Κώστας Χαρδαβέλλας: 'Έχει πέσει πυρηνική βόμβα στην ελληνική δημοσιογραφία'

Έχει πέσει πυρηνική βόμβα στην ελληνική δημοσιογραφία. Η ανεργία στο επάγγελμα καλπάζει στο 70%. Εφημερίδες, ραδιόφωνα και περιοδικά κλείνουν καθημερινά, αφήνοντας στον δρόμο
χρεωμένους, φοβισμένους, απελπισμένους συναδέλφους που αδυνατούν να ζήσουν αξιοπρεπώς τις οικογένειές τους και μόνο σκοτάδι βλέπουν μπροστά τους. Μα, και οι «τυχεροί» που εργάζονται πληρώνονται κάθε 4-5 μήνες (σημ. κάτι που δεν συμβαίνει στην «Κυριακάτικη Εφημερίδα»), με τους εργοδότες να έχουν επιβάλει νόμους γαλέρας στους εργασιακούς χώρους και να έχουν αφηνιάσει με παράλογες απαιτήσεις από τους τρομοκρατημένους δημοσιογράφους. Ξέρουν όλοι ότι στο πρώτο «όχι», θα χάσουν τη δουλειά τους. Και τότε χάθηκαν.

Ο ΕΔΟΕΑΠ, ο ασφαλιστικός οργανισμός των δημοσιογράφων, είναι σε πλήρη κατάρρευση. Εδώ και δύο μήνες δεν πληρώνει, παρανόμως, επικουρικές συντάξεις και μισθούς, ενώ η περίθαλψη των ασφαλισμένων γίνεται μετά βίας και είναι θέμα χρόνου να μείνουμε χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Την ίδια ώρα, η ΕΣΗΕΑ, το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, παραμένει ακέφαλη και χωρίς διοίκηση μετά τις πρόσφατες εκλογές, αφήνοντας τα σαπρόφυτα, τα λαμόγια και τα παράσιτα να χορεύουν ανεξέλεγκτα τον δικό τους χορό.

Και μη μου πει κανείς «τι τον νοιάζει τον πεινασμένο Έλληνα ότι σβήνει το επάγγελμα του δημοσιογράφου;». Αν δεν υπήρχε ο Έλληνας δημοσιογράφος, με τα καλά και τα στραβά του, ο Τσοχατζόπουλος θα αγόραζε ακόμα όπλα και ο Κοσκωτάς μπορεί να ήταν σήμερα πρωθυπουργός της χώρας.

Μα το χειρότερο από όλα είναι ότι όλοι εμείς, οι δημοσιογράφοι -θύματα της τραγωδίας που βρήκε το επάγγελμα- μένουμε βουβοί, αδρανείς, με κατεβασμένα τα χέρια, πρόθυμοι αμνοί προς σφαγή. Οι διάφοροι «εργατοπατέρες» και «συνδικαλιστάδες» μας τσακώνονται για την καρέκλα στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ. Για το ποιος έφταιξε χθες, ποιος έκανε λάθη προχθές, ενώ η δημοσιογραφία πεθαίνει σήμερα! Κι εγώ θέλω πολύ να πάω εκεί, στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ στην οδό Ακαδημίας, να πάρω όλες αυτές τις καρέκλες της διοίκησης, από αυτήν του προέδρου μέχρι του αναπληρωματικού τέλους του Δ.Σ. και να τους τις φορέσω κολάρο.

Είμαι μέλος της Ένωσης Συντακτών από το 1974 με αριθμό μητρώου 764, στα 7.000 μέλη που είναι σήμερα και σχεδόν 50 χρόνια στη δημοσιογραφία. Μπορώ ,λοιπόν, και να ξέρω και να καταγγέλλω τους σημερινούς «ελέφαντες» ενός επαγγέλματος που κάποτε ήταν όχι η τέταρτη αλλά η πρώτη εξουσία κατά τον Ουμπέρτο Έκο. Και τώρα έχουμε καταντήσει οι «Φιλιππινέζες» του κάθε λαμόγιου λεφτά και των αυλικών του.

Το 1975 κάποιοι από εμάς, που τότε μας αποκαλούσαν «τρελούς» και «Βιετκόνγκ», ορμήξαμε μια νύχτα και κάναμε κατάληψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ γιατί οι εκδότες δεν μας δεχόντουσαν καν για να κουβεντιάσουμε κάποια αιτήματά μας. Τότε ήταν που βγάλαμε την «Ελευθεροτυπία», την πρώτη εφημερίδα κολεκτίβα των δημοσιογράφων. Την επόμενη μέρα ήρθαν παρακαλώντας οι εκδότες πανέτοιμοι να μας ακούσουν.

Ελάτε, ρε παιδιά, σήμερα να βγούμε από τη σιωπή και την αδράνεια, παλιοί και νέοι, να κατεβούμε στον δρόμο και να φωνάξουμε ότι είμαστε ακόμα εδώ, όρθιοι και ζωντανοί για να σώσουμε ό,τι σώζεται από ένα επάγγελμα που του αξίζει να είναι περήφανο. Ελάτε να ξαναζήσουμε το 1975, την Άνοιξη της δημοσιογραφίας. Όσο για όλους εσάς τους εκλεγμένους «εργατοπατέρες» μας, αν δεν μπορείτε, φύγετε!

Του Κώστα Χαρδαβέλλα στην ''Κυριακάτικη εφημερίδα''