Φωτεινή Αθερίδου: Τι λέει για αυτούς που τη συγκρίνουν με τους γονείς της;

Η Φωτεινή Αθερίδου κόρη του Θοδωρή Αθερίδη, που φέτος την βλέπουμε στο "Μην αρχίζεις τη μουρμούρα" μίλησε στο Down Town Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη.

Είναι ένα προσωπικό στοίχημα το να γράφεις και να παίζεις ταυτόχρονα στην πρώτη σου δουλειά;
Είναι κάτι που με κάνει χαρούμενη. Δεν το βλέπω σαν «στοίχημα». Ξέρω ότι θα τα καταφέρω. Ναι, είναι πρόκληση, αλλά δεν με λυγίζει αυτό. Πιο πολύ απολαμβάνω τη χαρά της δημιουργίας. Δεν είναι ότι έχω άγχος.

Τι σου αρέσει πιο πολύ; Το να γράφεις σενάρια ή να παίζεις έναν ρόλο;
Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Αγαπώ και τα δύο. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα στη ζωή μου ήθελα να κάνω αυτό που θέλω, τη στιγμή που το θέλω.

Λίγο δύσκολο δεν είναι αυτό;
Ναι, αλλά πάντα το προσπαθούσα. Έμαθα να διεκδικώ τα όνειρα, τους στόχους, τις φιλοδοξίες, τα «θέλω» μου. Και προσπαθώ να τα κάνω πραγματικότητα. Γουστάρω πολύ αυτό που κάνω.

Θεωρείς ότι έχεις ταλέντο;
Ε, αυτό δεν θα το πω εγώ. Ας μιλήσουν οι άλλοι. Είναι νωρίς ακόμα για να μιλήσω για τον εαυτό μου. Ακόμα είμαι 25 χρόνων, έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Είμαι τυχερή πάντως που κάνω αυτό που κάνω σήμερα.

Την υποκριτική την αγάπησες μέσα από τους γονείς σου; Τον πατέρα σου, Θοδωρή Αθερίδη και τη μητέρα σου, Ελένη Γκασούκα;
Ναι, ξεκάθαρα. Από εκεί επηρεάστηκα. Είχα όλα τα ερεθίσματα από πολύ μικρή. Νομίζω φυσικό κι επόμενο ήταν να κάνω κι εγώ το ίδιο πράγμα.

Μεγάλωσες, κατά κάποιο τρόπο, στα καμαρίνια;
Κάπως έτσι… Έχω πάει αμέτρητες φορές στις παραστάσεις των γονιών μου, στις πρόβες τους. Ξέρω από πολύ νωρίς πώς να συμπεριφερθώ όταν είμαι στο θέατρο. Ξέρω πότε να μιλήσω και πότε να σωπάσω, γιατί χρειάζονται ησυχία. Ξέρεις, όλα αυτά για μένα ήταν πολύ φυσιολογικά. Μπορεί να μην περνούσα αμέτρητες ώρες με τους δικούς μου στο σπίτι, αλλά βρισκόμασταν στο θέατρο. Όταν ένα παιδί μαθαίνει έτσι, δεν του μοιάζει παράξενο.

Έχεις γνωρίσει όλους τους stars του θεάτρου;
Ναι, από τα καμαρίνια πέρναγαν οι πάντες. Δεν θα σου πω ονόματα, ούτε θα ξεχωρίσω κάποιον. Αλλά τους γνώρισα όλους από μικρή. Ωραία ήταν.

Φοβάσαι τη σύγκριση ή ακόμα και την ταύτιση με τους γονείς σου;
Όχι, αυτό δεν γίνεται. Πώς να ταυτιστώ; Σε αυτό φταίει και ο τρόπος που με μεγάλωσαν και με ανέθρεψαν. Τι εννοώ; Όταν είσαι ακομπλεξάριστος και μεγαλώνεις το παιδί σου ελεύθερα, δεν υπάρχει ούτε το άγχος, ούτε ο φόβος, μήπως χάσει την προσωπικότητά του και ταυτιστεί μαζί σου. Οι γονείς μου είναι οι γονείς μου και εγώ είμαι εγώ. Η Φωτεινή.

Δεν εννοώ να συμβεί αυτό στην πραγματικότητα. Μιλάω για το τι μπορεί να πουν τρίτα άτομα, συγκρίνοντάς σε μαζί τους…
Ε, ας πουν ό,τι θέλουν. Δεν με αφορά. Δεν ασχολούμαι με το τι λένε οι άλλοι. Προτιμώ να κοιτάω τη δουλειά μου. Ζω ελεύθερα.

Δεν πιστεύεις ότι έχεις ένα παραπάνω προβάδισμα, σε σχέση με ένα άλλο παιδί της ηλικίας σου, που έχει τα ίδια όνειρα με σένα, λόγω των γονιών σου και των γνωριμιών που έχουν;
Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Πιστεύω πως όχι. Όλοι οι άνθρωποι, όμως, θεωρώ πως έχουν την τύχη τους. Όλα λειτουργούν σχεδόν ερήμην μας. Ό,τι είναι να γίνει γίνεται. Σε αυτή τη δουλειά που κάνουμε κρίνεσαι κάθε στιγμή. Αν κάνω κάτι λάθος, θα κριθώ - και μάλιστα αυστηρά.