Ελένη Ράντου: «Η παγκοσμιοποίηση μας βρήκε απροετοίμαστους»

Η Ελένη Ράντου με αφορμή το έργο «Για μια ανάσα» μίλησε για τις αλλαγές που έφερε η παγκοσμιοποίηση.


Τι σας γοήτευσε στο έργο;

«Το ότι μέσα από το κείμενο μιλάω για αυτό που μας συμβαίνει. Και επίσης ότι «κούμπωσε» με την ανάγκη μου να βρω κάτι που να περιέχει ηρωισμό. Κι επειδή το ταξίδι της ηρωίδας έχει μια συνεχή αντίσταση, ταυτίστηκα. Νιώθω ότι η ηρωίδα που υποδύομαι είναι μια Ελλάδα με όλα της τα ελαττώματα και τα προτερήματα, με όλη την επιπολαιότητα και την τρέλα της, μέσα σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Έναν κόσμο όπου φτωχοποιείσαι αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις τον μηχανισμό, δηλαδή δεν μπορείς να στοχεύσεις, να διεκδικήσεις κάτι σωστά. Γιατί τώρα πια είναι το άτομο απέναντι στον παγκοσμιοποιημένο μηχανισμό. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος βρίσκεται στην πιο αδύναμη του θέση και φάση»

Ψάχνετε τους ήρωες σας; Τους έχετε ανάγκη;

«Είναι ζητούμενος ο ήρωας. Τον χρειαζόμαστε, τον αναζητούμε αλλά δυστυχώς δεν τον έχει φτιάξει η εποχή. Οι εποχές φτιάχνουν τους ήρωες. Και οι εποχές που προηγήθηκαν πάτησαν στον αντιήρωα, οπότε τώρα που χρειαζόμαστε ήρωες, δεν τους έχουμε».

Η κοινωνικοοικονομική συγκυρία σας έκανε να επιλέξετε ένα πολιτικό έργο;

«Πάντοτε η πολιτική ήταν η πίσω σκέψη μου και πάντα, ακόμα κι όταν έμοιαζε κοινωνικό το έργο, είχε στοιχεία πολιτικής στάσης. Τώρα ο άνθρωπος βρίσκεται μόνος απέναντι σε δυνάμεις που τον ξεπερνούν, που τον στραγγαλίζουν και τον υπερβαίνουν. Αυτό είναι από μόνο του πολιτικό».

Κι όμως μοιάζει τα όρια της αντοχής μας να έχουν, σήμερα, αμβλυνθεί...

«Μας βρήκε απροετοίμαστους η παγκοσμιοποίηση και τα παρελκόμενά της. Δεν έχουμε σταθεί στα πόδια μας, πώς να μπούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύμπαν; Την εποχή που συνέβαιναν οι αλλαγές στην τάξη των πραγμάτων, μας είχαν κοιμίσει με ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις και χρήματα. Αντικρίζαμε το πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προσέφερε για να μας φέρει κοντά της. Και μετά έδειξε την άλλη πλευρά του, αυτή που λέει «φέρ' τα πίσω». Ήταν σίγουρο ότι αυτό το όνειρο θα τελείωνε. Αλλά χρειάζεται πολύς χρόνος να υποψιαστείς, να συνειδητοποιήσεις, να καταλάβεις, να ξεπεράσεις το σύνδρομο καταδίωξης, να θεραπεύσει τις πληγές σου και να ορθοποδήσεις σε μιαν άλλη εποχή. Κοιμηθήκαμε σε ένα έτος και ξυπνήσαμε εκατό χρόνια μετά» εξήγησε στο Έθνος της Κυριακής.