Ο Κοσμάς Βίδος κατακεραυνώνει το ¨Κάτω Παρτάλι¨!

Δεύτερος κύκλος για το «Κάτω Παρτάλι» και όσο κι αν προσπαθώ εξακολουθώ να μη βρίσκω
πουθενά το αστείο. Επιπλέον, νιώθω ότι παρακολουθώ ένα σίριαλ που θα μπορούσε να συνεχίζεται στο διηνεκές, όχι επειδή οι ιδέες είναι ανεξάντλητες, αλλά επειδή σεναριακά δεν συμβαίνει τίποτα. Ανθρωποι μπαίνουν, άνθρωποι βγαίνουν, λένε εξυπνακίστικες και σαχλές ατάκες και βρισκόμαστε να παρακολουθούμε μια ακατάσχετη αλληλουχία από σκηνές  που υποτίθεται πως προκαλούν το γέλιο με την ευρηματικότητα και τη σουρεαλιστική τους διάθεση.

Αποτυγχάνουν όμως καθώς στηρίζονται αποκλειστικά στην εύκολη ατάκα και στερούνται αφηγηματικής συνοχής. Ετσι, τα όποια ευρήματα αποδεικνύονται κενά περιεχομένου (όπως το πολυσυζητημένο ωδικό πτηνό στο κεφάλι της Βίκυς Σταυροπούλου, που τελικά ήταν μια αφελής προσπάθεια εντυπωσιασμού), τα μυστήρια αλλιώς ξεκινάνε και αλλού καταλήγουν ή μένουν μετέωρα και το συνολικό αποτέλεσμα παραμένει χαοτικό, φλύαρο και θορυβώδες. Οπως λοιπόν και στον πρώτο κύκλο, έτσι και στον δεύτερο εξακολουθώ να αισθάνομαι ότι οι δημιουργοί της σειράς, όσο καλές προθέσεις και αν είχαν, καταπιάστηκαν με κάτι που τους ξεπερνούσε, που δεν είχαν τελικά τα μέσα για να διαχειριστούν, εξ ου και βρέθηκαν να πλατειάζουν και να πελαγοδρομούν.

Η σουρεαλιστική απεικόνιση όμως των πραγμάτων και των καταστάσεων, η αποδέσμευση από τη λογική και η απελευθέρωση της φαντασίας (διά των οποίων οι του «Παρταλίου» επιχειρούν, υποθέτω, να σχολιάσουν την εθνική μας σχιζοφρένεια) δεν γίνονται με αστειάκια της παρέας, με τη χρήση - κατάχρηση στίχων από γνωστά τραγούδια, με φτηνά σεξουαλικά υπονοούμενα, με σχηματικές - καρτουνίστικες ερμηνείες, με δάνεια από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ο σουρεαλισμός είναι τρόπος έκφρασης που έχει τις μεθόδους και τα εργαλεία του και όχι φτηνός χαβαλές.

Δυστυχώς, ως χαβαλές σερβίρεται τελικά στο «Κάτω Παρτάλι». Με τον σεναριογράφο της σειράς Λευτέρη Παπαπέτρου που είχε δώσει εξαιρετικά δείγματα σουρεαλιστικής γραφής στο παρελθόν να πέφτει στην παγίδα: αντί να εξελίξει το βιτριολικό χιούμορ των «Εγκλημάτων» του, υιοθέτησε και αυτός τη φτηνή α λα «Δελφινάριο» μανιέρα της εύπεπτης ατάκας, που αποτελεί μια σχετικά σίγουρη συνταγή για εμπορική επιτυχία.

tovima.gr