Ποια είναι η τηλεοπτική αποτυχία του 2013;

Αν κάποιο ήταν το κυρίαρχο τηλεοπτικό γεγονός του 2013, τότε αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις των «Pretty Bra» κάποιων εξαπατημένων μεσήλικων κυριών στις λαϊκές αγορές, της «έξυπνης σίτας» και άλλες παρόμοιες, αισθητικής αμερικανικών, καλωδιακών καναλιών τηλεπώλησης της δεκαετίας του ‘80.
Στα διαλείμματα των «Μπενχούριων» διαφημιστικών παρακολουθήσαμε, ως επί το πλείστον, επαναλήψεις. Εκτός της μεσημεριανής ζώνης, που την είχαμε συνηθίσει, «άνοιξε» και η απογευματινή, αλλά και η μεταμεσονύκτια. Το φετινό καλοκαίρι, μάλιστα, ήταν τέτοιος ο «βομβαρδισμός» των επαναλήψεων, που περίμενες να δεις τη Στάη στον ANT1 και τον Χατζηνικολάου στο MEGA.
Ποια ήταν όμως τα πρόσωπα εκείνα που οι προσδοκίες μας από αυτά ήταν υψηλές, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως δεν… Φυσικά, δεν φταίει πάντα αποκλειστικά ο παρουσιαστής της εκπομπής, για τις «χαμηλές πτήσεις» στα νούμερα τηλεθέασης ή για τη θεματολογία.
Αλεξάνδρα Τσόλκα, δημοσιογράφος 
Όλη η τηλεόραση, φέτος μοιάζει με μια παρακμιακή, ευτελισμένη, σουσουδίστικη εκδοχή του παρελθόντος της. Αυτιστική, εγωκεντρική, γερασμένη, πληκτική, επαναλαμβανόμενη, αμήχανη, σε βαριά υπερκόπωση, με τα ίδια πρόσωπα πίσω και εμπρός από τις κάμερες, να κάνουν τα ίδια προβλέψιμα σκέρτσα και να πανηγυρίζουν ηλιθίως για υψηλα νούμερα τηλεθέασης σε σπίτια με κομμένο το ηλεκτρικό, χωρίς ψηφιακούς αποκωδικοποιητές, σε νέους που εικόνα βλέπουν μόνο στο διαδίκτυο, σε ένα κοινό αδιάφορο, επικριτικό, βαριεστημένο, θυμωμένο, δυστυχισμένο, καταδικασμένο να βλέπει τις ίδιες φάτσες και να ανέχεται την αναγνωρισμένη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, ατόμων που θεωρούν πως είναι γαλαζοαίματοι χρισμένοι από μια ανυπόληπτη ούτως η άλλως AGB.
Στην ενημέρωση δημοσιογράφοι με life style -τουλάχιστον- rock star, με ογκώδεις αμοιβές, καλοζωισμένοι, καλοντυμένοι, χορτασμένοι, υπηρέτες πολλών αφεντάδων ουρλιάζουν με πολιτικές καταβολές ντουντούκας, κατευθυνόμενοι από συμμάχους – συναδέλφους τους πολιτικούς. Δεν τους βλέπω.
Η δε ψυχαγωγία; Κάτι ξανθές μποτοξαρισμένες σαν φαντάσματα νεότητας σε κακοσκηνοθετημένο b-movie θρίλερ, γελάνε μεταξύ τους, σαν να ‘χουν πάρει υπερβολική δόση πρόζακ, μιμούνται τον τρόπο που οι άνθρωποι μιλάνε και κάνουν το σχήμα των συναισθημάτων, ενώ παίρνουν συνεντεύξεις από φίλους ανίκανους καλλιτέχνες. Ασχολούνται μόνο με νύχια, ντυσίματα, βαφή ρίζας και χαλάουα. Μωρές, ανόητες, κοινότυπες, στο περιθώριο μιας αληθινής ζωής, σα ψάρια σε ενυδρείο από τη μέσα μεριά του γυαλιού, χαχανίζοντας, με αυτοερωτισμό για το τρομπαρισμένο μπούστο τους και στην απόλυτη κενότητα.
Απογοήτευση για το σύνολο της τηλεόραση που δε στέκεται στις απαιτήσεις της εποχής της. Εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, το 360 μοίρες του Άλφα, οι Ράδιο Αρβύλα, η Ελληνοφρένεια… και μετά κενό… η μοναξιά του τηλεθεατή… απογοήτευση… και κλειστή οθόνη… μαύρο…
Νίκος Νικητέας, δημοσιογράφος
Η Δημόσια Τηλεόραση, το τηλεοπτικό προϊόν που παρουσιάστηκε μετά την ΕΡΤ -γνώμη μου είναι πως καλά έκαναν και έκλεισαν την ΕΡΤ- είναι μια μεγάλη απογοήτευση.
H ΔΤ μου θυμίζει εικόνα δεκαετίας ’70. Περίμενα πως θα υπήρχε σχεδιασμός και πως θα ήταν αποτελεσματικός. Βγαίνουν και λένε πως δεν έχουν πρόγραμμα, πως λήγουν οι συμβάσεις… Αντί να υπάρξει ένα νέο πρόγραμμα, προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες. Ως τηλεθεατή δεν με ενδιαφέρει τίποτε από όλα αυτά. Κατά τη γνώμη μου, η ΕΡΤ πριν είχε καλά προγράμματα. Και θα μπορούσε με τους παραγωγούς της, να φτιάξουν ένα πρόγραμμα και να το προβάλλουν. Υπάρχει χώρος στον ανταγωνισμό.
Θέλω να κάνω μια υποσημείωση για τα πρωινά. Με έχουν απογοητεύσει και… ξενερώσει τα ενημερωτικά πρωινά.  Είναι βαρετά και ανέμπνευστα. Είναι τα ίδια εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και το κυριότερο χωρίς καμία ανανέωση! Και δεν αναφέρομαι στην ανανέωση πρόσωπων, να φύγει για παράδειγμα ο Γιώργος Παπαδάκης, ο Καμπουράκης ή οι Λυριτζής – Οικονόμου. Αλλά αυτά τα ίδια πρόσωπα θα έπρεπε να έχουν φροντίσει να ανανεώνουν αυτό που παράγουν στην εκπομπή τους. Δεν υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Έχουν βρει μια μανιέρα, μια συνταγή και την αναπαράγουν εδώ και πολλά χρόνια.
Κάλλια Καστάνη, δημοσιογράφος
Η μεγαλύτερη τηλεοπτική απογοήτευση του 2013, ήταν η αδυναμία των καναλιών – ελλείψει budget – να πειραματιστούν για να παράξουν νέα, ενδιαφέρουσα τηλεόραση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. την Άννα Μπουσδούκου στον ΣΚΑΪ που είναι ένα ενδιαφέρον, φρέσκο πρόσωπο, άντε και την «Ελληνοφρένεια»), βλέπουμε ξανά τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους, να επαναλαμβάνουν παλιές, πολυκαιρισμένες συνταγές : αξημέρωτη ενημέρωση με τους πολιτικούς να ουρλιάζουν σε «στρογγυλά τραπέζια», βαρετά πρωινάδικα (που έγιναν «μεσημεράδικα») με καυγάδες και αποτριχώσεις, μπαγιάτικο gossip, σαπουνόπερες και τούρκικα στο prime time, άπειρα, άνευρα late night shows που ανακυκλώνουν καλεσμένους και ένα – υποτίθεται – live talent show που ανακυκλώνει τον εαυτό του.
Η αποτυχία του STAR να κάνει το πέρασμα στη «σοβαρή» ενημέρωση (σ.σ.με εξαίρεση το πολύ καλό «Στον ενικό» του Νίκου Χατζηνικολάου) δείχνει ακριβώς πως η εποχή δε σηκώνει ευχολόγια και καλές προθέσεις. Θέλει τόλμη και ουσία.
Provocateur
Οι συντάκτες του Provocateur ψήφισαν ως απογοήτευση τον Νίκο Μουτσινά, το «Νικ ο’κλοκ». Περιμέναμε κάτι πολύ περισσότερο από τον ταλαντούχο παρουσιαστή, αλλά δεν τα είδαμε ποτέ. Ίσως το -μη ξεκάθαρο- του concept, που θυμίζει ορισμένες φορές κάτι από την εκπομπή Chelsea Lately, του E! Entairnment, φαίνεται πως δεν έχει γκελ στους Έλληνες τηλεθεατές.
Στα υπόλοιπα «κακώς κείμενα» της ελληνικής τηλεόρασης, δεν χρειάζεται να αναφερθούμε, αφού δεν είναι έκπληξη το γεγονός πως συνεχίζουν.
Πηγή: provocateur