Γιάννης Στάνκογλου: «Προσπαθούμε ακόμη και οι κόντρες να είναι δημιουργικές»

Ένα από τα μεγάλα όνειρα του Γιάννη Στάνκογλου γίνεται πραγματικότητα. Να υποδυθεί τον Καλιγούλα στο ομώνυμο έργο του Αλμπερ Καμύ.


Η μοίρα και άλλες μαγικές δυνάμεις που περιτριγυρίζουν τους τολμηρούς τον βοήθησαν και πλέον στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μπορεί να δρασκελίζει τη σκηνή μεταμορφωμένος περίπου για δύο ώρες στον εμβληματικό Ρωμαίο αυτοκράτορα.

«Από τότε που το πρωτοδιάβασα στη δραματική σχολή, το 1997, το αγάπησα. Πάντα είχα σχέση μαζί του γιατί με κάποιον τρόπο πάντα επιστρέφω στον Καμύ. Φέτος μου δόθηκε η δυνατότητα να πραγματοποιήσω ένα όνειρο και είμαι τόσο χαρούμενος... Είμαι όμως και αναστατωμένος γιατί είναι ένα πολύ δύσκολο έργο. Προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται». Πάντα ( δυσκολευόμουν να ανακαλύψω αυτό το στοιχείο που ενθουσιάζει τους ηθοποιούς και τους οδηγεί στην ακατάσχετη επιθυμία να μπουν μέσα σε έναν ρόλο, να υποδυθούν έναν άλλο άνθρωπο ο οποίος δεν είναι απαραίτητα καλός ή ποθητός. Στην περίπτωση του Καλιγούλα, ο Γιάννης Στάνκογλου βρήκε «μια άλλη αλήθεια, μια παράξενη αλήθεια. Όταν το διαβάζεις σε πιο μικρή ηλικία σε ενθουσιάζει πάρα πολύ. Όμως και τώρα που το διάβασα, είκοσι χρόνια μετά, ένιωσα τον ίδιο ενθουσιασμό. Ίσως επειδή ασχολείται με υπαρξιακά θέματα, με έννοιες όπως η ελευθερία, η αγάπη, ο φόβος, είναι γρήγορο και έντονο έργο. Από τότε μέχρι σήμερα αυτές είναι οι κοινές μας πλεύσεις με τον Καμύ» τόνισε στο Big Fish.

Και τι γίνεται στη διαδρομή από την ανάγνωση ως την υποκριτική; Κι αν ξαφνικά νιώσεις πως αυτό που ονειρεύτηκες μέσα από τις λέξεις αποκτά άλλη διάσταση επί σκηνής; «Είναι μεγάλη μάχη, ακόμη και το βράδυ κάθομαι' και διαβάζω, ονειρεύομαι, σκέφτομαι. Είναι δύσκολη και γοητευτική διαδικασία. Η απόσταση από το "διαβάζω το έργο" μέχρι να ανέβω στη σκηνή είναι μεγάλη. Προσπαθώ να κρατήσω την πρώτη μου αίσθηση, αλλά την ίδια στιγμή όσο εγώ "σκάβω" όλο και πιο βαθιά όλο και ανακαλύπτω νέα πράγματα».

Την παράσταση σκηνοθετεί η σύντροφος του, η Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν. Μαζί σκέφτηκαν, μαζί έπλασαν, μαζί φαντάστηκαν. «Με την Αλίκη το συζητάμε εδώ και χρόνια-όχι μόνο το έργο, αλλά και τον χαρακτήρα. Δεν μας ενδιέφερε να τον δούμε ως έναν τύπο ο οποίος κάνει τρέλες. Τον είδαμε εξαρχής ως έναν χαρακτήρα πληγωμένο που λέει κάποιες αλήθειες. Οι πράξεις του είναι διαφορετικές και προσπαθεί να επικοινωνήσει με αυτές τις αλήθειες που είναι ακραίες. Ο κόσμος όμως δεν μπορεί να τον καταλάβει και γι' αυτό υποκύπτει σε διάφορα λάθη... Εχω κρατήσει ωστόσο μεγάλο κομμάτι από τον αρχικό μου ενθουσιασμό. Είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη να μη φοβάται αυτό που του άρεσε εξαρχής να το κρατήσει μέχρι τέλους. Νομίζω ότι από αυτή την άποψη έχουμε συνεννοηθεί». Ωστόσο, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να συναντιέσαι με τον άνθρωπο σου στη δουλειά και να πρέπει να υπακούσεις στις οδηγίες του; «Είναι η τέταρτη δουλειά που κάνουμε μαζί. Ξέρει τις ευκολίες μου. Από την άλλη, είναι τελειομανής και ψάχνει μέσα στο έργο το κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ. Πολύ συχνά είναι λίγο πιεστικό το γεγονός ότι όλο αυτό πρέπει να το συζητήσεις με τον άνθρωπο σου. Όμως η ελευθερία υπάρχει και για τους δύο και προσπαθούμε ακόμη και οι κόντρες να είναι δημιουργικές για το καλό της παράστασης».