«Αν δεν γινόμουν ηθοποιός, θα γινόμουν χασάπης»: Ποιος το δήλωσε;

Ο Γιάννης Φέρτης αποκάλυψε στην Καθημερινή πως αντέδρασε η μητέρα του όταν της είπε πως θα γίνει ηθοποιός και πως την εκβίασε.


Το θέατρο πότε μπήκε στη ζωή σας;

«Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Τότε, ο μεγαλύτερος αδελφός μου, που με περνάει τέσσερα χρόνια, με πήρε μαζί του στο Θέατρο Κοτοπούλη, το σημερινό REX, να δούμε μια γαλλική κωμωδία στην οποία πρωταγωνιστούσαν η Αννα Συνοδινού και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Μαγεύτηκα! Ειδικά ο Ηλιόπουλος με εντυπωσίασε. Από τότε δεν άφηνα παράσταση για παράσταση, κυρίως του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης. Και δεν πήγαινα απλώς να τις δω. Προετοιμαζόμουν εβδομάδες πριν. Έπεφτα να κοιμηθώ και σκεφτόμουν αυτό που θα έβλεπα. Έκοβα από τις εφημερίδες κριτικές και τις κολλούσα σε ένα μεγάλο λεύκωμα. Ε, στα δεκαέξι μου είχα πλέον αποφασίσει ότι θα γινόμουν ηθοποιός. Αγόραζα βιβλία με θεατρικά έργα, είχα δει τον Μινωτή στον «Αμλετ», ανέβαινα στον Λυκαβηττό τα μεσημέρια, που δεν είχε πολύ κόσμο, και απήγγελλα μονολόγους μέσα στα πεύκα. «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» και τέτοια»

Οι γονείς σας πώς το πήραν;

«Η μητέρα μου αντέδρασε περισσότερο, γιατί πολύ την ταλαιπωρούσα στην εφηβεία μου. Κάθε τόσο την καλούσαν στο σχολείο. Είτε γιατί δεν διάβαζα, είτε γιατί είχα κάνει σκασιαρχείο, είτε γιατί είχα παίξει ξύλο με κάποιον συμμαθητή μου. Ήθελε, λοιπόν, να σπουδάσω. Όπως καταλαβαίνετε, έπεσε όλο το συγγενολόι πάνω μου. «Τι; Θα πας στον Κουν να σπουδάσεις ηθοποιός; Αδελφή θα γίνεις!» – αυτό άκουγα κάθε μέρα. Αλλά εγώ ήμουν ανένδοτος. Για να την εκβιάσω, της είπα: «Ή θα γίνω ηθοποιός ή θα μείνω στο χασάπικο».

Το εννοούσατε;

«Ναι. Γι’ αυτό την τελευταία τάξη του γυμνασίου την έβγαλα σε νυχτερινό σχολείο – με τα χίλια ζόρια, βέβαια, και απολυτήριο 11 και κάτι. Για να μπορώ τα πρωινά να δουλεύω στο οικογενειακό κρεοπωλείο. Φορούσα και ποδιά. Μάλιστα, άνοιγα κάπου-κάπου το ψυγείο κι όπου τα κρέατα ήταν πιο νωπά κι έτρεχε λίγο αίμα, το έπαιρνα και πασάλειφα την ποδιά μου. Για τον ρόλο. Το χασαπάκι!»

Το πάθος σας για το θέατρο εξακολουθούσε να υφίσταται όσο δουλεύατε στο κρεοπωλείο;

«Φυσικά. Ανάμεσα στους πελάτες μας ήταν και το Ιντεάλ. Δική μου δουλειά ήταν να παραδώσω τα κρέατα. Ένα μεγάλο μπούτι μοσχαρίσιο, για παράδειγμα. Το έβαζα στην πλάτη μου, το κρατούσα από το κόκαλο και ξεκινούσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσω από το Θέατρο Τέχνης για να δω τις φωτογραφίες, να μην μπω στη στοά όπου βρισκόταν το ταμείο για να δω κι άλλες φωτογραφίες. Άφηνα στο Ιντεάλ την παραγγελία και επέστρεφα από τον ίδιο δρόμο»