Στάθης Ψάλτης: Έχω εκατομμύρια γνωστούς, αλλά δεν έχω φίλους

Ο αγαπημένος πρωταγωνιστής Στάθης Ψάλτης μίλησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Down Town Κύπρου και στον Πάνο Γιαννακόπουλο.

Δουλεύετε από πολύ μικρός. Έχετε αλλάξει πολλές δουλειές στη ζωή σας. Είστε στερημένος ανεμελιάς; 
Ανέμελος έχω νιώσει πριν πάω δημοτικό. Εκεί είχα μια παιδική ανεμελιά. Μεγαλώνοντας δεν είχα ποτέ.

Σας έλειψε ή έχετε μάθει να ζείτε χωρίς εκείνη; 
Η ανεμελιά είναι πολυτέλεια. Και δυστυχώς δεν είχα τέτοιες πολυτέλειες.

Είστε φύσει θέση κωμικός. Πέσατε ποτέ στην παγίδα να περιμένουν όλοι από εσάς να πείτε κάτι αστείο; 
Εγώ τους έστηνα παγίδες, εκεί που δεν το περίμεναν. Πάντα ήμουν αιφνιδιαστικός. Όταν παίζεις κωμωδία σίγουρα οι άλλοι περιμένουν να πεις κάτι αστείο ή να βγάλεις γέλιο μέσα από μια κατάσταση. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αυτό σημαίνει επαγγελματισμός.

Πώς είναι να αγαπιέστε περισσότερο απ’ ό,τι να αγαπάτε; 
Το να αγαπιέσαι είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το να αγαπάς, όμως, είναι χαρά θεού, είναι ευτυχία. Από τον μόνο που έχω αγαπηθεί είναι από τη Χριστίνα μου (σ.σ. τη σύζυγό του).

Μην το λέτε αυτό! Υπάρχει τόσος κόσμος που σας λατρεύει… 
Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι όταν σε βλέπει πάνω στη σκηνή, σε αγαπά, σε χειροκροτεί, ενώ όταν σβήνουν τα φώτα και βγαίνεις από τη σκηνή βλέπεις μόνο άδεια καθίσματα. Ω, τι μοναξιά! Άρα; Άρα πλήρωσαν, γέλασαν, έφυγαν. Αυτός που μένει δίπλα σου στο τέλος είναι ο σύντροφός σου. Και αυτή είναι η Χριστίνα μου.

Όμως, η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι μόνο επάνω στη σκηνή! 
Η αγάπη του κόσμου είναι ερέθισμα. Η αγάπη του κόσμου είναι μεγάλη υπόθεση. Το να μπορέσεις να την κερδίσεις. Εγώ πάλεψα για να την κερδίσω. Δεν την κέρδισα τυχαία. Δεν ήμουν τυχαίος. Γι’ αυτό και παραμένω. Σε όλες μου τις δουλειές δείχνω σεβασμό, ήθος, αξιοπρέπεια. Αγαπώ πάντα το καθετί καινούριο που κάνω.

Τι σας έμαθε η σκηνή; 
Το τι θα πει να τη σέβεσαι. Και το πώς είναι να πέφτουν οι δροσοσταλίδες της καρδιάς μου επάνω στο πάλκο. Η σκηνή μαθαίνει όταν δέχεται αυτές τις δροσοσταλίδες. Ξέρει πόση αγάπη της έχω. Εγώ, δεν ξέρω τι μου δίνει. Βέβαια, το εισπράττω από τον κόσμο.

Δεν μπορεί! Κάτι ικανοποιεί και σε εσάς η σκηνή… Σας δίνει τη χαρά για να μπορέσετε να εισπράξετε τις δροσοσταλίδες… 
Το ψώνιο είναι καλό. Αλλά, δυστυχώς, δεν είμαι ψώνιο. Ξέρω τι μου γίνεται. Ξέρω πού πατάω και πού πηγαίνω.

Κάποιοι μισούν να αγαπούν τα 80s’ και κάποιοι άλλοι αγαπούν να τα μισούν… 
Αδιαφορώ για τις απόψεις των άλλων, όπως αδιαφορούν κι εκείνοι για τη δική μου άποψη.

Ποια είναι η άποψή σας; 
Ότι ήταν μία υπέροχη εποχή. Συνεχίζει να είναι. Δεν σταματάει και δεν θα σταματήσει.

Πώς είναι να είσαι το σύμβολο μιας εποχής; 
Δεν πιστεύω σε σύμβολα και ψεύτικους θεούς. Εγώ πιστεύω στην πραγματικότητα. Σύμβολο για μένα είναι μόνο η ελληνική σημαία και ο σταυρός του Χριστού. Τίποτε άλλο.

Τι σας συγκινεί; 
Τα μάτια της γυναίκας μου και τα μάτια των εγγονών μου.

Έχετε φίλους; 
Όχι.

Φαίνεστε κοινωνικός… 
Άλλο το να είσαι κοινωνικός και να αποδέχεσαι τον κάθε άνθρωπο όπως είναι. Από εκεί και πέρα όμως…

Είναι δική σας απόφαση το να μην έχετε φίλους; 
Είναι δική τους απόφαση. Σε πλησιάζουν για κάποιο λόγο. Δεν σε πλησιάζουν αληθινά. Όταν σε πλησιάζει ο άλλος για κάποιο λόγο, παύει να είναι φίλος. Είναι γνωστός. Εκατομμύρια γνωστούς έχω. Αλλά δεν είναι φίλοι. Δυστυχώς.