Σταμάτης Φασουλής: Αποφεύγω να με ρωτήσω αν είμαι ευτυχισμένος

Ο Σταμάτης Φασουλής εξομολογήθηκε αν νιώθει ευτυχισμένος και αν πιστεύει πως αγαπήθηκε από τους Έλληνες ως καλλιτέχνης.

Τι σε θυμώνει, σε κάνει έξαλλο από τη ζωή γύρω μας; 
Έχω ανοσία, πια! Δεν γίνομαι έξαλλος, όπως παλιά. Αρκετά! Δεν θυμώνω. Δεν μπορώ. Απογοητευμένος, είμαι. Πλήρως! Κι αυτό δεν είναι τίποτα καινούριο, μη νομίζεις. Όλος ο ελληνικός λαός, καθόμαστε, σαν υπνωτισμένο ποντίκι.

Γιατί λες εσένα; Γιατί σ’ αγάπησαν πολύ οι Έλληνες; Το κοινό; Τι είχες και τι όχι; 
Μ’ αγάπησαν; Δεν ξέρω αν μ’ αγάπησαν! Δεν ξέρω! Ίσως επειδή αγάπησα πολύ το θέατρο… όχι, όχι… βλακείες θα σου πω, προχειρότητες! Πάντα το κυνηγάω αυτό που λες. Μες απ’ τις ιστορίες, πάνω στη σκηνή, αυτό κυνήγαγα πάντα. Κι αυτό δεν είναι; Το να συνεννοηθούμε μέσα από ένα αίσθημα!

Είσαι ευτυχισμένος; 
Δεν με ρωτάω! Αποφεύγω. Κι αυτό είναι το ύποπτο. Άλλα, δεν μπορώ να πω, ότι είμαι και δυστυχισμένος. Ο Μπαρτ λέει, τι μπορεί να πει ένας καλλιτέχνης στη ζωή, αυτή τη στιγμή; «Τρελός δεν το μπορώ! Κανονικός, δεν το καταδέχομαι! Απλώς νευρωσικός!»…

Έχεις φόβους και πώς τους νικάς, πώς τους ξορκίζεις; 
Υποτίθεται πως αυτό κάνουμε όλοι στο θέατρο και πιθανόν παντού. Πράγματα που κάνεις για καιρό πρόβα και χιλιάδες σκηνές που παίζεις και έχουν αντίκρισμα σε σένα και είναι άσχημα για σένα και είναι ο φόβος ο δικός σου, μη σου πω, η καρδιά η ίδια του φόβου σου, με το να επαναλαμβάνεις διαρκώς, τελικά εξοικειώνεσαι μαζί του και το μόνο είναι που πια δεν σε φοβίζει! Ο Φίλιππος Κουτσαφτής γύριζε για 7 χρόνια, κάθε μέρα, όλη μέρα, συνέχεια και συνέχεια, την ταινία «Αγέλαστος Πέτρα» στην Ελευσίνα. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Υποφέρει ο κόσμος της, τα αρχαία της καταστραφήκαν, ο σοφός, αιώνιος τόπος μολύνθηκε! Και ξανά. Και ξανά. Ώσπου, ολοκληρώθηκε η ταινία και εκεί στο τέλος της είχε μια φράση: «…Την τελευταία φορά που πέρασα απ’ έξω απ’ την Ελευσίνα δεν ένιωσα απολύτως τίποτα…». Είχε πληρώσει όλους τους τόκους στην αγάπη του και στο νιάσιμο! Είχε ξοφλήσει το θέμα…




Down Town Κύπρου