Τώρα λέμε «σαρβάι, μάνα μου»...

Ας ξεχάσουμε το « όι, μάνα μου». Τώρα λέμε «σαρβάι, μάνα μου», τώρα δοκιμάζεται ξανά, η αντοχή των Ελλήνων παικτών στη ζούγκλα .

Τo φθινόπωρο του 2001, όταν προβλήθηκε το πρώτο ριάλιτι στην Ελλάδα, ένα από τα συνήθη ερωτήματα ήταν «γιατί αυτό το είδος πιάνει;». Πρόκειται για «ανατρεπτική, μοντέρνα, προοδευτική τηλεόραση», για μια μικρογραφία των κοινωνικών σχέσεων, είπαν κάποιοι. Αλλοι επεσήμαναν ότι πρόκειται για μίμηση του ανταγωνισμού και του κανιβαλισμού της πραγματικής ζωής. Ακούστηκαν και άφθονες ηθικοπλαστικές φλυαρίες, ενώ άλλοι τήρησαν μια πιο «κουλ» στάση, π.χ., «είναι ένα πληκτικό θέαμα που δεν με αφορά» και «αυτά θέλει ο λαός, στην Ελλάδα και εκτός». Σήμερα το ερώτημα έχει μετατοπιστεί στο γιατί μερικά ριάλιτι εκτοξεύονται και άλλα βουλιάζουν.

Σε σύγκριση με τα «ριάλιτι δωματίου», το Survivor είναι ό,τι ένα πολυεθνικό σούπερ μάρκετ μπροστά σε ένα συνοικιακό μπακάλικο.  Τα ριάλιτι εξακολουθούν να είναι η τηλεόραση της σκληρότητας και του κυνισμού και μόνον η συσκευασία ή το «χαρμάνι» των παικτών αλλάζει. Το Survivor έχει απήχηση γιατί προσφέρει στον αγχωμένο κάτοικο του άστεος φέτες πρωτογονισμού και εξωτισμού.

Σήμερα η επιβίωση σε σκληρές φυσικές συνθήκες είναι ένα δυναμικό παρακλάδι της τουριστικής και της εκδοτικής βιομηχανίας. Το ένστικτο της επιβίωσης και ο στόχος της επιτυχίας δικαιολογούν τα πάντα: την προδοσία, την υποκρισία, τη συμμόρφωση με παράλογους κανόνες, τη συναινετική ταπείνωση. Το δόγμα της επιβίωσης των ισχυροτέρων (και, αντίστοιχα, του αφανισμού των αδύναμων) βρίσκει εφαρμογή όχι μόνο στα ριάλιτι, αλλά και στον κοινωνικό και στον επαγγελματικό στίβο.