Έρχεται ο «Επαναστάτης»

Διαφυλετικοί αγώνες από τον σκηνοθέτη των «Αγώνων Πείνας», με τον Μάθιου Μακόναχι στο ρόλο του Νιούτον Νάιτ, ενός τολμηρού αγρότη από τον Νότο που κατόρθωσε να δημιουργήσει μια ελεύθερη και αυτόνομη Πολιτεία. 

Oύτε στον πόλεμο, ούτε στον έρωτα επιτρέπονται όλα. Επιτρέπονται μόνο στο μέτρο του δικαίου και του χρηστού, στο μέτρο που δεν καταστρατηγούν βασικές ανθρώπινες αξίες. Κι αυτό γιατί, ενώ θα λήξουν αναπόφευκτα οι εχθροπραξίες όταν επικρατήσει η μία πλευρά ή όταν παύσουν οι λόγοι της διένεξης, η υιοθέτηση της σχετικής συμπεριφοράς με συνείδηση δικαίου θα συνεχιστεί. Κι έτσι η επιγενόμενη ειρήνη θα είναι ταραχώδης κι εύθραυστη. 

Στο πρώτο μέρος της η ταινία του Γκάρυ Ρος φωτίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, εκείνη της συμπεριφοράς της Διοίκησης, όχι απέναντι στην αντίπαλη πλευρά, αλλά προς την δική της και συγκεκριμένα στον μη συμβατό με την αρχή της ισονομίας τρόπο που εφαρμόζει το μέτρο της επιστράτευσης ανθρώπων και αγαθών. 

Στο δεύτερο και θεματικά πιο ενδιαφέρον μέρος αναδεικνύει τα προβλήματα που προέκυψαν μετά την παύση των πυρών. 

Εστιάζοντας στο πρόσωπο του Νιούτον Νάιτ, ενός ανθρώπου που υπήρξε κι άφησε το στίγμα του σε μια δύσκολη περίοδο για την Αμερική, στόχος του Ρος είναι να παραδώσει μαθήματα αμερικανικής ιστορίας, συνδέοντας το χθες με το σήμερα. 

Το κυρίαρχο πρόβλημα είναι πως έχει στα χέρια του ένα σενάριο που αδυνατεί να γεννήσει δράμα μέσα από τα πεπραγμένα αυτής της ιστορικής φιγούρας, με αποτέλεσμα η ταινία να καταντά μια στείρα μυθοπλαστική αναπαράσταση γεγονότων που απλώς εκφωνεί ανθρωπιστικές ιδέες, αντί να τις κοινωνεί μέσω της δραματουργίας, όπως πολύ καλύτερες ταινίες που αναφέρονται στην ίδια εποχή, σαν το «Outlaw Josey Wales». Βάλε και που θέλει να κάνει και θέαμα, ενώ το σινεμά του θεάματος δεν το κατέχει. 

Στους «Αγώνες Πείνας» στηρίχθηκε στο κοφτό, άναρχο μοντάζ, για να καλύψει την αδυναμία (ή απουσία) μεγαλόπνοου κι ευρηματικού σχεδιασμού της δράσης, εδώ η επέμβαση του μοντέρ δεν είναι τόσο δραστική κι έτσι φαίνεται. 

Ο λόγος που το «Free State of Jones» σε κρατάει είναι η παρουσία του σταθερά φορμαρισμένου Μάθιου ΜακΚόναχι στον πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Ο ΜακΚόναχι παίρνει έναν χαρακτήρα, που αντιμετωπίζεται από σεναριογράφο και σκηνοθέτη αποκλειστικά ως σύμβολο, και του δίνει ανθρώπινες διαστάσεις, τον μπολιάζει με συναίσθημα και πάθη. 

Σίγουρα θα μπορούσε να διαθέσει την εργατικότητα, την αφοσίωση και τον έμφυτο μαγνητισμό του σε ένα καλύτερο project από αυτό εδώ, οτιδήποτε όμως τον κρατά μακριά από νερόβραστες κομεντί με την Κέιτ Χάντσον είναι ευπρόσδεκτο.

cinemag.gr