Αυτοψία: Αποκλειστικά στιγμιότυπα από την αυριανη ενδιαφερουσα εκπομπή

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή θα μας παρουσιαση αυριο ο Αντωνης Σροιτερ στην Αυτοψία στις 23:45. Ο παρουσιαστής συναντά τους σύγχρονους Άγιους Βασιλιάδες. Το TvNea σας εξασφάλισε κάποια στιγμιότυπα  για την αυριανή εκπομπή.

Αρχιμανδρίτης π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος

«Εγώ δεν ξύνω πληγές αλλά μόνο τις θεραπεύω» τονίζει με νόημα όταν αναφέρετε στην συνάντηση που είχε στις Ρουμανικές φυλακές με τον περιβόητο κακοποιό Κώστα Πάσσαρη.

«Δεν βλέπει ήλιο  εδώ και 13 χρόνια. Πήραμε άδεια, μας περίμενε ο διευθυντής της φυλακής, με έβαλαν σ’ ένα χώρο πήρα ένα τηλέφωνο  να μιλώ με τον κρατούμενο. Ξαφνικά εκεί που μιλούσαμε μπαίνει ο διευθυντής και μας οδήγησε σ’ ένα χώρο  γραφείο που ήταν κλειστό με τζαμαρία ώστε να βλέπει ο διευθυντής διότι φοβόταν μήπως ο Πάσσαρης με πνίξει. Δεν φοβόμουν.  Θα ήμουν χαρούμενος αν ένας κρατούμενος με δολοφονούσε. Είναι το έργο μου έργο αγάπης και θυσίας… να θυσιαστώ πάνω σε αυτό το έργο. Μιλήσαμε, μου είπε για τη ζωή του δε ρώτησα για τα αδικήματα που έκανε. Κάποια στιγμή λέω Κώστα έχω μία φωτογραφία της Παναγίας να στη δώσω; Όχι μου λέει για να μη μου θυμίζει τη μάνα μου  επειδή δε γνώρισε τη στοργή των γονιών του, στερήθηκε τη στοργή των γονιών του που είναι το θεμέλιο της ζωής του ανθρώπου».

Ελένη Σωτηρίου

«Ταξιδεύαμε 12 ώρες. Κάθε λίγο και λιγάκι έβγαινε ο οδηγός να δει τα άστρα. Δεν υπάρχουν φώτα. Με τα άστρα ταξιδεύουμε. Στη Σιέρα Λεόνε είναι πολύ άσχημη κατάσταση. Υπάρχουν τραύματα που δεν έχουν θεραπευτεί. Περνά ο άνθρωπος δίπλα σου και μυρίζει σαπίλα από την πληγή του. Στο Μπουρούντι μια γυναίκα γέννησε  στο δρόμο και πέθανε. Είδαμε από το αυτοκίνητο να κουνιέται κάτι σαν να είναι ζωάκι. Πήραμε το μωρό και το τυλίξαμε σε μια κουβέρτα. Τη γυναίκα να την πάμε που; Δεν υπήρχε τίποτα. Βρήκαμε μια περιοχή με καλύβια. Το σώσαμε το παιδί. Δεν είχαν γάλα. Αγοράσαμε αγελάδες, φτιάξαμε και νοσοκομείο και μια σχολή νοσοκόμων. Δεν το κάνουμε για να εισπράξουμε. Πας και δίνεις ζωή. Είτε τρόφιμα είτε φάρμακα. Και για 10 μέρες να παρατείνεις  τη ζωή τους το έχεις κάνει εσύ. Και για 1 ώρα, και για ένα λεπτό παραπάνω να τους δώσεις είναι κάτι κι αυτό. Βλέπεις τις προσευχές τους. Μόλις μας βλέπουν κλαίνε, μόλις φεύγουμε κλαίνε. Θεωρούν ότι μόνο στην πρωτεύουσα υπάρχει ο Θεός. Εκεί έχει νοσοκομεία, τα πάντα. Έτσι πιστεύουν. Όταν πηγαίνουμε λένε ήρθε ο Θεός από την πρωτεύουσα στην περιοχή μας. Ότι και αν κάνετε στον κόσμο, εάν δεν δώσετε αυτό το χέρι και να μην πάρετε τίποτα πίσω δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα από αυτό».



Δημήτρης Αβούρης

Αναφερόμενος στις πρώτες ημέρες που βρέθηκε στο Νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού για να πει το πρώτο του παραμύθι λέει :

«Λευκοί θάλαμοι, γονείς στα μαύρα, σοβάδες να πέφτουν. Δεν ήξερα καν τι παραμύθι θα πω  γνώριζα μόνο ένα πράγμα ότι το μόνο που μετράει είναι η ποιότητα ζωής και η μόνη  επαφή που μπορούμε να έχουμε είναι αν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον άλλον, είναι τα μάτια μας, εστιάζεις στα μάτια και λες το παραμύθι. Όταν έλεγα  ένα παραμύθι και το παιδί σου έλεγε ξαναπέστο και την επόμενη ημέρα το ίδιο είπα εδώ κάτι τρέχει. Έτσι συγκεντρώθηκε μία ομάδα παραμυθιών που τα λέγαμε κάθε μέρα με κορυφαίο το παραμύθι ο ‘ξυλοκόπος και το λιοντάρι’. Στο νοσοκομείο πάμε για να γίνουμε καλά, θέλει οι γονείς να έχουν χρώματα, οι τοίχοι να έχουν χρώματα. Αν το περιβάλλον είναι υγιές τα παιδιά νικάνε. Με κλονίζει η εικόνα κάθε ημέρα, κάθε στιγμή, ότι εκεί η αγάπη που παίρνουν τα παιδιά είναι ισόβια και ζουν με ισόβια αγάπη. Αν είσαι αληθινός το παιδί καταλαβαίνει, δε μπορείς να κρυφτείς, αν είσαι υγιής θα μπεις με χαμόγελο και δεν υπάρχει οίκτος, μιλάμε στη γλώσσα των παιδιών, ο ρόλος μου είναι άλλος,  στη διαδικασία των παραμυθιών είμαστε ίσοι και δεν εξηγούμε ποτέ τα παραμύθια, με ενδιαφέρει να μάθω πως αισθάνεται το κάθε παιδί… Περνάω καλά εγώ,  ένα χαμόγελο του παιδιού δεν πληρώνεται, αυτό έχει σημασία να νιώσεις χρήσιμος. Να ζούμε ελεύθερα και να μιλάμε ελεύθερα, να ακούμε τα παιδιά μας και να μην τα καπελώνουμε να τα κοιτάζουμε στα μάτια και να τους πιάνουμε το χέρι».



Θωμάς Λούκας

«Κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να προσφέρω και εγώ κάτι σε αυτόν τον κόσμο που έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα. Οι καταβολές μου εξάλλου το επέβαλλαν. Εμείς οι στρατιωτικοί έχουμε ορκιστεί δύο φορές, μία φορά στον Ιπποκράτη και μία φορά στην Πατρίδα. Κανένας από εμάς δε μπορεί να πάρει πίσω κανέναν όρκο. Είναι πάρα πολλά τα ευχαριστώ που έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια εδώ στη Λήμνο. Και να πω την αλήθεια, ακολουθώντας την πορεία που έχω αναλάβει ξέρω ότι δε θα γίνω ποτέ πλούσιος ξέρω, ότι θα μπορούσα να βγάζω 10 δραχμές και βγάζω 5 αλλά προτιμώ να βγάζω 5 δραχμές και να γυρίζω πίσω με 5 χαμόγελα. Μπορεί να μη γίνω ποτέ πιο πλούσιος αλλά αν γύρναγα με λιγότερα χαμόγελα θα γινόμουν σίγουρα πιο δυστυχισμένος. Ένα ευχαριστώ που με είχε τσακίσει είναι, συνήθως ευχαριστώ ακούμε όταν κάτι πάει καλά, ήταν ένα ευχαριστώ που άκουσα όταν κάτι δεν πήγε καλά. Όταν κάποιος δυστυχώς το παλέψαμε αλλά δε μπορέσαμε… Θυμάμαι τη γιαγιά, τη γυναίκα του, να μου λέει ευχαριστώ γιατί πέθανε στα χέρια σου. Έστω και αυτό είναι κάτι…»