«Όταν οι γιοι διασήμων “προλαβαίνουν” το Ναυτικό»

(τυχαία φωτογραφία)

Τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται ξανά συζήτηση —και όχι άδικα— για το πώς αρκετά παιδιά διασήμων καταλήγουν να υπηρετούν στο Πολεμικό Ναυτικό, σε θέσεις με σαφώς πιο ευνοϊκές συνθήκες, τη στιγμή που η πλειονότητα των στρατευμένων οδηγείται κατευθείαν στο Πεζικό.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι όλοι οι νέοι έχουν δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή θητεία. Όμως το επαναλαμβανόμενο μοτίβο προκαλεί εύλογα ερωτήματα:

Πόσο τυχαίο είναι ότι οι πιο «βολικές» τοποθετήσεις πηγαίνουν σχεδόν πάντα σε γιους και κόρες προβεβλημένων προσώπων;

Πόσο σύμπτωση μπορεί να θεωρηθεί όταν οι ίδιοι οι απλοί στρατεύσιμοι βλέπουν μια καθαρή γραμμή που χωρίζει αυτούς που έχουν πλάτες από αυτούς που δεν έχουν;

Και μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει κι ένα ακόμη στοιχείο που δεν μπορεί να αγνοηθεί: από 1η Ιανουαρίου 2026 καταργείται η θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Πολεμική Αεροπορία, με όλους τους στρατεύσιμους να κατατάσσονται αποκλειστικά στον Στρατό Ξηράς.

Γι’ αυτό και προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση το ότι οι γιοι διασήμων έτρεξαν να μπουν στο Ναυτικό όσο υπήρχε ακόμη το περιθώριο — σε ένα όπλο που παραδοσιακά θεωρείται πιο «άνετο» σε σχέση με το Πεζικό.

Το αποτέλεσμα είναι ένα κλίμα δυσφορίας, γιατί όλοι γνωρίζουν πως στο χαρτί η θητεία είναι «ίση για όλους», αλλά στην πράξη φαίνεται ότι δεν υπηρετούν όλοι στις ίδιες συνθήκες ούτε στις ίδιες μονάδες.

Και έτσι η πικρή φράση που ακούγεται όλο και συχνότερα δεν είναι τυχαία:

«Αυτοί Ναυτικό… εμείς γιατί πήγαμε Πεζικό;»

Η κοινωνία δεν ζητάει προνόμια για κανέναν· ζητάει μόνο δικαιοσύνη και ένα σύστημα που να μην αφήνει χώρο για υποψίες προνομιακής μεταχείρισης.

Γιατί όσο τα ίδια φαινόμενα επαναλαμβάνονται — ειδικά τώρα, λίγο πριν αλλάξει το καθεστώς της θητείας — η αίσθηση αδικίας μεγαλώνει.

Και η θητεία, αντί να είναι μια κοινή εμπειρία, γίνεται άλλη μια απόδειξη ότι δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια βάση.