Στην εποχή της ψηφιακής εκπαίδευσης, ένα νέο παιδί ετοιμάζεται να πεθάνει για να έχει φυσική παρουσία στη Σχολή του. Μήπως τελικά το διεθνές δίκαιο περί φυλακών έχει μείνει πίσω;

    Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω, στην νηπιακή μας ηλικία, εκεί όπου δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη η προσωπικότητα του ανθρώπου από το περιβάλλον του, όπου όλοι μας γνωρίζουμε μερικές εκατοντάδες λέξεις στη γλώσσα μας ο καθένας και όπου ως μέσο επικοινωνίας έχουμε την κοινή λογική, η οποία είναι πηγαία και αυθόρμητη, χωρίς να έχει καμία κλίση ούτε σε κόμματα ούτε σε ιδεολογίες, καθαρή και ανεξάρτητη από όλα.  

   Αν ένα παιδί λοιπόν είχε να λύσει το αίνιγμα ‘’Πώς κάποιο παιδί που είναι στη φυλακή μπορεί να μορφωθεί;’’ θα κοίταζε τις συνθήκες γύρω του, στη χώρα που ζούσε και θα έβλεπε ότι όλοι οι άνθρωποι καταναλώνουν πολύ χρόνο μπροστά σ’ αυτή τη φωτεινή οθόνη που ονομάζεται  υπολογιστής.

   Πιο συγκεκριμένα για το θέμα της παιδείας, θα έβλεπε διαδικτυακές τάξεις,  βιντεοσκοπημένα μαθήματα, διαδραστικά μαθήματα μέσω υπολογιστή με ζωντανή παρουσία καθηγητή στην άλλη πλευρά του υπολογιστή, συνομιλίες μέσω skype, φωτογραφίες από όλο τον πλανήτη και όλες τις επιστήμες…

   Το μικρό παιδί είχε βρει κιόλας τη λύση. Θα αξιοποιούσε όλα αυτά που είχε μπροστά του. Ένα παιδί που ζει μέσα στις φυλακές μπορεί να πάρει πτυχίο σε όποια επιστήμη θέλει, αρκεί να πηγαίνει μόνο στις εξετάσεις να δίνει μαθήματα ή να εξεταστεί μέσω υπολογιστή γραπτά ή προφορικά  ή με το να έρθει κάποιος πανεπιστημιακός υπάλληλος στη φυλακή για τα πέντε μαθήματα του εξαμήνου.  Ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά.