Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης: Η αντιπαράθεση σε ιταλική εκπομπή με γερμανό δημοσιογράφο και οι στιγμές του ρεπορτάζ που θα του μείνουν αξέχαστες.

Για τους μυημένους Έλληνες τηλεθεατές ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης είναι κάτι σαν συνώνυμο της Ρώμης. Έχοντας γεννηθεί και ανδρωθεί στην Αιώνια Πόλη των περίπου τριών εκατομμυρίων κατοίκων το πιο δύσκολο πράγμα που καλείται να αντιμετωπίσει είναι η επιλογή των ρεπορτάζ. Ο ανταποκριτής «πρέπει να παρακολουθεί συνεχώς την επικαιρότητα και να προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς μπορεί να ενδιαφέρει στην χώρα του. Είναι συγχρόνως μια προσωπική και επαγγελματική πρόκληση, η οποία απαιτεί να διαθέτεις σημαντικό μέρος του χρόνου και της ενέργειάς σου» λέει ο ίδιος και τονίζει πως «μια επιπλέον προσπάθεια είναι να μην ασχολείσαι μόνον με την οικονομία και την πολιτική, αλλά να ενδιαφέρεσαι και για κοινωνικά, ιατρικά και άλλα σημαντικά θέματα, από ανθρώπινης, κυρίως, άποψης. Είναι κάτι που έμαθα από την μητέρα μου, Αθανασία Συγγελλάκη, επί πολλά χρόνια ανταποκρίτρια της ΕΡΤ 2 στην Ρώμη. Στην οποία, άλλωστε, οφείλω και τα ελληνικά μου, από την στιγμή που έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ιταλία».

Σαν πιο έντονο δημοσιογραφικό του βίωμα ξεχωρίζει την ασθένεια και την κηδεία του πάπα Ιωάννη Παύλου του Δεύτερου, το 2005 και η μεγάλη συγκίνηση που προκάλεσε σε παγκόσμιο επίπεδο. «Αντιμετώπισε το πάρκινσον με αξιοπρέπεια και τεράστια δύναμη ψυχής, θέλοντας να διαδραματίσει τον ρόλο του ως το τέλος. Άλλο τόσο έντονα έζησα  και τον σεισμό στην πόλη Λ’ Άκουϊλα, το 2009, με τον θάνατο του έλληνα φοιτητή Βασίλη Κουφολιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πόνο της μητέρας του, η οποία ήλπιζε μέχρι το τέλος να τον βρει ζωντανό, στους τραυματίες. Όπως δεν θα ξεχάσω και  το απλανές βλέμμα πολλών  κατοίκων που  έχασαν όλο τους το βιός, αλλά προσπάθησαν, συγχρόνως,  να συνεχίσουν να ελπίζουν» θυμάται.

Σε μια χώρα με μεσογειακό ταμπεραμέντο και έντονες προσωπικότητες, ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης αναφέρει το όνομα του πρώην Ιταλού προέδρου της Δημοκρατίας, Sandro Pertini, σαν την προσωπικότητα που του έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση. Και εξηγεί τους λόγους: «Εμβληματικό πρόσωπο, πραγματικός σοσιαλιστής. Άμεσος, ανθρώπινος και ουσιαστικός. Δεν ενδιαφερόταν για το πρωτόκολλο και για επισημότητες. Θεωρούσε άμεση προτεραιότητα και χρέος -για κάθε πολιτικό- να παλεύει για την δημιουργία θέσεων εργασίας και για την βελτίωση των συνθηκών ζωής των πολιτών.  Θέλω να αναφερθώ, όμως, και στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κατάφερε να προκαλέσει μεγάλη συμμετοχή και ενδιαφέρον -εδώ στην Ιταλία-  με την εκστρατεία των Ευρωεκλογών  του 2014. Γέμισε την κεντρική πλατεία Ματζιόρε, στην Μπολώνια, διεκδικώντας την πολιτική κληρονομία του ευρωκομμουνιστή Ενρίκο Μπερλιγκουέρ» δηλώνει.

Συζητώντας για τις διαφορές που εντοπίζει ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους συναδέλφους, οΘεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης τοποθετείται αρχικά λέγοντας πως «Δεν θα ήθελα να γενικεύσω το θέμα αυτό». Και συνεχίζει λέγοντας ότι «έχοντας μεγαλώσει και σπουδάσει στην Ιταλία, έχω μια τάση -όπως και αρκετοί συνάδελφοι εδώ- να προσπαθώ να αναφέρομαι όχι μόνον στην είδηση, αλλά και σε δυνατές ερμηνείες των γεγονότων και των αιτιών τους. Άρχισα να δημοσιογραφώ το 1992, όταν η τεχνολογία δεν είχε κάνει, ακόμη, την σημερινή εντυπωσιακή πρόοδο. Πολλές δυνατότητες που μας προσφέρει είναι σίγουρα χρήσιμες, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να σώσουμε και κάποια πολύτιμα «εφόδια» από το παρελθόν: την προσπάθεια εμβάθυνσης, την δυνατότητα να κατανοείς ότι υπάρχει πάντα και μια διαφορετική, εναλλακτική εξήγηση πολλών γεγονότων και την θέληση να ξεπερνάς -έστω και λίγο- τα στενά όρια της επικαιρότητας. Διότι η μεγάλη παγίδα του διαδικτύου, τελικά, είναι ότι μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις σε έναν διαρκή ενεστώτα».

Με τη χώρα μας αρκετές φορές αρνητική πρωταγωνίστρια στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα, του ζητώ να θυμηθεί αν έχει ποτέ διαφωνήσει με συνάδελφό του από άλλη χώρα για ένα εθνικό θέμα. Και εκείνος δεν δυσκολεύεται να θυμηθεί κάποια περιστατικά, αφού όπως λέει «έχει συμβεί πολύ συχνά, με γερμανούς, κυρίως, συναδέλφους, ανταποκριτές στην Ιταλία, και με θέμα την οικονομική κρίση». Θυμάται χαρακτηριστικά πως «σε τηλεοπτικό στούντιο η ένταση ανέβηκε αισθητά όταν ανταποκριτής γερμανικής τηλεόρασης υποστήριξε ότι “πρέπει να έρθουν στην Ελλάδα για να μας δείξουν τι σημαίνει να διαθέτεις  πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς”. Και τις προάλλες, ένας άλλος γερμανός δημοσιογράφος, δήλωσε με μεγάλη δόση κυνισμού πως “όταν, πρόσφατα, επισκέφθηκε την Ελλάδα, όλοι οι συνομιλητές του προσπάθησαν με κάθε τρόπο να τον πείσουν ότι δεν πρόκειται για χρεοκοπημένη χώρα”. Του απάντησα, απλώς, πως  ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι στην Ευρώπη κινδυνεύουμε όλοι, πλέον, λόγω του τρόπου με τον οποίο διαχειριζόμαστε την οικονομική και την προσφυγική κρίση. Και οι ιταλοί συνάδελφοι συμφώνησαν μαζί μου».

Οι δραματικές νύχτες στη ζωή ενός δημοσιογράφου μένουν πάντα ανεξίτηλες στη μνήμη. Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης δεν θα ξεχάσει ποτέ τις «νύχτες αγωνίας στην Λ’Άκουϊλα, αλλά και εκείνες που έζησα, πιο πρόσφατα, τις τελευταίες ημέρες του 2014 στο Μπρίντιζι και το Μπάρι, με το φοβερό ναυάγιο του πλοίου Norman Atlantic. Με την τεράστια αβεβαιότητα σχετικά με την πορεία των επιχειρήσεων διάσωσης, και  την ώρα και το λιμάνι στο οποίο θα μπορούσαν να φτάσουν οι επιβάτες. Και με το βλέμμα τους γεμάτο φόβο, μετά από μια τραγική περιπέτεια τα αίτια και η διαχείριση της οποίας ακόμη ερευνώνται από την ιταλική δικαιοσύνη».

Το ρεπορτάζ όμως έχει και αστείες στιγμές. Ζητώντας να διηγηθεί μία πρόσφατη θυμάται πως «δεν μπορούσα να σταματήσω τη γάτα μου, την Ψιψίνα, η οποία επέμενε να νιαουρίζει ενώ ήμουν σε τηλεφωνική ζωντανή σύνδεση στις έξι το πρωί. Πρέπει να πω ότι τα τελευταία χρόνια η αγάπη μου προς τα ζώα έχει γίνει σαφώς πιο έντονη, διότι ξέρουν να σου προσφέρουν ζεστασιά, στοργή, ηρεμία και σε αντάλλαγμα, τελικά, ζητούν πραγματικά πολύ λίγα πράγματα».

People