Άκης Παναγιωτίδης: «Πέρασα από κατάθλιψη αλλά μου έκανε καλό»

Ο Άκης Παναγιωτίδης που εντυπωσίασε στο «The Voice 2» τόσο με τη φωνή του όσο και με την εξωτερική του εμφάνιση παραχώρησε πρόσφατα συνέντευξη στο «Όμικρον» και  μίλησε για την στήριξη του κόσμου, τον πρώτο του έρωτα αλλά και το χωρισμό που του στοίχισε πολύ.

Τι μηνύματα σου γράφουν στο inbox;
«"Είσαι πολύ καλός, έχεις ωραία φωνή". Και "ελπίζουμε να νικήσεις". Ωραία είναι όλα αυτά.

Από την Κύπρο δέχθηκες μηνύματα;
«Πάρα πολλά! Κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί με την Κύπρο έχω μεγάλο δέσιμο».

Έχεις συγγενείς;
«Η μεγαλύτερή μου σχέση ήταν με Κύπρια. Ήμασταν μαζί τέσσερα χρόνια, από τα 19 μου μέχρι περίπου τα 24 χρόνια μου. Έχω μεγάλη αδυναμία στις Κύπριες, γιατί είναι μελαχρινές. Θεωρώ ότι είναι οι ωραιότερες γυναίκες!»

Έχεις πλέον επαφή με αυτή την κοπέλα;
«Όχι. Τα τελευταία 6-7 χρόνια δεν έχουμε καμία επαφή, παρότι μένει στην Αθήνα. Άλλωστε, εκείνη θέλησε να χωρίσουμε».

Για ποιο λόγο;
«Όπως μου είχε πει, ήμασταν πολύ μικροί για να μείνουμε για πάντα μαζί. Εγώ ήμουν σχεδόν 24 χρόνων, εκείνη 23. Ίσως να μην είχε άδικο. Και παρότι είχα στεναχωρηθεί πολύ, τελικά είχε τα κότσια να κάνει αυτό που εγώ δεν αποφάσιζα. Μετά από τόσα χρόνια η σχέση μας είχε «κουραστεί», αλλά επειδή εγώ είμαι πολύ πιστός σ' αυτά που αγαπάω, δεν τολμούσα να της ζητήσω να χωρίσουμε. Έτσι, με χώρισε εκείνη. Μάλιστα ήταν ο λόγος που άρχισα να ακούω ελληνικά τραγούδια. Και μάλιστα... καψουροτράγουδα!».

Μέχρι τότε δεν άκουγες ελληνικά τραγούδια;
«Έως και τα 19 μου δεν είχα ιδέα απ' την ελληνική μουσική. Άκουγα και τραγουδούσα μόνο rock και hip hop. Όταν άρχισα να εμφανίζομαι σε μαγαζιά έλεγα τρία-τέσσερα ελληνικά: το «Gucci φόρεμα» του Μαζωνάκη και το «Μείνε» του Ρέμου ήταν κάποια απ' αυτά, που δεν τα λες και λαϊκά τραγούδια. Μετά το χωρισμό άρχισα να λέω βαριά λαϊκά, όχι στο μαγαζί αλλά μόνος στο σπίτι. Περίεργη αυτή η εποχή της ζωής μου...»

Σου στοίχισε το τέλος αυτής της σχέσης.
«Πάρα πολύ»

Πέρασες απ' το στάδιο της κατάθλιψης;
«Νομίζω πως ναι. Δεν πήγα σε ψυχολόγο, αλλά μου πήρε καιρό για να το ξεπεράσω. Κατέληξα όμως στο ότι είναι καλό να πονάς. Χωρίς πόνο δεν υπάρχει εξέλιξη. Όλα γίνονται μαθήματα».