Τι σημαίνει η νίκη της Conchita και γιατί η κατακραυγή της συνιστά, όντως, ομοφοβία;

Το Σάββατο το βράδυ μία drag queen κέρδισε τη Eurovision.
Η Conchita Wurst, που δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει το όνομα της (αλλά από τα φτωχά γερμανικά που ξέρω και τα ταξίδια μου στην κεντρική Ευρώπη έχω μάθει ότι «wurst» είναι το λουκάνικο, οπότε συνειρμικά καταλαβαίνω που πάει το εύηχο όνομα της αυστριακής βασίλισσας), ήρθε στη Eurovision με ανάθεση από την κυβέρνηση της χώρα της και σκοπό να κάνει άλλη μία performance, η οποία τελικά ήταν αρκετή για να κερδίσει το διαγωνισμό. Και κάπως έτσι ένα novelty act που το mainstream κοινό έβλεπε και κρυφογέλαγε λόγω κάποιας υποτιθέμενης εκκεντρικότητας έγινε φαβορί και κέρδισε το διαγωνισμό τραγουδιού. Οι λόγοι που η Conchita κέρδισε; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά καθώς παραδοσιακά μας έχει εκπλήξει ο διαγωνισμός αυτός, αλλά σίγουρα το δυνατό gay κοινό που τον στηρίζει και το γεγονός ότι η Conchita είχε στη φαρέτρα της μια υπέροχη φωνή και μία επική μπαλάντα μεJames Bond glamour αισθητική σε μία χρονιά που ο ανταγωνισμός ήταν άχρωμος και αδιάφορος, έπαιξε το ρόλο του στη νίκη της. Οπότε, ας είμαστε ειλικρινείς, το ότι είχε όντως ένα από τα καλύτερα τραγούδια σε συνδυασμό με τη δυναμική φωνή της και την ακριβή παραγωγή της στη σκηνή δεν είναι καθόλου τυχαίο που αποτέλεσαν τα συστατικά της νίκης της. Το μούσι και η πρόκληση δεν είναι αρκετά για να κάνουν κάποιον να δώσει τα λεφτά του και να στηρίξει ένα act σε μία εποχή που το Ru Paul’s Drag Race, το Next Top Model για drag queens, είναι παγκόσμιο τηλεοπτικό φαινόμενο και ειλικρινά κανέναν δεν σοκάρει η εικόνα ενός άντρα σε γυναικεία ρούχα, όταν έχει περάσει καρναβάλι στην Ελλάδα. Ή ακόμα και αν τον σοκάρει δεν αρκεί για τον στηρίξει με τα πολύτιμα ευρώ του που έχει αποκτήσει με κόπο. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε περαιτέρω ένα γεγονός, όσο τι σημαίνει αυτό και ποιες ήταν οι αντιδράσεις που προκάλεσε.
Ας τοποθετήσουμε λίγο κοινωνικοπολιτικά τη νίκη της Conchita για να ξέρουμε που βρισκόμαστε. Ήρθε σε μία περίοδο που η Ρωσία βρίσκεται στην πιο συντηρητική της φάση και καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα κακοποιώντας τους ομοφυλόφιλους κάθε μέρα με τη νομολογία της. Σε μια περίοδο που παγκόσμια η gay agenda είναι ανοιχτή, οι celebrity ομοφυλόφιλοι κάνουν outing με γεωμετρικήπρόοδο και οι gay άνθρωποι αρχίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματα τους που ουσιαστικά συνοψίζονται στην ισότητα με όλους τους υπόλοιπους straight φορολογούμενους πολίτες και τη δυνατότητα να ζουν μία κανονική ζωή όπως έζησαν οι οικογένειες στις οποίες μεγάλωσαν. Έννομα αγαθά στα οποία θα έπρεπε να είναι δικαιωματικά κοινωνοί χωρίς καμία προσπάθεια κατάκτησης τους.
Αυτό το gay αγόρι που είναι 18, 20, 30 χρονών το Σάββατο το βράδυ είδε σε πανευρωπαϊκή μετάδοση ότι είναι ΟΚ να αγκαλιάζεις και φιλάς το σύντροφο σου στο τρένο. Είναι ΟΚ να πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα κάνεις οικογένεια και τα παιδιά σου θα παίζουν στο μπαλκόνι. Είναι ΟΚ να σου αρέσουν τα αγόρια και δεν χρειάζεται να μισείς τον εαυτό σου και να νιώθεις τύψεις γι’αυτό. Είναι ΟΚ να ντύνεσαι όπως θέλεις και να βγαίνεις σε μία σκηνή να τραγουδήσεις, γιατί στο τέλος κανείς δεν νοιάζεται για τη διαφορετικότητα σου, αλλά το ταλέντο σου είναι που μετρά. Και χάρηκε που η Ευρώπη δεν έχει πρόβλημα με μία drag queen και ψήφισε την Conchita. Σημαίνει όντως όλα αυτά η νίκη της; Πιθανότατα όχι, γιατί η πλειονότητα του κόσμου απλά αδιαφορεί για τη Eurovision και μια κοινωνική επανάσταση δεν θα έρθει με καμία νίκη στη Eurovision. Αλλά, αυτό το αγόρι έτσι το εξέλαβε, γιατί όλοι οι άνθρωποι που αναζητούν στηρίγματα στον αγώνα τους είναι προκατειλημμένοι και καλά κάνουν και είναι απόλυτα λογικό. Γιατί να στερείς την ελπίδα σε ανθρώπους που καθημερινά με μικρές πράξεις ηρωισμού όπως το να αγκαλιάσουν το σύντροφο τους δημόσια, προσπαθούν και διεκδικούν πράγματα που οι straight άνθρωποι έχουν ως δεδομένα; Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι τη σεξουαλική αυτοδιάθεση σου και στην τελικά δεν θα έπρεπε καν να ήταν ένα ζήτημα. Αλλά η νίκη της Conchita έχει καθαρά το χρώμα που της δίνει κάποιος. Δεν ήταν επανάσταση, μέχρι που κάποιοι αντέδρασαν ως αφιονισμένοι ταύροι πετώντας ρατσιστικές και ομοφοβικές κορόνες. Σταυρώνοντας λεκτικά τη Conchita την έκαναν ηρωίδα και έδωσαν ένα άλλο επίπεδο στη νίκη ενός τραγουδιού που ο καθένας δικαιούται να του αρέσει ή και όχι.
Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει η Conchita. Όταν βγαίνεις στα social media σου και γράφεις πως δεν έχεις πρόβλημα με τους gay, αλλά ας κάνουν ό,τι κάνουν στο κρεβάτι τους, λες ουσιαστικά ότι έχεις πρόβλημα με τους gay και η ανοχή σου και αποδοχή σου φτάνει μέχρι εκεί που αγνοείς την ύπαρξη τους, ενώ στην ουσία είναι ο συγγενής σου, ο γείτονας σου, ο φίλος σου, ο συνάδελφος σου που τον κάνεις να νιώθει ότι πρέπει ντρέπεται να μιλήσει για τη σεξουαλική του ταυτότητα για να μη γίνει αντικείμενο σχολιασμού. Άσε που το επιχείρημα σου είναι άτοπο κιόλας, γιατί τίποτα απρεπές δεν έγινε πάνω στη σκηνή της Eurovision που να προσβάλλει τα χρηστά ήθη. Αν προσέβαλε την αισθητική σου αυτό, το αποδέχομαι, αλλά αυτό είναιένα θέμα τόσο υποκειμενικό που ανάγεται επίσης στο ότι με ενοχλεί και μένα η τελευταία σκυλού που βγαίνει στην τηλεόραση και τραγουδά με το μπούστο της. Και στις δύο περιπτώσεις, κανείς δεν είναι χαρούμενος με αυτό το βλέπει, αλλά δεν είναι πρέπον να το δει κάποιος σαν μία ευκαιρία για να προσβάλει γενικότερα μια κοινωνική ομάδα που είναι μειονότητα και μάχεται με το δικό της τρόπο όπως στο παρελθόν έχουν κάνει οι έγχρωμοι άνθρωποι και οι γυναίκες που τα δικαιώματα τους δεν ήταν πάντα δεδομένα. Επίσης, είναι μέσα στην ιδέα της τέχνης να σπάει τα όρια και τα κοινωνικά δεδομένα και αυτό που σου φαίνεται εσένα προκλητικό τώρα στο μέλλον μπορεί να είναι συνηθισμένο. Σκέψου πως έβλεπε ο κόσμος τη γύμνια στην αρχή του αιώνα και πως το διαχειριζόμαστε τώρα το θέαμα. Η εξέλιξη δεν σημαίνει απαραίτητα παρακμή. Και να σημαίνει, είναι πάλι κάτι εντελώς προσωπικό που έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις, αλλά όχι να επιβάλλεις καταπιέζοντας άλλους που δεν έχουν την ίδια οπτική στο θέμα με σένα και ίσως αποκτήσουν ετεροχρονισμένα. Και αν βιαστείς να μου πεις πως δεν είναι τέχνη η εμφάνιση της Conchita, θα σε στενοχωρήσω γιατί το drag είναι μια μορφή performance όπως είναι ας πούμε το ιαπωνικό καμπούκι και δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποια απόδειξη σεξουαλικής ταυτότητας για αυτόν που το κάνει και φυσικά πάλι το θέμα της γενικότερης υποκειμενικότητας ανακύπτει. Και είναι τόσο «αηδιαστικό» όσο το να ντύνεται ένας άντρας «γυναίκα» τις Απόκριες ως αστείο, απλά γίνεται με επαγγελματικό και όχι ερασιτεχνικό τρόπο. Όχι και τόσο απαράδεκτο τελικά, ε;
Καθένας βιώνει την κοινωνική αλλαγή στο χρόνο του, αλλά είναι υποχρέωση αυτών που νομοθετούν και είναι opinion leaders να είναι πρωτοπόροι και να επηρεάζουν θετικά την κοινωνία,ώστε η ηρεμία και ισότητα να γίνει πραγματικότητα πιο γρήγορα και όχι με τον τρόπο τους και τις δηλώσεις τους να πυροδοτούν τις αντιδράσεις των ακραίων και συντηρητικών στοιχείων που καιροφυλακτούν να βρουν πάτημα για να εξαπολύσουν τη μισαλλοδοξία τους. Είναι υποχρέωση να βλέπουμε τα πράγματα με ψύχραιμη ματιά και να τους δίνουμε την πραγματική διάσταση τους, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί στην παρούσα περίπτωση πως μία drag queen με πάρα πολύ καλή φωνή κέρδισε ένα διαγωνισμό τραγουδιού και όχι να βλέπουμε προπαγάνδες και συνωμοσίες εκεί που δεν υπάρχουν, όπως ας πούμε ότι η Conchita είναι ή δεν είναι πρότυπο για τη νέα γενιά και αν αυτό είναι καλό ή κακό. Κάποτε οι μαμάδες έσκιζαν τις αφίσες της Madonna, τώρα κάνουν το ίδιο με τη Miley Cyrus, αύριο μπορεί με την Conchita. Πάντα η pop είχε το στοιχείο της πρόκλησης και μεγάλωσε μια χαρά παιδιά οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξεκινήσουμε τώρα τις υστερίες. Μετά από τόσα χρόνια στο παιχνίδι, θα έπρεπε όλοι να είχαμε μάθει πως παίζεται. Σύνεση, σεβασμός και όχι άλλα πατήματα σε ακραίους, ρατσιστές να δηλώσουν δημόσια το μίσος τους που καταληκτικά θίγει την κοινωνία και τους θεσμούς πολύ περισσότερο από έναν άντρα που ντύνεται γυναίκα και αφήνει τα μούσια του, από ένα gay ζευγάρι που θέλει να δώσει αγάπη και φροντίδα σε ένα παιδί, από δύο άντρες που αγαπιούνται. Αυτοί τουλάχιστον δεν ενοχλούν κανέναν και δεν βάλλονται εναντίον κανένος. 

Peoplegreece