Εκπομπές απο άλλη δεκαετία.

Το Εpsilon ως νεό κανάλι στα τηλεοπτικά δρόμενα πήρε δυο πολύ ωραίες αποφάσεις. Η πρώτη ήταν οτι τράβηξε τη σεζόν αρκετά παραπάνω κι έτσι τα προγράμματα του έφτασαν μέχρι και τα τέλη του Ιουλίου στον τηλεοπτικό αέρα.

Η δεύτερη απόφαση , που όπως αποδείχθηκε ήταν απλά καλή σαν απόφαση κι όχι σαν υλοποίηση ήταν να υπάρχουν καθημερινά ζωντανά προγράμματα στον σταθμό έτσι ώστε να παραμείνουν οι τηλεθεατές στην συχνότητα του καναλιού.

Ωραίο σαν σκέψη , πόσο μάλλον όταν κανένα άλλο κανάλι δεν πήρε τέτοια απόφαση οπότε ουσιαστικά παίζει μόνο του. Το αρνητικό στην όλη υπόθεση είναι η επιλογή των προσώπων κυρίως στην παρουσίαση. 

Απο την μια της καθημερινές η Νανά Παλαιτσάκη κι απο την άλλη τα Σαββατοκύριακα ο Γιώργος Πολυχρονίου. Δύο πρόσωπα καθόλου φρέσκα με έναν άκρως παλιακό τρόπο παρουσίασης που δεν έχουν παντελώς τίποτα να προσφέρουν σε ένα κανάλι που τώρα ανοίγει τα φτερά του.

Δυο πρόσωπα ξεχασμένα στην δεκαετία του '90 , οπού είτε υπήρχαν σαν βοηθητικοί πανελίστες σε εκπομπές με νέους παρουσιαστές είτε ήταν στην αφάνια για πάρα πολλά χρόνια κλήθηκαν να παρουσιάσουν εκπομπές που στόχο έχουν να κρατήσουν συντροφιά τους τηλεθεατές.

(Αν μάλιστα κρίνω απο την επιμονή του σταθμού να βάζει και να ξαναβάζει την Μαρία της γειτονιάς και την Παολίνα στο πρόγραμμά του τότε δεν είμαι σίγουρος για το κοινό που έχει στόχο το κανάλι.)

Και σα να μην έφτανε αυτή η επιλογή στα κεντρικά πρόσωπα , τα άτομα του λεγόμενου πάνελ έρχονται να κάνουν την (όποια) προσπάθεια ακόμα πιο πρωτόγονη τηλεοπτικά. Κοπέλες (κυρίως) που το μόνο που έχουν να αναδείξουν σαν προίον είναι σωστές πόζες και ψεύτικα γέλια για τα "αστεία" του παρουσιαστή.

Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι πως είναι καλό να υπάρχουν και ιδέες και προγράμματα , ειδικά στις μέρες μας , αλλά ας υπάρχει και λίγη περισσότερη προσπάθεια να βγούν στον αέρα τηλεοπτικά προγράμματα που να θέλεις και να τα βλέπεις.