Κώστας Λασκαράτος: «Δεν είμαι βιδωμένος στην καρέκλα μου»

Ο Κώστας Λασκαράτος μιλά στο zappit για το πρώτο του βιβλίο «Πολιτισμός και Εξωστρέφεια» αλλά και το επόμενο τηλεοπτικό του βήμα στην ΕΡΤ.

Όποια εφημερίδα και αν ανοίξω τις τελευταίες ημέρες, βλέπω το βιβλίο σου.

Είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος διότι οι συνάδελφοι υποδέχτηκαν θερμά και με σπάνια γενναιοδωρία το βιβλίο «Πολιτισμός και Εξωστρέφεια». Και από ό,τι μαθαίνω και ο κόσμος το αναζητά στα βιβλιοπωλεία.

Άρα πλέον δηλώνεις συγγραφέας;

Δηλώνω ευτυχής που οι εκδόσεις Ι. Σιδέρης με 130 χρόνια εμπειρίας ανέλαβαν την έκδοσή του βιβλίου μου το οποίο εξετάζει τη σχέση μουσείων και εξωτερικής πολιτικής. Αποτελεί ουσιαστικά μια σύγχρονη ματιά στην ελληνική πολιτιστική διπλωματία.

Στην τηλεόραση απευθύνεσαι σε ένα ευρύ κοινό. Το βιβλίο νοιώθεις πως θα σε αποκόψει από ένα μέρος του κόσμου.

Κάθε άλλο. Πιστεύω πως όσοι ασχολούνται με τα μουσεία ή όσοι έχουν ασχοληθεί με τον ελληνικό πολιτισμό και την πολιτιστική διαχείριση θα βρουν ένα πλούτο γνώσεων. Όμως το βιβλίο δεν αφορά μόνο αυτούς. Το παράδειγμα της Πανδημίας, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, τα «διπλά εγκαίνια» της Εθνικής Πινακοθήκης, εκθέσεις για την LGBTIQA+ κοινότητα, θέματα δηλαδή μέσα από τη ζωή και την καθημερινότητά μας έχουν κεντρική θέση στη ανάπτυξη του βιβλίου. Συνεπώς, το βιβλίο μου δεν πιστεύω ότι αφορά ένα περιορισμένο κοινό.

Σε αγχώνει η κρίση του κοινού;

Το αντίθετο. Περιμένω την κριτική με ανυπομονησία. Στη δουλειά μου, καθημερινά κρινόμαστε από τον κόσμο. Το «ράφι» είναι ομολογουμένως για εμένα ένα άγνωστο πεδίο. Επειδή της έκδοσης του βιβλίου προηγήθηκε μια μακροχρόνια και απαιτητική έρευνα και καθώς το βιβλίο πέρασε από το «κόσκινο» της Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, K. E. Fleming, η οποία το προλογίζει και του Άγγελου Χανιώτη, του Καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας από το Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών του Πρίνστον, που γράφει το επιμύθιο, νιώθω κάπως πιο ασφαλής.

Να περάσουμε στα τηλεοπτικά. Βρίσκεσαι για δεύτερη χρονιά στην πρωινή ζώνη του Σαββατοκύριακου. Πέρυσι δήλωνες πως έμενες άυπνος πριν από κάθε εκπομπή, από φόβο μήπως σε πάρει ο ύπνος και δεν ξυπνήσεις. Ρύθμισες καλύτερα το βιολογικό σου ρολόι;

Νομίζω πως παραμένει… αρρύθμιστο. Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 2 τα ξημερώματα. Άλλοτε με βρίσκει ξύπνιο, άλλοτε όχι. Είναι άγριες ώρες. Ευτυχώς όμως η ανταπόκριση του κόσμου είναι πολύ ενθαρρυντική. Είναι συγκινητικά τα μηνύματα που λαμβάνουμε. Και είναι πάντα ευχάριστη έκπληξη όταν καταλαβαίνουν οι τηλεθεατές πως στόχος μας είναι να ενημερώνουμε σφαιρικά, χωρίς κραυγές αλλά και χωρίς καμία διάθεση να κάνουμε δημόσιες σχέσεις.

Κοιτώντας πίσω στην δημοσιογραφική σου πορεία, ποιον στόχο κατάφερες να πετύχεις και να ξεπεράσεις;

Δεν βάζω στόχους. Δεν ψάχνω ποτέ ποιο θα είναι το «επόμενο βήμα» μου. Ζητούμενό μου είναι να κάνω καλές συνεργασίες. Συνεργασίες με ανθρώπους εργατικούς, τίμιους, άξιους. Συνεργασίες με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε κοινές αρχές. Η δουλειά μας είναι ομαδική. Μια καλή συνεργασία είναι η εγγύηση ενός καλού αποτελέσματος. Αν «μπλέξεις» με ανθρώπους με ανασφάλειες, με ανθρώπους χωρίς σωστές βάσεις, τότε εύκολα έρχεται το χάος…

Πρόσφατα αντιμετώπισες με χιούμορ μια παρ’ ολίγον πτώση σου από την καρέκλα, στο «αέρα» της εκπομπής…

Δεν είμαι βιδωμένος στην καρέκλα μου. Είμαι έτοιμος ανά πάσα ώρα, αν μου την τραβήξουν, να σταθώ όρθιος (γέλια…). Κακά τα ψέματα, σε ένα ζωντανό πρόγραμμα μπορούν να συμβούν δεκάδες απρόοπτα. Τα περισσότερα δεν γίνονται αντιληπτά. Ορισμένα πάλι δεν κρύβονται. Σπάνε πάντως την ρουτίνα…