Ταμίλα Κουλίεβα: ''Η ηρωίδα μου, μέχρι και στα κείμενα που πήρα στα χέρια μου, δεν...''

Αντιμέτωπη με την... αυτοδικία έρχεται τη φετινή σεζόν η Ταμίλα Κουλίεβα, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο! Η ηθοποιός, που κάνει «μαραθώνιο» από το πρωί με τα γυρίσματα της
καθημερινής σειράς του ΑΝΤ1, «Γυναίκα χωρίς όνομα» ,έως το βράδυ στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη», όπου ετοιμάζεται πυρετωδώς για την πρεμιέρα της παράστασης, «Έγκλημα στο Οριεντ Εξπρές», βρίσκει λίγο χρόνο και μιλά στην «Espresso» και τη Μαρία Ανδρέου, μεταξύ άλλων, για το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει το κακό!  «Ως άνθρωπος αλλά και με αφορμή τους φετινούς μου ρόλους έχω καταλήξει σ’ ένα συμπέρασμα: Ότι τους εγκληματίες τούς δημιουργεί η ίδια η κοινωνία! Η κοινωνία μπορεί να μας κάνει και θύτες και θύματα» ,μας λέει και επιχειρηματολογεί: «Έχω ακούσει ιστορίες γυναικών από φυλακές, από εκπομπές, από ανθρώπους που τις έχουν επισκεφτεί, και έχω καταλήξει ότι το κακό δεν αργεί να γίνει».

Το ίδιο ισχύει και για την ηρωίδα της... 
«Η κοινωνία έκανε τη Μάρθα σκληρή! Ήρθε αντιμέτωπη με το έγκλημα, με την αυτοδικία, για να βρει τη λύτρωση, και πιστεύω ότι θα το έκανε ξανά. Η ψυχή της παλεύει ανάμεσα στις λέξεις “κάθαρση”, “τύψεις”, “ενοχές”, “Ερινύες”, “άγραφος ηθικός νόμος”. Είναι μια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας» ,τονίζει και συνεχίζει: «Μέχρι και στα κείμενα που πήρα χθες στα χέρια μου από τη σεναριογράφο, Μαρία Γεωργιάδου, η Μάρθα δεν έχει μετανιώσει για την πράξη της και στρέφει μέσα στη φυλακή και τη Μαρίνα (Ντόρα Μακρυγιάννη) προς την ίδια κατεύθυνση. Ανοίγει συνεχώς κύκλους εκδίκησης. Υπενθυμίζει συνεχώς στη Μαρίνα τι έκανε η Κάτια (Μαριάννα Τουμασάτου) στο παιδί της και της δίνει εντολές που βρίσκουν ανταπόκριση. Την πείθει, γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ σοβαρό θέμα, την απώλεια του παιδιού της. Μια μάνα για το παιδί της μπορεί να φτάσει στα άκρα. Και επειδή είμαι μητέρα, μπορώ να σας το επιβεβαιώσω».

Ο νόμος στα χέρια τους
Η Ταμίλα Κουλίεβα θυμάται και περιπτώσεις που συγκλόνισαν από το αστυνομικό ρεπορτάζ: «Έχετε δει στα εγκλήματα που καταγράφονται -δεν θέλω να αναφερθώ, αλλά όλοι μας τα θυμόμαστε- πόσοι γονείς έχουν περάσει τις κόκκινες γραμμές, όταν έρθουν αντιμέτωποι με τον άδικο θάνατο του παιδιού τους, μη μπορώντας να περιμένουν την απόδοση της δικαιοσύνης από τα δικαστήρια. Η ηρωίδα μου πιστεύει ακριβώς το ίδιο. Ότι κάποια πράγματα πρέπει να πληρώνονται, για να μπορέσει να πάει παρακάτω. Αλλά και στη θεατρική παράσταση ένα σύνολο ανθρώπων παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια του, καθώς ένας άνθρωπος τους κατέστρεψε ομαδικά τη δική τους ζωή».

Όμως, η ίδια τι πιστεύει;  
«Δεν μου αρέσει το σκοτάδι που φέρνει η εκδίκηση. Όταν αφαιρείς μια ζωή, θα πρέπει να ζήσεις με το βάρος των ενοχών. Είναι δυσβάσταχτο. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μετανιώσεις ειλικρινά και να ζητήσεις συγχώρεση. Η πνευματική και ηθική κρίση είναι πιο βαθιά και σκληρή από την οικονομική. Διάβασα πρόσφατα σ’ ένα βιβλίο μια φράση που μου άρεσε πολύ: “Ο Θεός αγαπά κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, αλλά δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος με την ανθρωπότητα”».