Γ. Κιμούλης: Η έλλειψη είναι η τρανή απόδειξη του έρωτα και η έλλειψη πάντα δημιουργεί πόνο

Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης παραχώρησε στον Πάνο Γιαννακόπουλο και το Down Town ο Γιώργος Κιμούλης.

Σας κολακεύει να σας αποκαλούν στους προλόγους των συνεντεύξεων «Κιμούλης, ο πνευματικός άνθρωπος»;
Όχι. Βέβαια, το προτιμώ από το να λένε ότι είμαι βλάκας.

Το βάθος το καταλαβαίνω. Και η επιφάνεια, όμως, δεν είναι γοητευτική κάποιες φορές;
Είναι. Αλλά ζούμε σε επικίνδυνες εποχές για να το σκεφτούμε. Στην επιφάνεια για κινηθείς πρέπει να ξέρεις καλό πατινάζ. Για να ισορροπήσεις, όμως, πρέπει να έχεις άμεση σχέση με το βάθος των πραγμάτων. Σήμερα, τα περισσότερο κινούνται σε μία επιφάνεια. Οπότε, είναι επικίνδυνο το κλείσιμο ματιού στη φράση «έχει γοητεία η επιφάνεια». Γιατί στην πραγματικότητα, ναι, έχει γοητεία.

Για περισσότερο από 40 χρόνια ηθοποιός, σκηνοθέτης – ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και αποδεκτούς για το ταλέντο τους ανθρώπους του θεάτρου στην Ελλάδα. Τι σας έμαθε η καριέρα, κύριε Κιμούλη;
Ότι δεν πρέπει να ασχολείσαι με αυτή.

Είναι μεγάλος δαίμονας το να ασχολείται κάποιος με την καριέρα του;
Είναι χάσιμο χρόνου. Γιατί, νομίζεις ότι αν οργανώσεις τη ζωή σου με βάση την καριέρα σου, απομακρύνεσαι από αυτά που στην πραγματικότητα θες να κάνεις.

Τι σημαίνει για σας «μεγάλη καριέρα»;
Μεγάλη συνέπεια στα όσα θες.

Ανατρέχοντας στο λήμμα «Γιώργος Κιμούλης» στο internet το 90% των συνεντεύξεών σας δίνουν το βάρος τους στην πολιτική. Είναι ερεθιστικό να σας ρωτούν ή να μιλάτε για πολιτική;

Όχι. Δεν είναι ερεθιστικό. Είναι υποχρέωση.

Είναι μεγαλύτερη αυτή η υποχρέωση από εκείνην που έχετε επάνω στην σκηνή;
Επάνω στη σκηνή δεν έχω υποχρέωση. Επάνω στη σκηνή παράγω έργο. Η οποιαδήποτε συζήτηση ή συμμετοχή μου στον πολιτικό χώρο έχει άμεση σχέση με την υποχρέωση που έχει κάποιος που ουσιαστικά βγάζει τα προς τον ζην του με τις ιδέες του. Χαρακτήρισε αυτόν τον άνθρωπο όπως θες: διανοούμενο, στοχαστή, άνθρωπο του πνεύματος. Δεν αξιολογώ αν αξίζει ή όχι ο στοχασμός του ή οι ιδέες του. Αλλά, ουσιαστικά είναι κάποιος που κερδίζει τα προς το ζην του με αυτά που σκέφτεται. Αυτό είναι πολυτέλεια. Στον κοινωνικό χώρο έχεις υποχρέωση να επιστρέφεις ένα μέρος αυτής της πολυτέλειας με τη συμμετοχή σου σε αυτό που μπορεί να λέγεται «πολιτική σκέψη» ή «πολιτική στάση».

Αν δεν ασχολιόσασταν με το θέατρο τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε; Ποια είναι τα ταλέντα σας;
Δεν θα μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ κάτι άλλο.

Σας έχει αλλάξει το θέατρο;

Δεν ξέρω τι σημαίνει «αλλάζω». Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Όμως δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να τον χαζέψω για να δω αν έχει περάσει από διαδικασίες.

Έχετε μαλακώσει ως άνθρωπος πάνω στο σανίδι ή έχετε σκληρύνει;
Ούτε αυτό το ξέρω. Δεν μπορώ να παρατηρήσω τον εαυτό μου.

Όμως, συναναστρέφεστε ανθρώπους. Όλοι μας πονάμε, κλαίμε, γελάμε…
Δεν μπορώ να τα βάλω σε ζύγι. Ούτε μπορώ να θυμηθώ πώς ήμουν ώστε να με συγκρίνω.

Το «δεν μπορώ να με χαζέψω» μήπως σημαίνει «δειλιάζω να με χαζέψω» ή «φοβάμαι να με χαζέψω»;
Ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει. Είναι εκτός πραγματικότητας. Κανείς δεν μπορεί να δει τον εαυτό του. Μπορώ να φανταστώ πώς φαίνομαι. Κυρίως από τις αντιδράσεις του άλλου. Αλλά δεν μπορώ να δω πώς είμαι. Κανείς δεν μπορεί.

Είναι ωραίο να είσαι ο Κιμούλης;

Δεν ξέρω. Καμιά φορά νιώθω τον Γιώργο. Όχι πάντα.

Είναι ωραίο στα διόδια να σας χαιρετούν με το μικρό σας;
Είναι τρυφερό.

Είναι και άβολο;
Καθόλου. Είναι μόνο τρυφερό.

Τι βρίσκετε άβολο;
Την επίδειξη δύναμης που προσπαθούν κάποιοι να κάνουν λόγω της επωνυμίας.

Νιώθω ότι σας φοβούνται. Μήπως ο φόβος φέρνει σεβασμό; Μήπως επιδιώκετε να σας φοβούνται;
Όχι. Είναι άλλο ο σεβασμός κι άλλο ο φόβος. Δεν τα μπλέκω αυτά τα δύο. Δεν θέλω να πέφτω στην παγίδα της σκέψης «αν κάποιος δεν με σέβεται, έστω να με φοβάται». Αν του δημιουργείται φόβος είναι δικό του θέμα. Από τη στιγμή που λέω αυτό που σκέφτομαι ίσως αυτός ο φόβος να δημιουργείτο ακόμα κι αν δεν ήμουν αναγνωρίσιμος.

Έχετε ζήσει ωραία ζωή;
Δεν μπορώ να μιλήσω σε ένα επίπεδο απολογίας. Γιατί δεν μπορώ να συσσωρεύσω τις εμπειρίες μου σαν άθροισμα.

Γιατί δεν μπορείτε;
Γιατί σχεδόν μού το απαγορεύει η τεχνική της τέχνης μου, η οποία έχει σχέση με τον παρόντα χρόνο. Είναι ίσως η μόνη τέχνη που παρουσιάζεις το προϊόν την ίδια στιγμή που το κατασκευάζεις.

Όμως, είστε εδώ τώρα επειδή έχετε αυτό το παρελθόν και επειδή θέλετε να είστε ενεργός και για το μέλλον…
Σωστά. Δεν απαξιώνω το παρελθόν μου, ούτε αδιαφορώ για το μέλλον. Στη υποκριτική ο χρόνος αυτός λειτουργεί με μια περίεργη συμπύκνωση με κορυφή το τώρα. Σε αυτό έχω κουρδίσει μετά από τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά και ίσως γι’ αυτό να μην μπορώ να κοιτάξω για πολύ πίσω ή να φαντασιωθώ εκτός ορίων το μέλλον.

Αποφεύγετε, δηλαδή, να είστε συναισθηματικός;
Όχι. Πιστεύω ότι το συναίσθημα έχει να κάνει με τη σκέψη και όχι με το βίωμα. Η σκέψη, εκ των πραγμάτων, λειτουργεί σε χρόνους που δεν υπάρχουν.

Έχετε αδυναμίες;

Φυσικά.

Πότε νιώσατε τελευταία φορά αδύναμος;
Πολλές φορές. Όμως, δεν μ’ αρέσει να περιφέρω τις αδυναμίες μου σαν Επιτάφιο. Δεν θυματοποιώ τον εαυτό μου.

Γιατί;
Το θεωρώ κακόγουστο.

Ποιες είναι οι πιο επικίνδυνες σχέσεις της ζωής μας;
Όλες οι σχέσεις είναι επικίνδυνες και γι’ αυτό δεν πρέπει να τις σκεφτόμαστε ως τέτοιες. Ο άνθρωπος είναι ανασφαλές ον. Δεν ξέρει πώς, πότε ήρθε, πώς και πότε θα φύγει. Όσο πιο γρήγορα συμφιλιωθούμε με αυτή την ανασφάλεια και πάψουμε να τη φοβόμαστε, τόσο πιο κανονικά θα ζήσουμε.

Είναι επικίνδυνο να δείχνεις την αγάπη σου;
Όχι. Το ακριβώς ανάποδο.

Ο έρωτας πότε γίνεται επικίνδυνος;
Ποτέ. Εκ των πραγμάτων δημιουργεί πόνο. Το συνειδητοποιείς όταν ο άλλος σου λείπει. Η έλλειψη είναι η τρανή απόδειξη του έρωτα! Και η έλλειψη πάντα δημιουργεί πόνο. Όμως, από κάποια στιγμή και μετά, ο άνθρωπος αναζητά κι άλλα πράγματα!

Ο έρωτας πότε τελειώνει;
Πάντως τελειώνει. Είναι στοίχημα και των δύο να τον μεταμορφώσουν σε αγάπη. Για να γίνει, όμως, πρέπει να συμβεί ταυτόχρονα. Αλλιώς, αυτός που παραμένει ερωτευμένος δυστυχεί.

Είστε συναισθηματικά γενναιόδωρος ή συναισθηματικά τσιγκούνης;
Και τα δύο. Ανά περίπτωση και ανά χρονική περίοδο.

Είστε άνθρωπος με πάθη;
Ναι.

Θα μπορούσε να σας κυριεύσει ένα πάθος;
Αν πεις ότι το τσιγάρο είναι ένα πάθος μου, ναι, θα μπορούσε. Τώρα, δεν έχω πάθη με την έννοια που το ρωτάς. Παλιά, ναι, είχα πολλά.

Για έναν άνδρα οι γυναίκες δεν είναι πάντα πάθος;
Όχι. Για έναν άνδρα οι γυναίκες είναι ο τρόπος που θα προσπαθεί να καλύπτει ή να κρύβει τις αδυναμίες του. Και το ξέρουν και οι ίδιες.Και σου την κάνουν τη χάρη.

Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι βαλτώνετε;

Όχι. Δεν το έχω βιώσει. Έχω περάσει φάσεις συναισθηματικής κόπωσης. Αυτός θεωρώ ότι ίσως είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου. Εκεί αντιδρώ.

Η συναισθηματική κόπωση δημιουργείται κυρίως από τον εαυτό σας;
Και από τους άλλους. Από την αλληλεπίδραση.

Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό σας να γελάει. Πάντα είστε μετρημένος, σοβαρός, σχεδόν αγέλαστος. Αλήθεια, γελάτε;
Βεβαίως γελάω. Στα τοπία που έχουν ως χαρακτηριστικό την ανεκδοτολογία και την πλάκα, προτιμώ να συμπεριφέρομαι κόντρα στη μόδα. Προτιμώ να είμαι ντεμοντέ.

Τι μπορεί να σας πληγώσει βαθιά; Δεν φαντάζομαι ότι η απάντηση θα είναι «η αδικία»…
Όχι. Δεν με πληγώνει βαθιά η αδικία. Είμαι συνηθισμένος. Και στην αχαριστία επίσης. Βαθιά μπορεί να με πληγώσει αν επί τούτου υποτιμήσει κάποιος τη νοημοσύνη μου.

Πιστεύετε πως είστε εύκολος άνθρωπος, κύριε Κιμούλη;

Οι άλλοι λένε πως δεν είμαι. Δεν ξέρω.

Είστε ο άνθρωπος του «όλα ή τίποτα»;
Ναι, είμαι.

Δεν είναι, όμως, απλό. Φλερτάρει με τον κίνδυνο.
Δεν μπορώ να μπω στη φοβική συνθήκη που ζει η γενιά σας. Έχω μάθει αλλιώς. Η γενιά μας σας δημιούργησε ένα φοβικό περιβάλλοντα χώρο.

Έχετε αισθανθεί ποτέ να παίζουν με τη ζωή σας;
Δεν υπήρξα τόσο τυχοδιώκτης.

Η ζωή τελικά είναι παιχνίδι;
Ο άνθρωπος είναι παιχνίδι. Η ζωή είναι σοβαρό πράγμα.

Το θέατρο τι είναι; Κι αυτό παιχνίδι;
Ένα παιχνίδι σε έναν χώρο τέχνης που υπενθυμίζει στους ανθρώπους αυτά τα οποία ξεχνούν.

Και είστε καλός παίκτης!
Δεν ξέρω. Είμαι;

Αυτό μετριέται με σπίτια και οικόπεδα;
(χαμογελάει) Όχι. Μόνο με την τεχνική της τέχνης σου. Τα αποτελέσματα τις μέτρησης, όμως, δεν τα λες. Δεν αφορούν κανέναν.

Είστε ευτυχισμένος άνθρωπος;
Στη ζωή δεν έχουμε έρθει για να ευτυχήσουμε ή για να δυστυχήσουμε. Έχουμε έρθει για να ζήσουμε!

Γιατί να μη ζήσουμε ευτυχισμένα, λοιπόν;
Γιατί όταν κυνηγάς να ζήσεις «καλά», στην πραγματικότητα δεν ζεις καλά… Δεν ζεις καθόλου, για την ακρίβεια.