Mediαμα: (Δε) θέλω ου (15/3/2011)

Αναμφίβολα το γιουχάρισμα του ζεύγους των ''μπουμπούκων''  ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα παραλειπόμενα μιας βαρετής κατά τ' άλλα ''IRON CHALLENGE'' βραδιάς.
Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει πως δεν ήταν παρά  μια χαβαλετζίδικη ενέργεια μερικών πιτσιρικάδων που θέλησαν να κάνουν την πλάκα τους. Μάλλον θα πρόκειται για κάποιον αφελή (ή μύωπα), αφού βλέπει το δέντρο, αλλά χάνει το δάσος. Και το δάσος στην προκειμένη περίπτωση, μπορούμε να το αντιληφθούμε, μόνο αν κατανοήσουμε το διττό χαρακτήρα αυτής της αποδοκιμασίας.
Και εξηγούμαι: Στο πρόσωπο του Άδωνι, οι θεατές αποδοκίμασαν ένα συστημικό πολιτικό, ένα λαϊκιστή βουλευτή με παραληρηματικό πολιτικό λόγο, μια κατεστημένη από τα δελτία των 8 (κι όχι μόνο) πολιτική προσωπικότητα. Και συγχρόνως την πολιτική στο σύνολό τους, της οποίας οι περισσότεροι εκπρόσωποι κινούνται στο ίδιο μοτίβο με τον Άδωνι - κι αν δεν κινούνται ακόμη τον έχουν ως πρότυπο για το μέλλον-, δηλαδή τζερτζελές να γίνεται...
Στο πρόσωπο της Ευγενίας, από την άλλη, έχω την εντύπωση πως αποδοκιμάστηκε όλο αυτό το...
...κωστοπουλικό ψευτολάιφτάιλ που έχει καθιερωθεί  τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και του οποίου η κυρία Μανωλίδου είναι η χαρακτηριστικότερη εκπρόσωπος. Ενός λάιφτάιλ που προβάλλει τη χλιδή, τη λάμψη και τον πλούτο, για να κρύψει στην πραγματικότητα την κενότητα, την ένδεια συναισθημάτων και τη ματαιοδοξία των ενσαρκωτών του. Ενός λάιφστάιλ που έχει πλέον τη δύναμη να μετατρέπει το απόλυτο τίποτα σε πρόσωπα και γεγονότα άξια αναφοράς.
Ελπιδοφόρο ,αν μη τι άλλο, το γιουχάρισμα, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να 'ναι μόνο η αρχή...