Ακης Σακελλαρίου: «Οι ηθοποιοί έχουμε τη διάθεση του ναρκισσισμού και της ματαιοδοξίας. »

Μια εφ'ολης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε στο YouFly ο Άκης Σακελλαρίου. Ο σπουδαίος ηθοποιός μίλησε για την παράσταση που θα πρωταγωνιστήσει «Μάγισσες του Σάλεμ», την κρίση που πέρασε ο χώρος του θεάματος λόγω της πανδημίας ενώ έδωσε και την δική του ευχή.

«Στην περίπτωσή μου δεν πιστεύω ότι η κοινωνική καταγωγή έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Η οικογένειά μου μου έδειξε εμπιστοσύνη, η ηθική υποστήριξη που είχα έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο για μένα. Το σημαντικότερο όλων ήταν οι δημοκρατικές αρχές των γονιών μου, της οικογένειάς μου.

Με στήριξαν στις επιλογές μου, με βοήθησαν να κάνω αυτό που αγαπούσα και να αντιμετωπίσω τα εμπόδια, που σε αυτή τη δουλειά είναι πολλά. Αυτό το πολύτιμο μάθημα σκοπεύω να εφαρμόσω και με τα παιδιά μου και να στηρίξω τις όποιες επιλογές τους. Αλίμονο εάν εγώ, που βρέθηκα σε αυτό το κανάλι της δημιουργικότητας, να τους έλεγα να μην κάνουν αυτό που θέλουν».

Καθ’ ομολογίαν του, δεν γεννήθηκε με το «σαράκι», δεν ονειρευόταν από πάντα να γίνει ηθοποιός. Ποιο ήταν το αφετηριακό σημείο λοιπόν;

«Οι θεατρικοί όμιλοι στο σχολείο», μας απαντά. «Είχε καλές παρέες και όμορφα κορίτσια, μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Μετά ήρθαν οι παροτρύνσεις: το έχεις, μην το αφήνεις, προχώρα το… Έτσι σιγά σιγά είπα να δοκιμαστώ. Άλλωστε ηθοποιός γίνεσαι γιατί δεν καταλαβαίνεις πως γίνεσαι. Μετά βέβαια ανακαλύπτεις την κούραση, τις ταλαιπωρίες και τα εμπόδια. Αν αγαπάς όμως κάτι τόσο πολύ, δε δίνεις και ιδιαίτερη σημασία».

Θεωρεί πως «σίγουρα είναι μια προστιθέμενη αξία ως προς την ισχυροποίηση κάποιων εφοδίων. Η σπουδή της νομικής είναι μια πνευματική διαδικασία που απαιτεί αφοσίωση. Επί του πρακτέου δεν ήταν άμεσα χρήσιμο αλλά έμμεσα».


«Η Ρούλα (Πατεράκη) δουλεύει πάρα πολύ με την ενεργοποίηση της φαντασίας, δηλαδή την τεχνοτροπία που βάζει ως προτεραιότητα το ρόλο της φαντασίας στον ηθοποιό. Η Στέλλα (Άντλερ) είχε να κάνει πιο πολύ με το χειροπιαστό της θεατρικής εκπαίδευσης. Όχι τόσο πολύ να αντλήσεις τα εσωτερικά στοιχεία ενός χαρακτήρα αλλά κυρίως με το πως θα αναλύσεις τα εξωτερικά στοιχεία ώστε να εμπνευστείς και να τον δομήσεις. Πρόκειται για δυο πολύ διαφορετικές μεθόδους αλλά ταυτόχρονα για δύο σπουδαίες δασκάλες που λειτουργούσαν με γνώμονα την αγάπη για τον ηθοποιό και το θέατρο».

Σκέφτηκες να μείνεις εκεί; Να δοκιμάσεις το όνειρο στην Αμερική;

«Ποτέ, ούτε για αστείο. Βλέποντας ειδικά την καθημερινή προσπάθεια εξαιρετικών συναδέλφων ή συμμαθητών με απίστευτο ταλέντο, να τρέχουν συνεχώς σε ακροάσεις για να επιβιώσουν, μη βρίσκοντας μια δουλειά να τους εκφράζει, αποφάσισα πως αυτό δε με αφορά. Μάλιστα οι περισσότεροι, δυστυχώς, τα παράτησαν. Εξάλλου, είχα ένα άλλο ισχυρότερο κίνητρο, το να επιστρέψω και να κάνω κάτι στην πόλη και τη χώρα που μεγάλωσα».

Βάκχες και Διόνυσος, Αττίκ, Mamma Mia, Cabaret, Επίδαυρος και κρατικά θέατρα, μεγάλες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές επιτυχίες, κορυφαίες συνεργασίες, πολλά βραβεία και διακρίσεις. Μια καριέρα πλούσια, γεμάτη. Υπάρχει κάτι που αποτελεί σημαντικό ζητούμενο για το σκηνικό σου μέλλον;

«Μετά την περιπέτεια της υγείας μου άλλαξαν και οι προσωπικές μου ιεραρχήσεις. Πλέον η υγεία μου προηγείται. Πρέπει να έχεις πάντοτε την αίσθηση ότι ο κόσμος θα προχωρήσει και χωρίς εσένα. Ξέρεις, οι ηθοποιοί έχουμε τη διάθεση του ναρκισσισμού και της ματαιοδοξίας. Μας το καλλιεργεί και το επάγγελμά μας. Όταν παίζεις ένα ρόλο αισθάνεσαι ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό σου. Όμως με το χρόνο αυτό μαλακώνει, μικραίνει, το αφήνεις πίσω σου. Η ίδια η ζωή λοιπόν σε κατευθύνει, σου λέει: Ντάξει, δεν τρέχει και τίποτα. Μάθε να απολαμβάνεις τη δουλειά σου. Αυτό είναι το ζητούμενο».

Φέτος, αν δεν είχε χτυπήσει την πόρτα μας ο κορονοϊός, περιμέναμε να σε απολαύσουμε σε ένα θεαματικό come back, να επιστρέφεις στις Βάκχες και στο ρόλο του Διόνυσου, σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Όμως, για πολλούς αυτός ήταν και ο ρόλος που σε ανέδειξε πριν πολλά χρόνια. Γυρίζοντας πίσω, μετά από τόσο καιρό, ποια είναι η σημερινή σου άποψη για τη συγκεκριμένη παράσταση, το θέατρο «Άττις» και τον Θεόδωρο Τερζόπουλο, που τότε σε επέλεξε;

«Είμαι πολύ ευγνώμων. Αυτό τα λέει όλα. Με το Θόδωρο (Τερζόπουλο) γνωριστήκαμε στην Αμερική, τότε που ξεκινούσε το «Άττις» και έψαχνε τα άτομα που θα το στελεχώσουν. Έτσι αποφασίσαμε να συνεργαστούμε. Τότε ήμουν πολύ μικρός και πολύ δοτικός. Το γεγονός ότι από πολύ νωρίς στην καριέρα μου ασχολήθηκα με έναν τόσο σημαντικό ρόλο του παγκοσμίου ρεπερτορίου με βοήθησε και με στήριξε. Με θωράκισε από σειρήνες, εκπτώσεις ή αλλοιώσεις στα νεανικά μου χρόνια. Πέρα από το πόσο σημαντικές ήταν οι Βάκχες, το βασικό ήτανε ο βαθμός της αφοσίωσης, το πόσο ταγμένοι ήμασταν. Ήμουν πολύ τυχερός και σαφέστατα παραμένω ευγνώμων στο Θόδωρο».

«Όσο για τις φετινές Βάκχες, ευελπιστούμε ότι θα γίνουν του χρόνου. Είναι συμβολική για μένα η επαναφορά μετά από τόσα χρόνια. Το να το βλέπω με άλλο μάτι, να δοκιμάζω τις αντοχές μου. Φαντάζει σα μια μάχη ανάμεσα στο ένστικτο και τη λογική».

Θα σε δούμε κάπου νωρίτερα;

«Ναι, «στις «Μάγισσες του Σάλεμ». Πρώτα ο Θεός, ξεκινάμε πρόβες αυτές τις μέρες με στόχο να κάνουμε πρεμιέρα το Νοέμβριο στο θέατρο «Εμπορικόν». Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί ξανά το 2012 στον Αττίκ, όπου γίναμε και φίλοι. Είναι εξαιρετικός θίασος με σημαντικούς συντελεστές όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Ρένια Λουιζίδου, η Ιωάννα Παππά και άλλοι.

Ο Άκης Σακελλαρίου και η Ιωάννα Παππά στις «Μάγισσες του Σάλεμ»

Πρόσφατα ανέλαβες την ευθύνη, μέσα σε ένα δύσκολο τάιμινγκ, για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα ενός σπουδαίου φεστιβαλικού θεσμού της πόλης σου και συγκεκριμένα των «Δημητρίων». Πως θα διαχειριστείτε τις ιδιαίτερες συνθήκες που προέκυψαν, ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες και πως αυτές επηρεάζουν το προσωπικό σου όραμα; Μπορείς να μας πεις δυο λόγια για το project που ανακοίνωσες με τον ψηφιακό πολιτισμό;

«Το βασικό είναι ότι πήραμε τη σωστή απόφαση πολύ νωρίς, την κατάλληλη στιγμή. Δεν επιτρέψαμε να μας κατευθύνει η εξέλιξη της πανδημίας και αυτό αποδείχθηκε σοφό. Για παράδειγμα, αν είχαμε προγραμματίσει ζωντανές εκδηλώσεις, αυτές θα οδηγούνταν σε ακύρωση».

«Έτσι, οδηγηθήκαμε στη διαμόρφωση ενός προγράμματος που θα αφορά την πόλη, μέσα από αφηγήσεις των ανθρώπων της πόλης. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε και μια ευκαιρία για μια ουσιαστική καταγραφή του πολιτιστικού γίγνεσθαι της Θεσσαλονίκης, κάτι που έλειπε. Κάτι που θα αποδείξει τη χρησιμότητά του μετά από 10 χρόνια, όταν κάποιος θα μπορεί να ανατρέχει στο παρελθόν και στο τι συνέβαινε τότε. Προχωράμε λοιπόν στη δημιουργία μια ψηφιακής πλατφόρμας και στην κινηματογράφηση όλων των γεγονότων. Σιγά σιγά θα αρχίσουν και να προβάλλονται μέσα στην περίοδο των εκδηλώσεων. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία σε μία ημέρα που θα παίζεται και θα μαγνητοσκοπείται μία εκδήλωση, να παρακολουθήσει και τι συνέβη τις προηγούμενες μέρες».

«Μια από τις σημαντικότερες είναι το αφιέρωμα στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, κάτι που ετοιμάζαμε από πριν αλλά μας πρόλαβε δυστυχώς ο θάνατός του. Σκέψου ότι είχα ραντεβού μαζί του στις πεντέμιση και όταν πήγα μας είχε φύγει μια ώρα πριν. Παρόλα αυτά, θα κάνουμε δύο εκδηλώσεις προς τιμήν του. Η μία θα είναι μια συναυλία σε μουσική του … Βίττη και σε στίχους από ποιήματα του Ντίνου (Χριστιανόπουλου) και η άλλη, που θα γίνει στη βιβλιοθήκη του ΑΠΘ, θα στηρίζεται σε αφηγήσεις ανθρώπων που αγάπησαν αυτόν και το έργο του».

Πλησιάζοντας στο τέλος της κουβέντας μας, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να εισάγω και τον κορονοϊό στο παιχνίδι. Σκέφτομαι πως σε περιόδους πολιτικής κρίσης, ιστορικά πάντα υπήρξε έκρηξη της έμπνευσης και της παραγωγής καλλιτεχνικού έργου. Όχι όμως και στα χρόνια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης. Πιστεύεις ότι μια υγειονομική κρίση όπως η πανδημία που ζούμε, με πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις, μπορεί να πυροδοτήσει ή να αναστείλει την καλλιτεχνική δημιουργία;

«Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω. Προσωπικά πιστεύω πως η οικονομική κρίση πυροδότησε εξαιρετική δημιουργική έξαρση, φοβερή άνθιση. Άσχετα αν δεν το βλέπουμε ή αν συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε. Εμφανίστηκαν νέες τάσεις, νέες ομάδες. Υπήρξαν πολλά νέα παιδιά που, μέσα στην ένδεια, κατόρθωσαν να αφήσουν το δικό τους καλλιτεχνικό στίγμα, καταθέτοντας τις δικές τους προτάσεις. Συν τοις άλλοις, υπήρξε ένα αγκάλιασμα, κυρίως από ιδιωτικούς φορείς που προσέφεραν βήμα σε αυτά τα νέα πρόσωπα για να εκφραστούν».

«Αντίθετα η πανδημία, η οποία διαισθάνομαι ότι είναι πολύ διαφορετική, φοβάμαι πως θα μας στερήσει την απόλαυση της προσωπικής επαφής με το δρώμενο, κυρίως των παραστατικών τεχνών. Ναι, οδηγηθήκαμε στις ψηφιακές λύσεις. Αυτό όμως έχει μια μονοδιάστατη έκφραση, ειδικά για το θέατρο. Θα μας λείψει η ζεστασιά και αυτή η «ανθρωπίλα». Η συλλογική διέγερση των αισθήσεων που, καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να αντικατασταθεί.

Σύντομες ερωτήσεις κι απαντήσεις
• Τι σου φτιάχνει τη μέρα; Μια καλή μουσική.

• Τι στη χαλάει; Το υπερβολικό φαγητό.

• Σκύλος ή γάτα; Δελφίνι.

• Ομάδα; Άρης, σκουλήκι.

• Πας γήπεδο; Όποτε βρω ευκαιρία. Είμαι πολύ ένθερμος οπαδός.

• Για μια μέρα έφηβος; Με σερφ και θαλάσσια σπορ

Αγαπημένα:
• Ταινία; 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος.

• Θεατρικό; Βάκχες και Cabaret.

• Βιβλίο; Λίγες και μία νύχτες, του Ισίδωρου Ζουργού.

• Τραγούδι; Ο Χρόνος, του Παύλου Παυλίδη.

• Συγκρότημα; Τρύπες.

• Τραγουδιστής; Μικ Τζάγκερ.

• Χόμπι; Μπάσκετ. Υπήρξα και τρεις μήνες αντιπρόεδρος του Άρη.

Άκη, πιστεύεις πως η καλλιτεχνική ευαισθησία οφείλει να είναι συνώνυμη της κοινωνικής ευαισθητοποίησης;

«Φυσικά. Είναι μια οφειλή των καλλιτεχνών. Είμαι βέβαια υπέρ της απολιτικής στάσης απέναντι στα κόμματα και τις κυβερνήσεις αλλά της ένθερμης πολιτικής πάνω στην τέχνη που κάνουμε».

Και μια ευχή από τον Άκη Σακελλαρίου για το μέλλον;

«Εύχομαι να βρεθεί άμεσα το εμβόλιο και όταν με το καλό βρεθεί, να μην ξεχάσουμε όλη αυτή την εμπειρία. Ήταν σα μια εκδίκηση της φύσης απέναντι στην ακόρεστη βουλιμία υπερκατανάλωσης του ανθρώπου».