Εκείνοι που ασχολούνται επιδερμικά με το διαγωνισμό κι έχουν μείνει στη λογική του ...”αμπανιμπί- αμποεμπέ”, βιάστηκαν να πουν οτι φέτος η Eurovision είναι από αδιάφορη έως ανιαρή. Η διάψευση έρχεται από τους ίδιους τους αριθμούς. Το cd με τα 40 υποψήφια τραγούδια για φέτος που κυκλοφόρησε στις αρχές Απριλίου, έχει ήδη “καβατζάρει” τις πωλήσεις του αντίστοιχου cd της Eurovision του 2013, πριν μάλιστα γίνει ο διαγωνισμός! Σε πολλές από τις συμμετέχουσες χώρες μάλιστα, οι συμμετοχές τους βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων αλλά και του airplay των ραδιοφώνων. Σουηδία, Ιταλία, Ισπανία, Νορβηγία, Εσθονία, Ρωσία, Ουγγαρία, Αυστρία, είναι μερικές από αυτές, δείχνοντας έτσι οτι πλέον οι δισκογραφικές εταιρείες παίρνουν ξανά στα σοβαρά τον μακροβιότερο τηλεοπτικό μουσικό διαγωνισμό του πλανήτη. Η Universal και η ΕΜΙ άλλωστε, ποντάρουν πολύ σε ανάδειξη μιας παγκόσμιας επιτυχίας, σε ένα τραγούδι που δεν θα ζήσει μόνο μια νύχτα, αλλά θα επαναλάβει την εμπορική επιτυχία του Euphoria (2012), του Sattelite (2010), ή ακόμη και του Fairytale (2009)...
Πάμε τώρα στα “δικά” μας. Είναι σαφές οτι στο συγκεκριμένο διαγωνισμό, το αποτέλεσμά σου θα εξαρτηθεί και από το πώς εσύ -σαν χώρα- αντιμετωπίζεις την κατάσταση. Αν δηλαδή στείλεις μια συμμετοχή για τη συμμετοχή και μόνο, τότε δεν πρέπει να περιμένεις και θαύματα. Τα τελευταία χρόνια, με “καραμέλα” την οικονομική κρίση, οι επιλογές απέχουν πολύ από τη “χρυσή” πενταετία 2004-2009. Και γιατί λέω “καραμέλα”; Γιατί πολύ απλά, το ζήτημα δεν είναι οικονομικό. Αν εξασφαλίσεις ένα καλό όνομα, εμπορικό και με επιτυχίες, τότε θα εξασφαλίσεις σίγουρα και χορηγούς. Οι μεγάλες εταιρείες, δεν σταμάτησαν τη διαφημιστική τους δαπάνη ακόμη και στην περίοδο της βαθιάς κρίσης. Είναι οι ίδιες εταιρείες που στήριξαν χορηγικά τον Σάκη Ρουβά, την Ελενα Παπαρίζου και την Αννα Βίσση. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας αλλά και πολυεθνικές τροφίμων και ποτών, που ανέλαβαν το κόστος ενός μεγάλου project. Η βασική διαφορά είναι στον τρόπο που ο φορέας που αναλαμβάνει τη διοργάνωση, αντιμετωπίζει την ίδια τη διοργάνωση. Με απλά λόγια αν η ΕΡΤ ή ΝΕΡΙΤ ή ΔΤ ή όπως αλλιώς ονομαστεί η πολύπαθη κρατική τηλεόραση, αντιμετωπίσει με οικονομικά κριτήρια ως προϊόν προς εκμετάλλευση και όχι ως “βαρίδι” την Eurovision, τότε και οι ίδιοι οι χορηγοί θα επενδύσουν. Κι επειδή η κρατική τηλεόραση είναι άρρηκτα δεμένη με την πολιτική κατάσταση στη χώρα, στην περίοδο της κρίσης πολιτικά και όχι οικονομικά, υπήρξε ο φόβος της επένδυσης στο διαγωνισμό. Η Eurovision άλλωστε ήταν, είναι και δυστυχώς θα είναι, ένα πολύ καλό λαϊκιστικό πολιτικό άλλοθι... Γιατί ο απλός λαός δεν γνωρίζει οτι το κόστος είτε στείλεις τον Ρουβά είτε τον ...Κουβά, για την ΕΡΤ είναι το ίδιο!...
Φέτος τα πράγματα για την Ελλάδα είναι ομολογουμένως δυσκολότερα σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Εξαιτίας της έλλειψης μεγάλων χορηγών, για τους λόγους που είπαμε ήδη, καταλήξαμε σε ένα εθνικό τελικό λογικής της δεκαετίας του '90. Καλέσαμε όλες τις δισκογραφικές (κι όχι μόνο μία), να βγάλουν το φίδι από την τρύπα καλλιεργώντας μια λογική επιλογής “όσο πιο safe τόσο καλύτερα”. Η χώρα μας καλώς ή κακώς είχε βρει τη “συνταγή” για το διαγωνισμό. Εθνικ-ποπ τραγούδι με καλή, ευφάνταστη τις περισσότερες φορές, σκηνική παρουσία. Όσες χρονιές από το 2001 (Die for you- Antique) και μετά επιλέξαμε κάτι “άλλο”, όσο καλό κι αν ήταν αυτό το “άλλο”, δεν τα πήγαμε καλά... Παρόλα αυτά είπαμε να ξανα επιμείνουμε. Μια μπαλάντα, μια καλή φωνή και το επιχείρημα οτι “αυτό θέλουν οι επιτροπές”, ξεχνώντας οτι απλά οι επιτροπές -από το 2007 που επανήλθαν στο διαγωνισμό κατά 50%- ψηφίζουν πάντα το τραγούδι που κερδίζει, είτε είναι ποπ (Euphoria), είτε είναι έθνικ (Only teardrops), είτε μπαλάντα (Rise like a phoenix). Δηλαδή απλά ψηφίζουν ένα καλό τραγούδι, μια ολοκληρωμένη πρόταση. Η δεύτερη “γκάφα” μας, είναι ο μιμητισμός. Ακουγα από τους “επαΐοντες”: “Φέτος είναι χρονιά της μπαλάντας”, σαν να λέμε “φέτος θα βγουν πολλά μούσμουλα”. Αρα εμείς θα “πρέπει” να στείλουμε “μούσμουλα”, σε ένα “μανάβικο” που θα έχει υπερπληθώρα από μούσμουλα και μάλιστα καλύτερης διαλογής από τα δικά μας; Ακόμη κι εμπορικά αν το δεις, την έχεις πατήσει. Οταν όλοι παράγουν μούσμουλα -και μάλιστα εξειδικεύονται σε αυτά- εσύ στείλε πεπόνια και καρπούζια που είναι και το “φόρτε” σου. Απλά πράγματα...
Αφήνω τη... γεωπονική γυρίζοντας στην Eurovision. Ο πρώτος ημιτελικός -αύριο Τρίτη- στον οποίο συμμετέχουμε, ευτυχώς για εμάς είναι ευκολότερος από τον δεύτερο -παρά τα όσα ίσως έχετε ακούσει απο τους περισσότερους “Σιγουράκια” για την πρόκριση είναι η Ρωσία (πιθανή νικήτρια), η Εσθονία (το πιο μοντέρνο τραγούδι φέτος), η Αρμενία και η Ρουμανία. Απο εκεί και πέρα η Αλβανία φαίνεται οτι ίσως φέτος αποτελέσει μια απο τις μεγάλες εκπλήξεις -δεν αποκλείεται να τη δούμε ακόμα και εντός πρώτης πεντάδας στον τελικό!- αλλά και κάποια “τρελά” outsiders όπως η Ουγγαρία, που αν περάσει τελικό, όσο “αδιάφορη” κι αν είναι μπορεί για το χειρότερο αλλά και το καλύτερο... Η Ελλάδα φαίνεται να δίνει μάχη για πρόκριση με τη Σερβία και τα Σκόπια. Μεγάλο “ατού” στην προσπάθεια, είναι η Λίτσα Πισκερά. Η πάλαι ποτέ “σιδηρά κυρία” των δημοσίων σχέσεων της ΕΡΤ, αν και συνταξιούχος πια, έχει φτιάξει ένα καταπληκτικό διπλό μηχανισμό όλα αυτά τα χρόνια. Σοφά λοιπόν η Πισκερά φέτος βρίσκεται ανάμεσα στα μέλη της ελληνικής αποστολής, με την ιδιότητα της συνεργάτιδας της δισκογραφικής εταιρείας της Μαρίας Ελενας Κυριάκου αλλά και του Mad. Βέβαια εκείνο που πάντα φοβάται η Λίτσα είναι ο ημιτελικός, γιατί τα πράγματα είναι πιο “σφιχτά” και οι χώρες-σύμμαχοι, λιγότερες. Εν κατακλείδι, ατού της Ελλάδας είναι το παρασκήνιο, η ιστορία των συμμετοχών μας, η φωνή και η ερμηνεία της Μαρίας Ελενας Κυριάκου. Στα αρνητικά είναι δυστυχώς το ίδιο το τραγούδι, που ακούγεται παλιομοδίτικο σε σχέση με τα υπόλοιπα...
Απο τον δεύτερο ημιτελικό της Πέμπτης, αν και θα τα ξαναπούμε αναλυτικά, ίσως προκύψει ο φετινός νικητής. Ο λόγος για τη Σουηδική συμμετοχή, που ωστόσο δεν είναι και οτι καλύτερο σαν τραγούδι σε σχέση με πολλά άλλα, ενώ μου θύμισε έντονα την σχετικά πρόσφατη επιτυχία “Lovers on the Sun” του David Guetta. Ο Σουηδός τραγουδιστής είναι πολύ άνετος, ενώ είναι και η μοναδική συμμετοχή που έχει κυρίως και θέαμα, καθώς ο Mans Zelmerlow “παίζει” μοναδικά στη σκηνή με ένα ιδιαίτερο “καρτούν” και την παρέα του. Στον ίδιο ημιτελικό έχουμε κι τη Νορβηγία, με μια καταπληκτική μπαλάντα ενός φοβερού ντουέτου, το Αζερμπαϊτζάν και τη Σλοβενία, ενώ μεγάλο ερώτημα αποτελεί η συμμετοχή της Κύπρου, που επίσης μπορεί για το καλύτερο και το χειρότερο ( ο συνθέτης Mike Connaris έγραψε και τη συμμετοχή της Κύπρου το 2004, που ήρθε 5η με τη Λϊζα Αντρεας και το Stronger every minute)...
Ως προς τις συνολικά επτά χώρες που θα σούμε απευθείας στον τελικό φέτος, η Ιταλία μπορεί να κερδίσει το διαγωνισμό με ένα τρίο -συγκρότημα- νεανικό και συνάμα κλασικό, ενώ η Αυστραλία (ναι, η Αυστραλία!), θα πάρει πολύ χειροκρότημα αλλά με τίποτα την πρώτη θέση...
Συμπερασματικά, αν ετοιμάζεστε για το πρακτορείο του ΟΠΑΠ, μη διστάσετε να ποντάρετε σε τουλάχιστον πέντε-έξι συμμετοχές... Για νικητή της Eurovision, εγώ θα έπαιζα Σουηδία και Ιταλία (επαναλαμβάνω, μπορεί άνετα να πάρει φέτος τη νίκη) σαν σιγουράκια. Ως προς τα outsiders, θα πόνταρα σε Ρωσία, Εσθονία, Νορβηγία, Σλοβενία και μιας εκ των Ουγγαρία και γιατί όχι Αλβανία!
Θέμης Μάλλης για το TVNEA.COM
Επιτέλους ένα ΆΡΘΡΟ για την eurovision, το πρώτο αληθινό και έγκυρο, χωρίς ψεύτικη κακια! Συγχαρητήρια κύριε Μάλλη, εξαιρετικό άρθρο, με πλήρη ανάλυση, αντικειμενικοτητα και αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή