Ποιόν χάλασε η Βίσση;

Διάβασα τις διάφορες κριτικές για το rockumentary της Βίσση (η ίδια, μαγκιά της, δεν ντρέπεται να το λέει και ριάλιτι) και ζαλίστηκα με τη αφέλεια (;) και την εμπάθεια μερικών ανθρώπων, ιδιαίτερα αυτών που εκπροσωπούν την τηλεόραση. Σιγά ρε, ούτε ο αλβανός με το καλάσνικοφ να ήταν η Αννούλα! Γιατί το κάνει, γιατί το δείχνει, ποια νομίζει ότι είναι, πουλάει τη μάνα της, τον πατέρα της και ότι άλλη παπαριά αντέχεις να ακούσεις. Δεν είναι ότι έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με την Άννα (και την ξέρω καλά και την εκτιμώ και την αγαπώ) είναι ότι δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι δυνατόν να γίνεσαι τόσο αρνητικός απέναντι σε έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν έκανε τίποτα παραπάνω από μία τηλεοπτική εκπομπή. Δεν ξέρω τι πιστεύει ο καθένας αλλά αν δεν κάνω λάθος μετά τη Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Βίσση είναι η μεγαλύτερη, πρόσφατη, pop σταρ της σόου μπιζ. Και όταν μιλάμε για σόου μπιζ, δεν μιλάμε ούτε για τηλεόραση, ούτε για επιστήμη. Μιλάμε για κινηματογράφο και τραγούδι. Η ζωή της έχει απασχολήσει το σύμπαν στην Ελλάδα εδώ και 35 χρόνια, από την εποχή του Νταλάρα μέχρι σήμερα. Αν κάποιος έλληνας δικαιούται να κάνει ένα τέτοιο ριάλιτι καταρχήν είναι η Βίσση. Ποιος να...
είναι, εγώ ή εσύ; Ποιος θα ενδιαφερόταν; Ο καθένας εκεί μπορεί να βγάλει την κακία του ή την εκτίμησή του. Διαβάζω ότι τελείωσε, ότι πέρασε η εποχή της κτλ κτλ, όλα αυτά που ακούμε για όποιον είχε και έχει κάνει μια καριέρα σε αυτόν τον τόπο. Δηλαδή ποιας της ζωής να κάνανε; Της Τάμτα ή της Φουρέιρα; Ακόμα και η Παπαρίζου που είναι σταρ, είναι 29 χρονών κορίτσι. Τι ιστορία να έχει; Ιστορίες που ενδιαφέρουν, είναι ιστορίες πολυετείς, ώριμες. Η Άννα υπηρέτησε το έντεχνο πολύ καιρό, πέρασε στο pop και το ελαφρύ λαϊκό με τον πιο γλυκό τρόπο που θα μπορούσε να περάσει άνθρωπος. Και από ότι είδα δεν το αρνήθηκε το έντεχνο, ίσα-ίσα…

Τα γυρίσματα της Κρόκος ήταν πάρα πολύ καλά. Είχα ακούσει πέρσι στους διαδρόμους του Alpha ότι δεν είχε παίξει γιατί έχανε στο μοντάζ ή γιατί η Άννα έβγαινε αμακιγιάριστη και χύμα στο κύμα. Ότι μπορεί να χαλούσε την εικόνα της. Από ότι είδα για άλλη μια φορά η Βίσση έχει άντερο. Βγήκε όπως είναι. Σαν μια πολύ όμορφη γυναίκα 54 χρονών – σε λίγο, μην βιάζεστε.
Είδα το πρώτο μέρος του ριάλιτι και κουφάθηκα, σε σχέση με αυτά που άκουγα. Άλλα ντι άλλων. Ήταν πάρα πολύ καλά γυρισμένο, είχε πολύ καλό μοντάζ και για πρώτη φορά είδα δημοσίως κάποιος να μιλάει τόσο ελεύθερα για τη ζωή του. Η Κρόκος έκανε πολύ καλή δουλειά, όπως και η Κοντοβά. Και τις δύο εγώ τις θεωρώ του «εντέχνου» στο χώρο τους. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τους ανθρώπους που θέλουν σώνει και καλά να χωρίζουν τον κινηματογράφο, τη μουσική ή την τηλεόραση στα δύο. Στο pop λαϊκό και άρα κακό τάχα, και στο έντεχνο, άρα αξιοπρεπές, αρά επαναστατικό. Αυτή η μαλακία μόνο στην Ελλάδα γίνεται πια. Δεν φαντάζομαι να σκέφτηκαν ποτέ οι Αμερικάνοι ότι ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν χάλια γιατί κούναγε τους γοφούς του. Εκτός από τους ακροδεξιούς που έλεγαν ότι χαλάει την αμερικάνικη οικογένεια και ότι βάζει σεξουαλικούς δαίμονες μέσα στο σπίτι τους.  Ή οι γάλλοι γιατί ο Μπίλι Χάλιντεϊ ήταν μια ζωή οργισμένο νιάτο, πάντα light. Δεν σκέφτηκε κανένας στην Αμερική να κράξει αυτούς που κάνουν συνεντεύξεις γιατί κάλεσαν τη Λίντσεϊ Λόχαν, τη Παρίς Χίλτον ή τη Μέγκαν Φοξ, που για τα εκεί δεδομένα δεν είναι ούτε Αλ Πατσίνο, ούτε Μέριλ Στριπ, αλλά απλώς ξέκωλα. Εδώ είμαστε ζαλισμένοι. Αυτοί που γράφουν για την τηλεόραση είναι σαν να μην ξέρουν το περιεχόμενό της ή σαν να τη μισούν.

Εγώ είδα μια καλή τηλεόραση, χωρίς πράγματα που θα με ενοχλούσαν – ακόμα και ως πατέρας για παράδειγμα. Ήταν αξιοπρεπές, ανθρώπινο και εν πολλής γήινο. Έχω βαρεθεί να διαβάζω ότι σε περιοδικά και τηλεόραση τους βγάζουν όλους φτιαγμένους και τώρα που η Βίσση τόλμησε να βγει όπως είναι, της την πέφτουν κι από πάνω. Τι να πεις Θεέ μου, ότι είμαστε τρελοί; Επίσης το βρήκα εντελώς νορμάλ, να φαίνεται και η μάνα της και ο πατέρας της (έγινε συζήτηση γιατί είναι άρρωστος), γιατί απλά αυτή είναι η μάνα της και αυτός ο πατέρας της. Θα έπρεπε δηλαδή να βγει χωρίς πατέρα, να τον κρύβει, για να μην βρουν κάποιοι το πάτημα ότι τον έφερε για να πουλήσει; Δηλαδή αυτή τη στιγμή ήξεραν οι τηλεθεατές και την περίμεναν για να μπουν όλοι μέσα και να γράψουν τηλεθεάσεις. Μα γιατί λέμε μαλακίες; Αν δεν έβγαινε btw ο πατέρας της θα λέγανε ότι ντρέπεται και τον κρύβει. Γιατί και η ασθένεια είναι μέσα στη ζωή…
Οι τηλεοπτικές ιστορίες ανθρώπων είναι πάντα ένας ευαίσθητος χώρος γιατί συνήθως οι άνθρωποι μιλάνε καλά, τουλάχιστον για τους ζώντες που είναι τα υποκείμενα του θέματος. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν μιλάμε για δίκη, για πορτρέτο μιλάμε. Τι άλλο θες από έναν άνθρωπο του οποίου η δημόσια ζωή ήταν να τραγουδάει; Και μάλιστα καλά, πολύ καλά.
ΥΓ.: Στη τηλεόραση βλέπεις αυτό που σου αρέσει και δεν βλέπεις αυτό που δεν σου αρέσει. Αλλιώς όταν βλέπεις κάτι μόνο για να κράξεις, τότε δεν έχει πρόβλημα το θέμα που βλέπεις, αλλά εσύ ο ίδιος.

pkool.gr- Πέτρος Κωστόπουλος