Ποιά είναι η «Αγγελική»;

Η Μαίρη Μηνά γεννήθηκε στα Τρίκαλα, αλλά τα καλοκαίρια -και γενικότερα τις διακοπές της- τις περνούσε στην Πάρο, όπου η οικογένεια της διατηρεί οικογενειακή επιχείρηση. Είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών από το 2016 και πτυχιούχος Κοινωνική Λειτουργός του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Έχει εργαστεί στη Σουηδία σε θέατρο ατόμων με ειδικές ανάγκες καθώς και στη Βιέννη, στο ψυχοθεραπευτικό κέντρο κατά του εθισμού. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια έχει κτίσει μια εντυπωσιακή θεατρική διαδρομή, καθώς έχει συνεργαστεί με τον Νίκο Καραθάνο στη «Σαλώμη» (Φεστιβάλ Αθηνών 2015), τον Φίλιππο Τσαλαχούρη στον «Ιούλιο Καίσαρα» (Μέγαρο Μουσικής, 2015), τον Αργύρη Ξάφη και την Αμαλία Μουτούση στο «Οιδίπους Τύραννος» (Μέγαρο Μουσικής, 2017), την Ιώ Βουλγαράκη (Θέατρο «Πόλη», 2016 -2017) και στο «Αφιξις» (Μικρή Επίδαυρος, Φεστιβάλ Αθηνών 2017), με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου στην «Ηλέκτρα» (Επίδαυρος, Φεστιβάλ Αθηνών 2018), με την Ελένη Σκότη και την ομάδα Νάμα στην παράσταση «Με λένε Έμμα» (2019) και με τον Γιώργο Παπαγεωργίου στην παράσταση «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Ουίλιαμς, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», που διεκόπη λόγω της πανδημίας.

Η ταινία «Ο απόστρατος» του Ζαχαρία Μαυροειδή, στην οποία συμμετείχε, έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές και μάλιστα πήρε το βραβείο καλύτερου σεναρίου στα βραβεία Ίρις.

«Το θέατρο είναι από τα λίγα πράγματα που το αισθάνομαι αβίαστα ανεξάντλητο». Δουλεύοντας στη Σουηδία σε θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες, συνειδητοποίησε ότι «οι άνθρωποι αποκτούν φοβερή δύναμη και μπορούν να γίνουν ποιητές και θαυματοποιοί, όταν συναντιούνται ουσιαστικά και κοπιάζουν για έναν κοινό στόχο».

Στη Σουηδία, οι τυφλοί άνθρωποι είναι ιδιαίτερα θεατρόφιλοι. «Έχω φίλο, τυφλό εκ γενετής, που πηγαίνει στο θέατρο και όσα εντοπίζει, μέσω της ακοής, έχουν απίστευτο ενδιαφέρον. Οι παρατηρήσεις του είναι τόσο καίριες, όταν έρχεται στο θέατρο, που εκπλήσσομαι». Οι επιρροές της προέρχονται από τι; «εμπειρίες, τα βιώματα και τους ανθρώπους. Από εκεί αντλώ δύναμη και αυτά είναι που ερεθίζουν το φαντασιακό μου, σε αυτά ανατρέχω. Βέβαια, αγαπώ το θέατρο και το σινεμά, είμαι πολύ ανοιχτή στα θεάματα και πάντα παρακολουθώ σαν παιδί και με συγκινούν δουλειές που έχουν κάτι το βαθιά "ποιητικό "».

Κατά τη διάρκεια των προβών της παράστασης «Έμμα», επισκέφτηκε ανώνυμες ομάδες ατόμων που κάνουν χρήση ουσιών. «Είναι βοηθητικό και θεραπευτικό ότι συγκεντρώνονται και μοιράζονται ο καθένας την εμπειρία του -κι όχι απαραίτητα σε σχέση με το παρελθόν της χρήσης, αλλά σε σχέση με το σήμερα.

Πώς είναι σήμερα και πώς βιώνουν το "τώρα" τους. Μικρές εμπειρίες που προκύ¬πτουν και λέγονται "φωναχτά". Μου έκανε τρομερή αίσθηση ότι δεν ήταν μόνοι τους. Είχε και έχει ο ένας τον άλλον. Αυτό το ξεχνάμε. Νιώθουμε ότι δεν υπάρχει χώρος για πραγματική συνομιλία και συνάντηση. Όλα γίνονται λίγο τσάτρα-πάτρα ή κάτω από ταμπέλες, όπως "ας μιλήσουμε για τα επαγγελματικά", και ξεχνάμε πως έχουμε ανάγκη να μιλάμε για απλότερα πράγματα, πέρα από την επιβίωση. Ζούμε την εποχή που βρισκόμαστε και μιλάμε τυπικά».

Πηγή: Τηλεθεατής