Διάβαζα, άκουγα κριτικές, σχόλια αλλά πάντα είναι διαφορετικά όταν κάτι το βλέπεις ο ίδιος. Κάπως έτσι αποφάσισα να πάω να δω στο Αθηνών Αρένα τη Βίσση και τον Ρέμο και αποφάσισα να γράψω γι' αυτό που παρακολούθησα επί 4μιση περίπου ώρες- γιατί τόσο κράτησε η χθεσινή παράσταση.
Aπό την Τίνα Μεσσαροπούλου
Και ναι παρά το γεγονός ότι είχα διαβάσει από διθυραμβικά σχόλια μέχρι τα πιο απαξιωτικά για το πλέον αμφιλεγόμενο πρόγραμμα φέτος αυτά που έζησα στο «Pantheon Theater» εξακολουθούν να μην έχουν καμία σχέση με όσα μου είχαν πει. Ναι, είναι σαν να μπαίνεις να παρακολουθήσεις ένα θέατρο. Ναι, δεν έχει ποτό μέσα εκτός κι αν κάθεσαι στα τραπέζια - στα πλάγια και στα θεωρία, αλλά αυτό που συνέβη στο τέλος δεν γίνεται με τέτοια επιτυχία ακόμα κι αν έχεις πιει όλη τη Σκωτία. Τελικά, το κέφι και η διάθεση που αποπνέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης την ώρα που βρίσκεται πάνω στη σκηνή είναι το καλύτερο διεγερτικό.
Μπορεί να μην μέθυσα με το ουίσκι ή με το ποτό στο τραπέζι μου, αλλά σίγουρα μέθυσα με τη φωνή και την ερμηνεία της Άννας Βίσση που ήταν ωριμότερη από ποτέ τόσα εμφανισιακά όσο και ερμηνευτικά, με τα τραγούδια του Αντώνη Ρέμου, με τα αριστουργηματικά κοστούμια του Παπαθεοχάρη, με τα ευφάνταστα σκηνικά του Mνώλη Παντελιδάκη, τις πρωτότυπες χορογραφίες και την καταπληκτική σκηνοθεσία του Κακλέα. Κι αν στο πρώτο μέρος ο κόσμος ήταν μαγκωμένος γιατί απλά δεν ήξερε να φερθεί σε ένα είδος διασκέδασης πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα, η επαφή των δυο καλλιτεχνών με τον κόσμο βοήθησε ώστε στο δεύτερο μέρος ο κόσμος να «λυθεί» τόσο ώστε λίγο πριν το τέλος όλοι να είναι όρθιοι και να χορεύουν σαν μια μεγάλη παρέα σαν σε συναυλία! Γι' αυτό και αντί να τελειώσει στις 00.30 όπως ήταν προγραμματισμένο τελείωσε περίπου μια ώρα αργότερα με τους δυο καλλιτέχνες να μην αφήνουν τη σκηνή.
(athensmagazine.gr)
Το κείμενό σας αποτυπώνει την αλήθεια και μόνο αυτή .
ΑπάντησηΔιαγραφή