Κωστής Μαραβέγιας: ''Πώς θα το έπαιρνες αν άνοιγες τα inbox και είχαν χίλιες απειλές για τη ζωή σου;''

Ο τελευταίος σου δίσκος, το «κατάστρωμα» είναι περισσότερο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος. Δεν έχει το τσιρκολάνικο που μας έχεις συνηθίσει…
Το ήθελα αυτό. Ήθελα να επικεντρωθώ σε οικείους ήχους μας.

Δεν αποπροσανατολίζει λίγο το κοινό σου αυτό;
Δεν έχω αλλάξει δα και τόσο πολύ. Πάλι υπάρχουν τραγούδια swing όπως το «ζεστό κρασί».

Εσύ, με τις μελωδίες σου, στο ξεκίνημά κάλυψες μουσικά ένα κενό που υπήρχε στην Ελλάδα;
Προφανώς, ναι. Αλλά δεν έγινε μεθοδευμένα. Ήρθα από την Ιταλία με αυτά τα ακούσματα και αυτούς τους ήχους.

Να μιλήσουμε και για φωνές; Ήσουν κριτής στο «The Voice». Πολλές ωραίες φωνές. Θα ξεχαστούν γρήγορα;
Προσπαθώ να μην ξεχαστούν. Ετοιμάζω μια συναυλία με τα παιδιά μου, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Τους ακολουθώ σε κάθε τους βήμα. Είναι σημαντικό για μένα να έχουν αυτοί οι άνθρωποι μία πορεία. Έτσι θα αισθάνομαι καλύτερα για την περιπέτεια που έζησα στο «The Voice».

Άλλα φαβορί έχουμε πάντα στο μυαλό μας, άλλοι μένουν στον τελικό, άλλος νικά. Τελικά, τι ζητά ο κόσμος;
Απλότητα και αλήθεια. Δεν θέλει επιτηδευμένη πολυπλοκότητα, περιτύλιγμα. Δεν θέλει κάτι ρηχό με έντεχνη επικάλυψη. Ο κόσμος φοβάται το φτιασιδωμένο. Θέλει την αλήθεια του καθενός.

Μπορείς να μου ορίσεις τον έρωτα;
Είναι η συνάντηση. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι η αγάπη. Έρωτας είναι η αφήγηση. Η πρώτη αφήγηση. Η ανακάλυψη του κόσμου του άλλου.

Αν βάλεις όλες αυτές τις αφηγήσεις μαζί κυκλοφορείς βιβλίο;
Όχι, μωρέ. Όλα τα ζω με μέτρο. Το πιο θετικό απ’ όλα είναι ότι υπάρχει μια γλυκιά και ωραία αίσθηση με όλους τους ανθρώπους που έχω συναναστραφεί, είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν έχω πληγές ανοιχτές. Ούτε οι άλλοι από μένα.

Στον έρωτα δίνεσαι η παραδίνεσαι;
Δίνεσαι. Η παράδοση μού ακούγεται λίγο σαν παραίτηση και δεν το βρίσκω υγιές.

Τι χαρακτηριστικά πρέπει οπωσδήποτε να έχει ένας φίλος σου;
Ειλικρίνεια. Ένας φίλος σου καλός, πρέπει να σου λέει και τα στραβά σου. Και ας ξέρει ότι μπορεί να πληγωθείς. Το να έχεις κόλακες φίλους και αυλικούς δεν είναι φιλία, είναι ναρκισσισμός. Σημαντικό είναι το να ξέρεις ότι μπορείς να σε βοηθήσουν και να τους βοηθήσεις, χωρίς να είσαι συνέχεια «παρών» στις ζωές τους.

Σε ενδιαφέρει πόσα λεφτά θα βγάλεις από τη μουσική;
Καθόλου.

Ό,τι σκέφτεσαι το λες. Με την «παρεξήγηση του Φάουστ» και το «Kommasusu» κατακρίνεις την Αριστερά την οποία απομαγεύτηκες. Έχει συνέπειες αυτό;
Φυσικά και έχει. Αν άνοιγες εσύ τα inbox σου και είχαν μέσα χίλιες μετρημένες απειλές για τη ζωή σου πώς θα το έπαιρνες; Ανάλαφρα; Μου πήρε καιρό να το ξεπεράσω.

Παρόλα αυτά δεν αυτοφιμώνεσαι! Τραγουδάς ό,τι νιώθεις…
Δεν εκλογικεύω αυτό που με καίει. Ο τραγουδοποιός, αν σκεφτεί και ακολουθήσει στρατηγικές μάρκετινγκ, έχει χάσει το παιχνίδι.

Η εικόνα σου τι ρόλο έχει παίξει στην καριέρα σου; Αν δεν χόρευες swing κι αν δεν φορούσες φλοράλ θα είχες άλλη απήχηση; Κρατά για πάντα όλο αυτό;
Προφανώς και δεν κρατά για πάντα. Εξάλλου, δεν φόραγα πάντα φλοράλ. Στην αρχή φόραγα συνέχεια ριγέ. Απ’ την άλλη, αυτό είμαι. Τι να κάνω;

Ποιες στιγμές της καριέρας σου σε στενοχώρησαν περισσότερο;
Είχα φάει πολλές πόρτες και από δισκογραφικές και από χώρους και από ανθρώπους. Θυμάμαι έπαιζα στο «μπαράκι του Βασίλη», στην οδό Διδότου, σε τέσσερα πέντε άτομα. Μπαινόβγαινε ο συγχωρεμένος ο Βασίλης και την ώρα που τραγουδούσα φούντωνε η καρδιά μου ότι θα έρθει να με δει κι άλλος κόσμος. Δεν ήταν καθόλου στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος μου. Γι’ αυτό και άργησα σχετικά να βρω τον χώρο μου. 

Σκέφτηκες ποτέ να παρατήσεις;
Πέρασε μια περίοδο από το μυαλό μου. 

Τι θα μπορούσες να κάνεις αν δεν έκανες μουσική; Ποια είναι τα ταλέντα σου;
Νομίζω θα μπορούσα να δουλέψω ως στατιστικός μαθηματικός ή οικονομολόγος. Αυτά, δηλαδή, που έχω σπουδάσει.