Οι συνεντεύξεις που σημάδεψαν την πορεία της Αλεξάνδρας Τσόλκα!

Κλείνω περίπου 25 χρόνια σ' αυτή τη δουλειά! Έχω πια το αντιερωτικό σύνδρομο του γυναικολόγου μπροστά στο αντικείμενο εργασίας του! Έχω κάνει μέσα μου απομυθοποιήσεις, αποκαθηλώσεις, εκκαθαρίσεις! Έχω γκρεμίσει τα είδωλά μου, σαν τα σφυροδρέπανα που έπεφταν στη δεκαετία του '90 σε όλα τα πρώην σοβιετικά τοπία! Αδιαφορώ για τους σταρ, τους επιφανείς, τους διάσημους, τους «celebrity». Αγαπώ στιγμές, βλέμματα, κάποια αγγίσματα την ώρα που το μαγνητοφωνάκι έγραφε και γύριζε η κασέτα στην σιωπή.

Θυμάμαι το άρωμα της Ειρήνης Παππά στην πρώτη μου συνέντευξη και πώς έτρεμα όλη, την τελευταία συνέντευξη στη ζωή της Δέσπως Διαμαντίδου και την υπόσχεσή μου να της πάω το περιοδικό που δεν πρόλαβα να τηρήσω, τον επικό Τίτο Βανδή να μου στύβει χυμό πορτοκάλι -για τις βιταμίνες!- και να μου λέει ιστορίες για τον Χίτσκοκ και τον Γούντι Άλεν, την αμηχανία και την εμμονή μου μπροστά στον μεγάλο Λάμα της Μογγολίας που χαμογελούσε με τα μάτια και πως γέλαγε δυνατά η Σπεράντζα Βρανά!

Θυμάμαι την Ελισάβετ Βακαλίδου με το υπέροχο ντύσιμο και τις όλο νύχτα συγκλονιστικές ιστορίες της, την Τζένη Χειλουδάκη σε μια λιμουζίνα να αστράφτει από ομορφιά και το χρυσό της τουαλέτας της, την Χάρις Αλεξίου στο σπίτι της στη Γλυφάδα, να βάζει έναν πίνακα μπροστά στο σβηστό τζάκι γιατί της θύμιζε «στόμα ανοιχτό», τον Γιάννη Πάριο να μην του αρέσει η σοκολάτα, την Μαλβίνα που σ' όλα της τα σπίτια κάναμε συνεντεύξεις ξαπλωτές στο κρεβάτι της, ανάμεσα σε κούκλες - νύφες, τον Διονύση Σαββόπουλο, μεγάλο παραμυθά, να με κάνει να ρωτάω συνέχεια «Και μετά; Και μετά;»... Και μετά; Αυτοί και άλλοι πολλοί ζήσανε καλύτερα όσο μπορούσαν και εμείς ζήσαμε σκέτο...

provocateur.gr