Λένα Παπαληγούρα: «Η καθημερινή έκθεση είναι ένα δύσκολο κομμάτι του επαγγέλματός μας»

Η Λένα Παπαληγούρα αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην διάσημη κωμωδία του Μάικλ Φρέιν «Το σώσε» στο θέατρο Παλλάς.

Η αγαπημένη ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε για τη συνεργασία της με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης και για τις ανασφάλειες της.

«Από τις πρόβες ακόμη του “Σώσε” κάνω πλάκα στον Μαρκουλάκη ότι είναι το όνειρο της μαμάς μου να με δει δίπλα του σε φωτογραφίες. Ο Κωνσταντίνος φέρει κάτι αξιολάτρευτο, είναι φοβερή προσωπικότητα, ένας απίστευτος άνθρωπος – ιδιοφυής για μένα– και ένας καλλιτέχνης που έχει τον θαυμασμό όλων των ανθρώπων. Μεταξύ αυτών και της μαμάς μου!».

«Αυτό που λέμε πως “περνάμε υπέροχα κι αυτό βγαίνει προς τα έξω” στην περίπτωσή μας ισχύει. Για να προκύψει ο συγχρονισμός, το γέλιο και όλα αυτά που απαιτεί αυτό το δύσκολο, κατά τη γνώμη μου, έργο έχει γίνει πάρα πολλή δουλειά στη λεπτομέρειά της, με επιμονή και κούραση. Αλλά επειδή είναι όλοι υπέροχοι άνθρωποι και φοβεροί ηθοποιοί, περνάμε πολύ καλά, δημιουργικά και με πολύ σεβασμό ο ένας στον άλλο. Για μένα ήταν μια πολύ ωραία και αποκαλυπτική συνάντηση».

«Είναι μεγάλη η χαρά μου που παίζω σε κωμωδία γιατί θεωρώ πως δεν είναι αυτονόητο να με σκεφτεί κάποιος για αυτό το είδος. Αν και πραγματικά όποιος με ξέρει γνωρίζει ότι στη ζωή μου είμαι πολύ περισσότερο κωμωδία παρά δράμα. Επειδή έχω κάνει πολλά επεισόδια στη 10η εντολή και στον 3ο νόμο, συχνά ο κόσμος έχει μια περίεργη αντίδραση όταν με συναντά. Νομίζουν ότι θα τους σκοτώσω, εκείνους ή κάποιον από την οικογένειά τους. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει περισσότερα δραματικά πράγματα, ίσως λόγω του παρουσιαστικού μου ή επειδή με συγκινούν οι δραματικοί ρόλοι και νιώθω χρέος όταν ένας ρόλος πάσχει να μεταδώσω αυτό το πάθος επί σκηνής».

«Στα μεγάλα θέατρα όπως είναι το Παλλάς αυτό που μου αρέσει να σκέφτομαι –και μου αφαιρεί λίγο από το άγχος– είναι ότι ο θεατής που βρίσκεται πάνω πάνω δεν βλέπει το πρόσωπό μου. Γενικά είμαι πολύ ανασφαλής άνθρωπος αλλά θεωρώ πως αυτό είναι και θετικό γιατί με βάζει συνέχεια σε μια διαδικασία να δουλεύω. Από την άλλη, δεν σε αφήνει ποτέ να χαρείς τη στιγμή. Θέλει δουλειά με τον εαυτό σου για να μπορείς να πεις «τώρα είμαι εδώ, και πρέπει να το απολαύσω αυτό που ζω γιατί μπορεί να μην ξανάρθει». Η καθημερινή έκθεση είναι ένα δύσκολο κομμάτι του επαγγέλματός μας. Οπότε κάθε φορά δουλεύω πολύ ώστε να είμαι σε θέση να μπω μέσα σε αυτό που κάνω και να ξεχάσω ότι με βλέπουν τόσα μάτια. Δεν έχει σημασία αν αυτά τα μάτια είναι πολλά ή λίγα. Ακόμη και αν ένας άνθρωπος να ξέρεις ότι σε παρακολουθεί, τελείωσε. Δεν νιώθεις ελεύθερος, όπως στο σπίτι σου».

Πηγή:ΟΚ