ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ! - Νέλλη Γκίνη:"Ναι, έχω πέσει στην παγίδα της κατάθλιψης!"

Οι συστάσεις για τη Νέλλη Γκίνη είναι, θα έλεγα, περιττές. Μία γυναίκα με τεράστια αποθέματα θεατρικής και κινηματογραφικής εμπειρίας, μία άξια εκπρόσωπος της υποκριτικής, ένας σπάνιος άνθρωπος. Δηλώνει ερωτευμένη με το "σανίδι", δε διστάζει να παραδεχθεί αλήθειες που πονάνε, δε φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους... Η Νέλλη Γκίνη, καλεσμένη στο "Talk" αυτής της εβδομάδας, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, ανοίγει την καρδιά της και εξομολογείται δυσκολίες, αντιπάθειες, πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις. Με λόγια κοφτά και σταράτα...

- Κυρία Γκίνη, είχατε δηλώσει παλαιότερα πως το θέατρο αποτελεί πηγή ζωής για εσάς. Σήμερα, βλέπουμε πως συνεχίζετε να διατηρείτε ενεργή τη θεατρική σας δράση, χωρίς να επαναπαύεστε στις "δάφνες" του παρελθόντος. Νιώθετε υπόχρεη απέναντι στο θέατρο; Από πού αντλείτε το ψυχικό σθένος για να συνεχίσετε;

- Ήταν και εξακολουθεί να είναι! Το θέατρο είναι κομμάτι της ζωής μου και νιώθω υπόχρεη που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, ζω, είναι για μένα ψυχική και πνευματική τροφή. Μακριά από το θέατρο, νιώθω φοβερή μοναξιά, επομένως, αυτό είναι που μου δίνει τη δύναμη τόσα χρόνια να συνεχίσω.


- Σε πλήρη αντίθεση με το θέατρο, η τηλεοπτική σας δράση είναι άκρως περιορισμένη. Που οφείλεται, αλήθεια, αυτό; Δεν σας έγιναν ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές προτάσεις ή μήπως διατηρείτε εσείς κάποια επιφύλαξη προς το μέσο;

- Στην τηλεόραση ξεκίνησα από πολύ μικρή, από την "Γειτονιά μας" του Κώστα Πρετεντέρη και συνέχισα τα επόμενα χρόνια παράλληλα με το θέατρο. Είναι και αυτή ένα όμορφο κομμάτι της ζωής μου, όμως τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πράγματι, έκανα επιλεκτικές εμφανίσεις. Βλέπετε, η τηλεόραση πάει από το κακό στο χειρότερο! Όμως, θέλω να ελπίζω πως είναι ένας κύκλος που θα κλείσει και θα επανέλθει δριμύτερη.


- Υποθέτω πως, μία ηθοποιός που "μεσουρανούσε" σε θέατρο και κινηματογράφο τις δεκαετίες του '70 και του '80, απολάμβανε πάντοτε "παχυλές απολαβές". Ποια είναι η σχέση σας με το χρήμα και πώς αντιμετωπίζετε τους ηθοποιούς που μετρούν την Τέχνη με το "κιλό";

- Η σχέση μου με το χρήμα δεν ήταν και δεν είναι καλή. Με την πάροδο, όμως, του χρόνου και με τον ερχομό του γιου μου, έμαθα να το διαχειρίζομαι καλύτερα. Τα χρήματα, αναγκαστικά, χρειάζονται στη ζωή μας. Την κάνουν πιο εύκολη, όσον αφορά τα υλικά αγαθά. Όσο για τους ηθοποιούς που μετρούν την Τέχνη με το χρήμα, νομίζω πως η Τέχνη δεν έχει καθόλου να κάνει μ' αυτό. Σε βάθος χρόνου γνωρίζουμε πως τα χρήματα μόνο ευτυχία δεν μας χαρίζουν. 

- Η Ελλάδα και οι Έλληνες διανύουμε μία από τις χειρότερες κοινωνικοοικονομικές περιόδους της αχανούς ιστορίας μας. Αφήνετε τη μιζέρια, που κυριαρχεί παντού, να σας επηρεάσει; Έχετε φτάσει ποτέ - παλαιότερα - σε σημείο κατάθλιψης ή προσωπικής παραίτησης;

- Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν αγωνίστρια. Σιχαίνομαι τη μιζέρια και προσπαθώ να την κρατάω μακριά από τη ζωή μου. Όμως, σαν άνθρωπος, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Και ναι, έχω πέσει κι εγώ στην παγίδα της κατάθλιψης! Όμως, η αγάπη που υπάρχει γύρω μου με βοήθησε να πολεμήσω αυτό το τέρας και, τελικά, να βγω νικήτρια.


- Η είσοδος της Ακροδεξιάς στο ελληνικό κοινοβούλιο και η ραγδαία άνοδος του φασισμού στην ελληνική κοινωνία είναι στοιχεία που έχουν συζητηθεί ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο. Πώς το σχολιάζετε εσείς ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης;

- Ο κόσμος είναι θυμωμένος και με το δίκιο του! Οι πολιτικοί μας οδήγησαν τον τόπο σε αυτά τα χάλια, δημιούργησαν μία Ελλάδα μες στη μιζέρια. Πρόσωπα μελαγχολικά, άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν πώς, ενώ είχαν μία ήρεμη και νοικοκυρεμένη ζωή, βρέθηκαν τώρα να χρωστούν και να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Αυτός, νομίζω, είναι ένας λόγος που ορισμένοι - και δυστυχώς δεν είναι λίγοι - έβαλαν την Ακροδεξιά στη Βουλή. Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει, αν το επιτρέψουν, βεβαίως, όλοι αυτοί οι... φωστήρες που μας κυβερνούν!


- Έχετε ένα γιο, τον Μάριο, οποίος αποτελεί για εσάς πηγή ζωής και έμπνευσης, όπως χαρακτηριστικά έχετε δηλώσει στο παρελθόν. Ωστόσο, πολλά ζευγάρια σήμερα που αδυνατούν να αποκτήσουν παιδιά, στρέφονται προς την υιοθεσία. Θα κάνατε κι εσείς το ίδιο τότε, εάν βρισκόσασταν σε μία παρόμοια κατάσταση;

- Ναι, ο γιος μου μού άλλαξε τη ζωή, τη γέμισε ομορφιά και μεγαλύτερο πάθος και όρεξη γι' αυτήν! Ό,τι αφορά την υιοθεσία, λάτρευα και λατρεύω τα παιδιά. Επομένως, ναι, θα υιοθετούσα ένα παιδί. Τα παιδιά είναι ευλογία και - δικά σου ή όχι - είναι έργο ζωής.

- Ο γάμος δεν έπαιξε κανένα ρόλο στη ζωή σας, κυρία Γκίνη, αν και βιώσατε μεγάλους έρωτες, καρπός ενός εκ των οποίων είναι και ένα παιδί. Ο φόβος της δέσμευσης ή μήπως ή τύχη ήταν η αιτία αυτής της προσωπικής επιλογής;

- Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Προέρχομαι από μία όμορφη, πολυμελή οικογένεια. Είναι καλό τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα υγιές περιβάλλον, έχοντας ανάγκη από την παρουσία και των δύο γονέων. Όμως, στη δική μου περίπτωση, κάτι η δουλειά μου, κάτι ο φόβος της δέσμευσης (όπως αναφέρατε) με οδήγησε στο να αποκτήσω ένα παιδί εκτός γάμου, αλλά από έναν δυνατό έρωτα.


- Θα σας αναφέρω πέντε ονόματα ανθρώπων του θεάματος και της τηλεόρασης και θα ήθελα να μου σχολιάσετε με τρεις λέξεις το καθένα από αυτά. Λάκης Λαζόπουλος, Μάρκος Σεφερλής, Άννα Βίσση, Σταμάτης Φασουλής, Κώστας Βουτσάς.

- Όλοι οι καλλιτέχνες που αναφέρατε είναι αξιόλογοι. Δεν θα ΄θελα να σχολιάσω τον καθένα ξεχωριστά, γιατί, συμπτωματικά, συμβαίνει να είναι όλοι τους αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες που εκτιμώ, καλλιτέχνες που δικαιωματικά έχουν αποκτήσει την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου. Συγκεκριμένα, με τον Μάρκο Σεφερλή συνεργαζόμαστε ξανά τον χειμώνα στο θέατρο Περοκέ, σε μία κωμωδία του Michael Frayn, με τίτλο "Στη φωλιά του... κούκλου"!


Ευχαριστώ θερμά την κυρία Γκίνη για την μοναδική συνέντευξη που μου παραχώρησε...

Συνέντευξη
Καρακασίδης Ιωάννης - Φοιτητής Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ, ΑΠΘ