Μανούσος Μανουσάκης: Ο απρόσμενος τρόπος που ανακάλυψε Γκλέτσο και Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους όταν ήταν ακόμα άγνωστοι στο ευρύ κοινό!

Ο Μανούσος Μανουσάκης «γεμίζει» το χώρο, όχι μόνο επειδή είναι ψηλός, ούτε γιατί τον ακολουθεί η αχλή της επιτυχίας. Είναι η δύναμη στο βλέμμα του, που μεταφράζεται σε ορμή όταν μιλάει. Είναι το πάθος του για την ίδια τη ζωή! Στη φιλόδοξη ταινία Ουζερί Τσιτσάνης μάς ταξιδεύει, από 3 Δεκεμβρίου, σε έναν καταδικασμένο έρωτα από θεούς και ανθρώπους. Στη φωτιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια χαραμάδα φως: ένας χριστιανός, μια εβραία και ο Βασίλης Τσιτσάνης «γρατσουνάει» την ψυχή με το μπουζούκι.

Το Ουζερί Τσιτσάνης είναι μια πολυάνθρωπη και ακριβή παραγωγή. Θέλατε να πάτε κόντρα στο «βαρύ» κλίμα της μνημονιακής Ελλάδας;

Η ταινία απαιτούσε αυτά τα «προικιά». Μου ακούγεται ενδιαφέρον αυτό περί κόντρας ενάντια στο μνημονιακό κλίμα και μπορεί όντως να λειτούργησα έτσι υποσυνείδητα. Έκανα την ταινία με την έννοια «δεν θα το βάλουμε κάτω». Είναι μια ταινία «πολυτελής» από άποψη παραγωγής. Βασιστήκαμε στη συνεισφορά του κόσμου, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, που ήταν εκρηκτική, ανεπανάληπτη. Είχαμε 1.500 βοηθητικούς ηθοποιούς, που μας περιέβαλαν με εκπληκτική αγάπη. Ήταν εκεί με την ψυχή τους, δεν ήταν φιγούρες που περνούσαν.

Πολλά από τα γυρίσματα έγιναν σε αυθεντικούς χώρους και στο τρένο που μετέφερε τους Εβραίους στο ταξίδι χωρίς επιστροφή. Αυτό φόρτισε την ατμόσφαιρα ή απλά τη διευκόλυνε;

Ήταν συγκλονιστική εμπειρία! Έρχονταν γυναίκες και άφηναν λουλούδια στα βαγόνια. Άνθρωποι που ήταν 40, 50 χρόνων και δεν έζησαν την ιστορία του πολέμου, αλλά είχαν ένα βίωμα. Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει σπίτι, ακόμα κι αν δεν ήταν Εβραίοι, που να μην είχαν φίλους Εβραίους και να μην επηρεάστηκαν.

Συνηθίζετε να μας συστήνετε νέους, άφθαρτους ηθοποιούς. Πώς καταλαβαίνετε ότι κάποιος μπορεί να «τρυπήσει» την οθόνη;

Έχω συνεργαστεί με περισσότερους από 3.000 ηθοποιούς. Όταν έρχεται στο γραφείο να μιλήσουμε για το ρόλο, βλέπω τις μικρές κινήσεις του, την αύρα που αποπνέει, τον ερωτισμό του. Παρατηρώ την αμηχανία του, ακόμα κι αυτή είναι δηλωτική του ύφους και του ήθους. Πριν χρόνια κάναμε μια σειρά και ταυτόχρονα σχεδιάζαμε τη νέα σειρά για την επόμενη σεζόν. Τότε συνάντησα μια κοπέλα, που σκέφτηκα ότι θα ήταν ιδανική για τη μελλοντική δουλειά και της είπα «μπορείς να με περιμένεις ένα χρόνο και να μην κάνεις τίποτε άλλο;». Αυτή ήταν η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους κι έγινε η Ερατώ στους Ψίθυρους Καρδιάς. Άλλη περίπτωση ήταν ο Απόστολος Γκλέτσος. Κάναμε το Φάκελος Αμαζών, με τους Γρηγόρη Βαλτινό, Νάντια Μουρούζη κ.ά. και, σύμφωνα με το σενάριο, ήταν ένας από τους δύο μπράβους που ανοιγόκλειναν την πόρτα μιας έπαυλης. Είδα τον Απόστολο στα πρώτα γυρίσματα, μου άρεσε αυτό που απέπνεε. Ζήτησα από το σεναριογράφο να του γράψει δύο γραμμές για να δούμε πώς τα λέει. Ήταν γοητευτικός και στιβαρός. Του έγραψε μια σκηνούλα, μου άρεσε. Τελικά πήρε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας και έγινε δευτεραγωνιστής στο σίριαλ.

Υπάρχει ελληνικό star system;

Φυσικά και το δημιούργησε η ιδιωτική τηλεόραση. Το ανέπτυξε και το ξεζούμισε, καταβροχθίζοντας τα προϊόντα του. Βέβαια είναι και ευθύνη των ηθοποιών, που δεν έχουν μάνατζερ να συμβουλευτούν. Το πρώτο βήμα είναι σύμπτωση και είναι ευκολότερο από το δεύτερο. Καλό το πακετάρισμα, αλλά πρέπει να υπάρχει και αξία. Δεν υπάρχει αυτό που λέγαμε «Απόψε πάμε να δούμε Κούρκουλο, Βουγιουκλάκη…». Μπορεί ακόμα και σήμερα κάποιος να ξυπνήσει το πρωί και να πει «Πάμε να δούμε Φιλιππίδη, Μπέζο ή Μαρκουλάκη», αλλά δεν υπάρχει στην έκταση που τότε έβλεπες ό,τι κι αν έπαιζε ο ηθοποιός. Η οθόνη είναι μικρή και μικραίνουν όλοι. Όλα γίνονται οικεία.

Peoplegreece.com