«Το δικαίωμα στην εργασία αξίζει σεβασμό...»

Το τηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει δει πολλά. Ανάλαφρες εκπομπές, ποιοτικές προσπάθειες, ευκαιρίες που δίνονται και άλλες που χάνονται. Αυτό που δεν λείπει ποτέ, όμως, είναι ο εύκολος σχολιασμός. Και όταν αυτός ντύνεται με ειρωνεία, τότε ξεφεύγει από τα όρια της άποψης και γίνεται προσβολή. Όπως ακριβώς συνέβη με την πρόσφατη δήλωση του Μίλτου Μακρίδη για την Ελένη Τσολάκη.

«Μάνα δεν είναι η Ελένη Τσολάκη που λένε ότι θα κάνει πρωινό του ΑΝΤ1; Πρέπει να έχει δουλειά», είπε ο  κύριος Μακρίδης , με ένα σχόλιο που περισσότερο θύμισε κακεντρέχεια σε καφενείο παρά τεκμηριωμένη τοποθέτηση.

Αν ο κ. Μακρίδης είχε ενστάσεις για την τηλεοπτική πρόταση της Τσολάκη, θα μπορούσε να τις εκφράσει με επιχειρήματα: να μιλήσει για τις ικανότητες, την εμπειρία της, ή ακόμα και το τηλεοπτικό της στίγμα. Αντ’ αυτού, επέλεξε τη φτηνή ειρωνεία, μειώνοντας την επαγγελματική της υπόσταση και αφήνοντας υπονοούμενα για την αξία της ως παρουσιάστριας. 

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι και η ίδια η Ελένη Τσολάκη έχει βρεθεί θύμα της τηλεοπτικής αστάθειας και των ακατανόητων αποφάσεων των καναλιών. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι όταν το Open αποφάσισε εν μια νυκτί να κόψει την εκπομπή της και να αντικαταστήσει την ψυχαγωγική ζώνη με ενημερωτικό πρόγραμμα. Κανείς δεν της «χάρισε» δουλειά — κι όταν την είχε, της την πήραν χωρίς προειδοποίηση. Αυτό λέγεται τηλεοπτική πραγματικότητα, και δεν κάνει διακρίσεις. Πόσο μάλλον ειρωνικά σχόλια δεν βοηθούν να τη διαχειριστεί κανείς.

Πίσω από τη φαινομενικά αστεία φράση του Μακρίδη κρύβεται και μια βαθύτερη στάση: η ευκολία με την οποία γυναίκες στην τηλεόραση απαξιώνονται, θεωρούμενες “ανάξιες” αν δεν πληρούν κάποιον αόρατο, αντροκεντρικό πήχη. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τέτοια φαινόμενα — δυστυχώς, είναι επαναλαμβανόμενα και υποτιμητικά.

Η Ελένη Τσολάκη έχει δώσει εδώ και χρόνια το «παρών» στην τηλεόραση με σταθερότητα και επαγγελματισμό, είτε κάποιος αρέσκεται στο ύφος της είτε όχι. Και το δικαίωμά της να εργάζεται, να διεκδικεί και να κρίνονται οι προσπάθειές της με βάση τη δουλειά της — και όχι με σαρκαστικά σχόλια — είναι αδιαπραγμάτευτο.

Σε μια εποχή που η τηλεοπτική κριτική οφείλει να είναι ουσιαστική και να στοχεύει στην αναβάθμιση του περιεχομένου, τέτοιου είδους ειρωνείες λειτουργούν ως θόρυβος. Και για έναν άνθρωπο όπως ο Μίλτος Μακρίδης, που έχει υπάρξει μέρος του media, θα περίμενε κανείς μια πιο ώριμη στάση.

Ας μην μπερδεύουμε το ύφος με την ουσία. Και κυρίως, ας μην ξεχνάμε τον σεβασμό.