Ας δούμε αναλυτικά τι λειτουργεί και τι όχι.
Σε επίπεδο παραγωγής, το VIP – Καλά Γεράματα είναι εμφανώς προσεγμένο. Τα σκηνικά είναι καλοσχεδιασμένα, η φωτογραφία φωτεινή και προσεγμένη, ενώ η αισθητική γενικά κινείται σε υψηλά στάνταρ. Όμως, το καλό περιτύλιγμα δεν αρκεί όταν το περιεχόμενο είναι αδύναμο.
Το σενάριο της σειράς βασίζεται σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, γελοιογραφικές απεικονίσεις της τρίτης ηλικίας. Οι καταστάσεις είναι αναμενόμενες, οι ατάκες προβλέψιμες, και οι χαρακτήρες δεν έχουν τη συνοχή ή το βάθος που χρειάζεται μια τηλεοπτική κωμωδία.
Η σειρά διαθέτει ένα δυνατό καστ από βετεράνους της ελληνικής τηλεόρασης όπως ο Τάσος Χαλκιάς, η Λυδία Φωτοπούλου και άλλοι, οι οποίοι καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να αποδώσουν τους ρόλους τους. Όμως, όταν οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι , ακόμα και οι πιο έμπειροι ηθοποιοί δεν μπορούν να κάνουν θαύματα.
Η απουσία ουσιαστικών διαλόγων και η έλλειψη χαρακτήρων με ψυχολογικό υπόβαθρο δημιουργούν ένα αποτέλεσμα πιο κοντά στο επιφανειακό θεατρικό σκετς παρά σε μια ολοκληρωμένη τηλεοπτική αφήγηση.
Το βασικότερο πρόβλημα του VIP – Καλά Γεράματα είναι το χιούμορ του. Αν και υποτίθεται ότι πρόκειται για κωμική σειρά, οι ατάκες συχνά είναι ανακυκλωμένες, βασισμένες σε στερεότυπα για τους ηλικιωμένους και τα "γεροντίστικα καμώματα", χωρίς φρέσκια ή κοινωνικά αιχμηρή ματιά.
Η σειρά αποφεύγει να αγγίξει σοβαρά ζητήματα που αφορούν την τρίτη ηλικία — όπως η μοναξιά, η απώλεια, η απομόνωση ή και η σεξουαλικότητα στην ωριμότητα — και επιλέγει να μείνει σε μια ασφαλή, αποστειρωμένη της «γλυκούλικης γιαγιάς» και του «μουρλού παππού».
Το VIP – Καλά Γεράματα είχε τις προϋποθέσεις για να γίνει κάτι ξεχωριστό στην ελληνική τηλεόραση: είχε ένα δυνατό καστ, μια «ασυνήθιστη» θεματική και μια παραγωγή με μέσα. Όμως, η επιφανειακή προσέγγιση, και το παρωχημένο χιούμορ καθιστούν τη σειρά μια χαμένη ευκαιρία.
Για όσους αναζητούν αυθεντική ελληνική κωμωδία με περιεχόμενο και κοινωνική ματιά, το VIP – Καλά Γεράματα μάλλον θα αποδειχθεί απογοητευτικό.
