Η κρίση που μας καθήλωσε στα ίδια και η λέξη που μας τρομάζει

Καλησπέρα σας! Τελευταία σας έχω συνηθίσει σε διαφορετικές αναρτήσεις τα βράδια. Ό,τι μου έρχεται και πιστεύω ότι θα είχε έστω και λίγο ενδιαφέρον για κάποιους άλλους!

Πολλές φορές σκέφτομαι την πορεία μας ως άνθρωποι. Άλλοτε ως ομάδα κι άλλοτε ξεχωριστά ο καθένας μας. Πού πάμε, πού θα μας βγάλει αυτό το τουνελ που παρακολουθούμε, που ζούμε καθημερινά. Και πόσο με ενοχλεί να ακούω να πιπιλάνε τη λέξη "κρίση" χωρίς να την νιώθουν, χωρίς να την βιώνουν ή τέλος πάντων δείχνοντας μια απόμακρη στάση γύρω από την κρίση αλλά ξεστομίζοντάς τη με κάθε ευκαιρία. Είτε για να δικαιολογηθείς και να κλαυτείς, είτε για να "κλάψεις" για άλλους, είτε απλά για να μιλήσεις για την κοινωνία. Η κρίση μας έχει ακουμπήσει όλους, τους περισσότερους βαθιά πολύ. Τόσο που δεν μπορούμε καν να παραδεχθούμε σε άλλους. Αν αναλογιστείτε τι έχετε κόψει τα τελευταία χρόνια από την καθημερινότητά σας, πόσο έχετε περιοριστεί και πόσο σκέφτεστε 2 και 3 φορές κάτι πριν το αγοράσετε... Κινηματογράφοι, συχνά delivery, αλόγιστα πουρμπουάρ, άσκοπη χρήση του αυτοκινήτου, ρούχα, παπούτσια ακόμη κι αν δεν χρειαζόμασταν... Μπορεί να μην έχεις ό,τι θελήσεις, έχεις όμως ό,τι χρειάζεσαι λένε. Σοφό. Κόψαμε αναγκαστικά πολλά από τα θέλω μας αλλά δεν γίνεται να κόψουμε και όσα χρειαζόμαστε. Κι όμως. Πολλοί έκοψαν και αυτά. Όχι επειδή το θέλησαν, αλλά επειδή δεν είχαν. Δεν είχαν ή δεν έχουν ούτε για αυτά που χρειάζονται. Η σύνδεση στο ίντερνετ που για εμάς είναι η καθημερινότητα, για κάποιους άλλους είναι ανέφικτο να έχουν.

Δεν θα σας μιζεριάσω άλλο. Αλλού το πήγαινα κι αλλού με πάει. Ήθελα να καταλήξω ότι τελικά μάθαμε να ζούμε μέσα στην κρίση. Μάθαμε να ζούμε αδιαμαρτύρητα. Μάθαμε να κάνουμε περικοπές σε όλα. Και πλέον δεν μας πειράζει. Μετά από τόσα χρόνια, δεν αντιδρούμε πια. Συνηθίσαμε, κι αυτό δεν πρέπει. Δεν πρέπει να συμβαίνει. Κάποτε λέγαμε ότι θα βγούμε από την κρίση. Τώρα δεν το λέμε. Ξέρουμε ότι μάλλον θα αργήσουμε πολύ.

Η δε ανατροπή; Τη φοβόμαστε. Την τρέμουμε. Πιστεύουμε ότι θα αλλάξουν όλα και για κάποιο λόγο, πιστεύουμε ότι η κατάσταση δεν είναι προβλέψιμη. Αυτό είναι που μας τρομάζει. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει αν... Ενώ τώρα ξέρουμε ότι θα συνεχίσουμε στα ίδια, στα λίγα, στα κομμένα, στα μη εφικτά και στην κρίση! Και για κάποιο λόγο προτιμούμε αυτό το σκηνικό και όχι την ανατροπή του γιατί...δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει. Μήπως σε άλλο λιμάνι; Αν όμως είναι καλύτερα εκεί; Μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ.

Βλέπετε, ο καθένας από μας κοιτάζει απλά να περισώσει τον εαυτό του, τα δικά του υπάρχοντα και έτσι έμαθε να ζει μέσα στην κρίση με ό,τι περιέσωσε, ό,τι του απέμεινε. Αρκέστηκε σε αυτό, συνήθισε...και τώρα τι; Να κάνει την ανατροπή; Δύσκολο πολύ! Πώς να προσπαθήσει να σώσει τους γύρω του όταν τόσα χρόνια πάλεψε να σώσει τον εαυτό του και τα κατάφερε, ή νομίζει ότι τα κατάφερε! Πώς;