Άποψη: Οι θαλασσί οι άντρες

άρθρο του Παύλου Χαϊκάλη στο Aixmi.gr

Σταματημένος τις προάλλες στο φανάρι παρακολουθώ ένα πιτσιρικά που κλωτσάει ένα άδειο κουτάκι αναψυκτικό. Του φωνάζω να το ρίξει σε κάποιο καλάθι.

Γεια σου ρε Μιμάκο, μου λέει, (από το 50-50), τι κάνει η Αεκσάρα; Κι έφυγε. Χαμογέλασα και άρχισα να κάνω συνειρμούς στο μυαλό μου. Τον πιτσιρικά, τα πόδια του να κλωτσάνε τα σκουπίδια {αμάν μ’ αυτά τα σκουπίδια, με κυνηγάνε},που είναι χρυσός -όπως έχουμε πει- και το μυαλό πάει στα ΧΡΥΣΑ ΠΟΔΙΑ.

Δεκαετία του 50-60, θα σας γελάσω! Ένας υπέροχος τόμος που τον ανακάλυψα πολύ αργότερα και που μ’ έκανε ν’ αγαπήσω το ποδόσφαιρο .Ή μάλλον να το σεβαστώ. Ήταν τότε που η δημοσιογραφία έκανε θαύματα. Παρουσίαζε, ανέλυε, και αναδείκνυε μόνο τα καλύτερα. Ίσως προσφερόταν και η εποχή.

Εκεί γνώρισα αστέρια της μπάλας, εγχώρια και ξένα. Εκεί για πρώτη φορά απέκτησα τη φίλαθλη ιδιότητα μου. Δεν ήξερα ποιον να ξεχωρίσω! Μαγεύτηκα με τον Νεστορίδη, λάτρεψα τον Σοφιανίδη, γοητεύτηκα από τον Δομάζο, τρελάθηκα με τον Σιδέρη και έμεινα άφωνος με τον Υφαντή, τον Ρωσίδη, ενώ ο Παπαϊωάννου, λες και μιλούσε στην καρδιά μου. Ομάρ Σιβόρι, Πούσκας, Ντι Στέφανο, Μπεστ και χιλιάδες άλλοι που θόλωσαν το μυαλό μου.

Παίκτες με κολλημένη τη φανέλα στη πλάτη. Παίκτες με ιστορία. Άλλες εποχές. Χάθηκα μες τις σελίδες του βιβλίου και όταν το έκλεισα ήμουν τα πάντα. ΑΕΚ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ!! Ήμουν γεμάτος ποδόσφαιρο.

Αργότερα έφηβος στην Πάτρα ανακάλυπτα την μαγεία της Παναχαϊκής. Πήγαινα και στο ΑΟ ΠΑΤΡΑΙ γιατί με τρέλαινε το τσίγκινο τείχος που έκλεινε το γήπεδο και το πάθος της ομάδας. Εκεί να δεις το γήπεδο να φωνάζει υπέρ της Παναχαϊκής όταν κέρδισε τον ΠΑΟΚ μες την Τούμπα με το αξέχαστο 5-3. Δαβουρλης, Ρήγας (Θεός σχωρέστους έφυγαν νέοι), Στραβοπόδης, Μιχαλόπουλος κ.ά. Τι ομάδα θεέ μου! Η πρώτη επαρχιακή που βγήκε στην Ευρώπη. Και πάθος για τη νίκη. Με θαυμασμό στον αντίπαλο, αλλά χωρίς φόβο.

Θυμάμαι και τα πανηγύρια όταν ο ΠΑΟ πήγε στο Γουέμπλεϊ, καθώς και μια φωτό με τους φιλάθλους του Ολυμπιακού με σηκωμένο πανό στην Ομόνοια [ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΕ!ΟΙ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΑΖΙ ΣΟΥ].Το θυμάμαι ακόμα κι ανατριχιάζω. Όπως τον Ολυμπιακό να νικάει το Φωστήρα με 11-0 και ο καλύτερος παίκτης του αγώνα να ναι ο Δεϊμέζης του Φωστήρα. Σπουδαίος παίκτης. Τότε που κάθε ομάδα είχε τη σημαία της. Τότε που υπήρχε ο σεβασμός του αντιπάλου, η αγάπη και το πάθος για τη μπάλα και όπου όλα τα παιχνίδια ήταν ντέρμπι. Τότε που τα πειράγματα ήταν αθώα μεταξύ των αντίπαλων φιλάθλων και όπου η αναγνώριση της νίκης και της ανωτερότητας του αντίπαλου ήταν δεδομένη.

Έλληνες παίκτες γεμάτοι ψυχή, Έλληνες φίλαθλοι γεμάτοι παλμό. Κάθε ομάδα και μια σημαία. Κάθε σημαία και μια ελπίδα.

Ένα κορνάρισμα με ξύπνησε απ’ το γλυκό ταξίδι στο παρελθόν. Μ’ έφερε στο σήμερα. Ένα σήμερα χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς παλμό. Γεμάτο οργή και μίσος για το ποδόσφαιρο. Γεμάτο με ξενόφερτα σκουπίδια που δεν μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνουν αυτές οι ομάδες που παίζουν. Τις συνθήκες με τις οποίες κάποιοι παλιοί {Παίκτες, παράγοντες, φίλαθλοι τις έκαναν μεγάλες ομάδες}

Τι να καταλάβει ο Μιραλάς από το πνεύμα των Αδριανοπουλαίων, που έφτυσε τον Μανωλά πίσω στην πλάτη (μπράβο μαγκιά),ή ο Γκοβού που ήρθε για μπουζούκια, ή ο Σκόκο από τις ελπίδες των προσφύγων που έχτισαν την ΑΕΚ, και ζητάει λεφτά για να παίζει δυόμιση παιχνίδια το χρόνο, κ.α.

Οι προπονητές που αφήνουν έξω ταλέντα για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα με ροζ αντράκια.

Πάντα πίστευα πως για να πας μπροστά πρέπει να κοιτάς προς τα πίσω. Ναι, δεν είναι όλα χρήμα. Άλλα μπορούν να βγάλουν όσοι το επιθυμούν.

Επενδύστε σε Έλληνες παίχτες, πετάξτε ό,τι σάπιο υπάρχει από παράγοντες, παίχτες, διαιτητές στα σκουπίδια και μην τ’ ανακυκλώσετε ποτέ. Ας διαφημίσουμε τα δικά μας χρυσά πόδια και μην τα’ αφήνουμε βορά κάθε ξενόφερτου προπονητή. Να δώσουμε ευκαιρίες σε Έλληνες προπονητές και παίχτες που κάποιοι, επίτηδες, τους αφήνουν στο περιθώριο. Να ξαναδημιουργήσουμε τα νέα, σύγχρονα, δικά μας πάλι, ΧΡΥΣΑ ΠΟΔΙΑ.

Τύπος, Πολιτεία, παράγοντες, φίλαθλοι, ας βοηθήσουμε όλοι να ξαναβρούμε το χαμένο μας όνειρο. Να βρούμε τη χαμένη τσίπα μας και να μην περνάνε έτσι οι μεγάλες ήττες. Να γίνονται θάλασσα ελπίδας ότι το αύριο θα ναι καλύτερο. Να αγαπήσουμε τη μπάλα και να την κάνουμε γιορτή. Να σεβαστούμε τον Έλληνα αντίπαλο και ν’ αποχτήσει ξανά ελπίδα η πιο λαμπρή γιορτή της Κυριακής μας, που έχει καταντήσει δολοφονική ενέδρα. Να κάνουμε μια εθνική ακόμη καλύτερη, με συναγωνισμό και αξιώσεις. Να ξαναζήσουμε στιγμές θριάμβου. Γιατί αυτό το άθλημα είναι η αρχή του ΕΜΕΙΣ .Και ΕΜΕΙΣ μπορούμε πολλά.

Γιατί είναι ωραίο να είσαι έλληνας στο ποδόσφαιρο. Γιατί οι θαλασσί οι άντρες είναι ελπίδα.

Ναι, καλά, είναι απήντησα στο πιτσιρικά μ’ ένα χαμόγελο κι ας μη μ’ άκουγε. Γιατί η ΑΕΚΣΑΡΑ μπορεί να ναι ελπίδα.

Γιατί λύσεις υπάρχουν. Δεν τις βλέπουμε, γιατί κοιτάμε αλλού.