – όχι ότι ήταν κακά παιδιά ή αλήτες. Το συζητήσαμε εκτενώς και στο τέλος, θυμάμαι, τους είχα πει «πρέπει να μου δείξετε εμπιστοσύνη και να με αφήσετε κι εμένα ελεύθερη να κάνω τις επιλογές μου. Αν εμπιστεύεστε εμένα, θα εμπιστευτείτε και όσα επιλέγω να έχω στη ζωή μου». Τόσο απλό ήταν.
Τένια: Είχε τον τσαμπουκά να στηρίξει τις επιλογές της και μπράβο της. Έτσι πρέπει.